Karin Bloemen doet het 'tutti solo'

Natuurlijk is dat spannend! We hebben er heel bewust voor gekozen om de voorstelling niet helemaal af te hebben, op het moment dat we er het theater mee ingaan. We hebben ruimte gelaten voor improvisatie, om te kunnen inspelen en reageren op de reacties vanuit het publiek. Dat is enerzijds spannend, anderzijds juist ook erg leuk! Tussen de diverse try-outs hebben we vrije dagen ingepland waarin we kunnen evalueren en waar nodig herschrijven. Uiteindelijk sta ik deze keer wel alleen op het podium, maar eigenlijk is het verschil niet zo groot. Als ik een heel orkest achter me heb staan, zie ik hen ook niet, omdat ik altijd met mijn rug naar ze toe sta. Ik doe alles in de richting van de zaal. Muzikaal gezien geeft deze show me ook juist de ruimte om te experimenteren, omdat ik niet vastzit aan de beperkingen van de klank van dat orkest.

Ik wilde ook alleen op het podium staan om het gevoel van eenzaamheid over te brengen. Uiteindelijk moet een mens alleen die overgang doormaken. Mijn uitgangspunt is dus die leemte. Dat je vlak voor de overgang denkt: wat ga ik doen? In deze voorstelling sta ik met een tentje in het bos, en zeg nou zelf... het zou er toch raar uitzien, als daar een heel orkest achter zou staan?

Hoe ontstaat zo'n nieuwe voorstelling nou eigenlijk?

Het idee voor deze show ontstond zo'n twee jaar geleden. Mijn man Marnix - die mijn shows regisseert - en ik, hadden het al vaker over dit thema gehad: de overgang van de ene naar de andere fase. De puberteit, de overgang bij vrouwen, de midlifecrisis. Thema's waar we vroeg of laat als mens mee te maken krijgen en die een verandering teweeg brengen. Wij brainstormen samen heel veel en het begint altijd met het bepalen wat de noodzaak is: wat willen we nu eigenlijk zeggen? Daar praten we dan veel over en dan ontstaan er steeds meer ideeën. Ook komen er soms liedjes voorbij die prima bij dat thema zouden passen. Uiteindelijk had ik een heel grote map met bruikbare dingen. Vervolgens ga ik afspraken maken met mensen die verstand van zaken hebben. Bijvoorbeeld met iemand die alles weet van de overgang, van de vrouwelijke ongemakken die dat met zich meebrengt. Als laatste ga ik naar een cabaretier die dit alles om kan zetten in grappen. Zo kristalliseert de voorstelling zich steeds meer uit.

De weg ernaar toe is érg leuk om te bewandelen! Het lullige is dat als het klaar is, ik het ook nog allemaal uit mijn hoofd moet leren. Da's écht lullig, hoor! Ik ben nu zevenenveertig en merk dat het gewoon niet meer zo makkelijk gaat. Zo heb ik een prachtig Frans liedje in deze show zitten, waar ik echt al weken op oefen! Steeds een zinnetje erbij. En weet je? Thuis gaat het altijd goed, maar dan sta je voor een volle zaal en dan valt er nét dat ene zinnetje uit dat liedje. Godzijdank helpt de moderne techniek me de eerste paar weken een handje, in de vorm van autocue. Dus echte fouten zal ik niet maken, maar ik moet het natuurlijk gewoon kénnen, want dan pas beklijft het.

De overgang van puberteit naar volwassen vond ik bijzonder. Dat moment waarop je ineens voelt wat je kunt, maar nog geen idee hebt wat je ermee gaat doen. En ik merk dat ik deze fase waarin ik nu zit, ook wel heel interessant vind. Omdat je niet weet wat er gaat gebeuren.
Wij hebben geen echte rolmodellen meer. De generatie van onze ouders heeft een heel braaf leven geleid. Hun rollen lagen vast. Wij hebben veel meer keuze nu. Alleen al het feit dat wij de keus hadden om de pil te gaan slikken! En dus niet automatisch tussen de acht en veertien kinderen hoefden te baren. Laatst zei iemand tegen me: "Het gaat ook niet zozeer om wát je doet, maar om de keuzes die je maakt in het leven." En dat is ook eigenlijk zo. De één begint op zijn vijfenveertigste nog een heel nieuw leven inclusief nieuwe vrouw en nieuw kind. De ander vindt het juist heerlijk om de gevonden rust te bestendigen.

Hoe is het om zowel privé als zakelijk met dezelfde man je leven te delen?

Ach meid, dat doen we al vijftien jaar, we doen niet anders! Hoewel vorig jaar, toen ik Steel Magnolias deed, werd ik geregisseerd door Frans Weisz. Dat was op zich ook wel weer eens leuk. Gewoon, om het verschil eens te voelen. Maar ik zou niet anders willen hoor, dan hoe Marnix en ik het doen. Wij zijn het zó eens met elkaar, we zitten gewoon op hetzelfde level. We gaan ook heel snel, kunnen snel schakelen en knopen doorhakken, soms is het gewoon bizar. Het gaat in volledige harmonie, zowel zakelijk als privé. Ik houd ook niet van ruzie, maar dat is ook niet nodig. Ik ga voor leuk, voor gezelligheid, voor sfeer. We discussiëren wel over dingen, maar ruzie nee, dat zou ik ook niet kunnen, dat is gewoon geen optie. Ik ga uit van het positieve. Voor mij is dat samen dingen doen, ook echt een voorwaarde. Om vanuit harmonie en symbiose, positieve, mooie dingen te maken. Ik wil niet alleen werken voor het geld. Ik wil dat mensen zitten te kijken en denken: dat was mooi! We verdelen de taken trouwens ook echt in alles. Marnix zorgt net zo goed voor het huishouden en de kinderen als ik. Dat is ook zoiets raars: mensen vragen altijd aan een carrièrevrouw hoe ze de dingen geregeld heeft, qua oppas en dergelijke. Nooit vragen ze het aan de man. Die ook alleen maar zijn ding kan doen omdat er een vrouw thuis is die alles regelt. Als hij het allemaal zelf zou moeten doen, zou het niet lukken.

Jan Aarntzen ontwerpt jouw kleding altijd. In hoeverre geef je hem carte blanche?

Nou, dat hangt er natuurlijk erg vanaf waarvoor het is. In deze voorstelling wil ik iets zéggen, dan kan ik niet in een galajurk uit een tentje komen kruipen, dat zou heel gek zijn. Dus dan geven Marnix en ik heel duidelijk aan hoe we het willen hebben. Het is dan echt een opdracht waar allerlei restricties aan vastzitten, dingen waar Jan rekening mee moet houden. Maar wanneer ik naar een galapremière moet, dan mag hij helemaal los gaan wat mij betreft. Als iemand een talent heeft, moet je hem laten excelleren. Daar komen dan de meest geweldige dingen uit, dingen die ik zelf nooit bedacht zou hebben. En nee, het is nog nooit gebeurd dat ik iets niet mooi vond.

Welke voorstellingen bezoek jij zelf graag in het theater en wie bewonder je?

Goede vraag. Ik ben erg fan van Plien en Bianca, Sarah Kroos, Richard Groenendijk, Diederik van Vleuten en Erik van Muiswinkel én Hans Teeuwen. Ik vind het ook heel gaaf om naar het Nationaal Ballet te gaan. Dát vind ik zo verschrikkelijk mooi! Daar zie je het echte vakmanschap nog, de oude school: het keihard werken voor kunst. En tja, en mocht je toevallig kaartjes hebben voor Barbra Streisand of Bette Midler, dan houd ik me aanbevolen...

Tot slot

Ik heb een prachtig leven met drie heerlijke kinderen, een geweldige partner en ik doe de dingen die ik leuk vind. In oktober vier ik mijn 25-jarig jubileum in theater Carré. Momenteel sta ik tot juni met Overgang in de theaters en in januari 2009 ga ik daar weer verder mee. Soms zeggen mensen tegen me "Wat knáp, dat jij iedere avond weer hetzelfde doet!" Maar zo is het helemaal niet! Iedere avond is anders, elk publiek is anders. Dat maakt het nou juist zo leuk!

'Overgang' is vanaf heden te zien in diverse theaters in Nederland. Wil je een voorstelling van La Bloemen bijwonen, kijk dan even op de speellijst om te zien waar je terecht kunt.