Duran Duran blijft zich vernieuwen

Vrije tijd 16 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Duran Duran – de bandnaam is ontleend aan Dr. Durand Durand uit de film Barbarella – beleeft haar wereldfaam in de jaren tachtig. Met de single Girls on film wordt al een beetje aan de roem gesnuffeld, maar met het album Rio volgt de echte doorbraak. Save a prayer wordt wereldwijd een hit, waarna de klassieker The reflex wordt uitgebracht. Simon Le Bon, Nick Rhodes, John Taylor, Roger Taylor en Andy Taylor (geen familie van elkaar) zijn vanaf dat moment grote sterren. Na de eveneens succesvolle single The wild boys neemt de band wat rust en gaan de bandleden aan de slag met hun eigen projecten. John en Andy vormen samen met Robert Palmer en Tony Thompson de groep The Power Station en Simon, Nick en Roger gaan aan de slag met Arcadia. Tussendoor wordt nog een hit gescoord met A view to a kill, gemaakt voor de gelijknamige James Bond-film.

Na het vertrek van Roger en Andy maken de overgebleven bandleden nog wel het album Notorious, maar daarna zakt het succes in. Ze komen begin jaren negentig nog weer even terug met Ordinary world en Come undone. Aan het begin van de nieuwe eeuw worden de drie Taylor-heren door Le Bon en Rhodes gepolsd voor een reünie en (Reach up for the) Sunrise wordt een hitje. Andy Taylor verlaat wederom de band, omdat hij zich niet kan vinden in de muzikale koers van de band. De Engelse heren hebben daarvoor contact gezocht met Justin Timberlake, Timbaland en Nate Hills. Het nieuwe album Red Carpet Massacre is daar het resultaat van. Het openingsnummer The valley ligt meteen lekker in het gehoor, net als de titelsong, die verrassend 'ruig' is. In Nite-Runner is duidelijk de invloed van de producers Timberlake en Timbaland te horen, wat ook geldt voor Falling down, de eerste single van het album.

_{Afbeelding verwijderd door redactie}

Waar ik Box full o'honey nog lekker vind klinken, worden de nummers in het middendeel van het album me toch iets te elektronisch. Er wordt veel gebruikt gemaakt van computertechniekjes en synthesizers, wat ik persoonlijk toch iets minder vind. Bovendien mis ik in een aantal nummers echt instrumenten als bas en drums... de echte dan, niet de beats uit de computer. Gelukkig klinkt Zoom in wel weer lekker Duran Duran en zijn She's too much en Dirty great monster rustige tussendoortjes. De plaat wordt met Last man standing op een goede manier afgesloten.

Als je als band al bijna dertig jaar meedraait in de muziekbusiness, moet je je op z'n tijd natuurlijk een beetje vernieuwen. Prima, niet meer dan logisch. Maar voor mij geldt wel: schoenmaker, blijf bij je leest. Doe waar je goed in bent. Over het algemeen is Duran Duran daar goed in geslaagd op Red Carpet Massacre, maar op sommige momenten had ik toch het gevoel naar een cd van het duo Timberlake/Timbaland te luisteren. Daar tegenover staat wel dat Falling down, meegeschreven en geproduceerd door Timberlake, perfect past bij de Britse band. Als ze dat soort nummers blijven maken, zal de voor volgend jaar geplande wereldtournee vast wel weer een succes worden.

Red Carpet Massacre
Duran Duran