Rooyens: Kan niet bestaat niet!

Ik kom binnen in een huis waar de creativiteit vanaf spat. Bob vertelt dat hij zelf het huis heeft ontworpen. En wat opvalt zijn de katten. Bob en Monique hebben er vijf. Allemaal aangelopen katten. Monique vertelt, dat ze zolang ze al bij Bob woont zwerfkatten heeft, die blijven terugkomen en rondscharrelen. Bob: "Maar niet alleen zwerfkatten, ook zwerfmensen trekt ze aan. Altijd nieuwsgierig naar hun achtergrond en altijd bereid hen te trakteren op een koffie en een lekker broodje."

Ben je een voorvechter wanneer er onrecht is?

Monique: "Als ik geraakt wordt door iets en er een gevoel bij heb, dan doe ik er iets mee. Als ik dan het gevoel heb, daar wil ik een boek over schrijven, dan doe ik dat. Zo ook met dit boek. Elke vrije minuut ben ik gaan schrijven. Ik liep al een tijd lang met een idee rond, over een jong ambitieus meisje die gepassioneerd en gedreven een droom wil verwerkelijken."

Hoe ben je begonnen?

Monique: "Ik ben eerst gaan kijken naar het gezin, ik heb zelf twee zussen bijvoorbeeld, maar ik vond het hebben van twee zussen niets toevoegen aan het verhaal. Als je het gevecht van een vrouw in een mannenwereld laat zien, dan heb je niets aan zusjes. Je kan wel wat hebben aan een oudere broer. Denk maar aan John en Linda. Die helpt je, maar ook moet je tegen hem knokken. Zo ben ik gaande weg dat gaan samenstellen."

Heb je al vaker geschreven?

Monique: "Wel mee geschreven of meegewerkt. Maar vaak kwam het er niet van. Nu had ik zoiets van: ik ga het doen!"

Is de hoofdpersoon Kik dezelfde persoon als Monique?

Monique: "Ze heeft bepaalde eigenschappen van mij. Ik weet dat als ik iets wil, je dan ambitie nodig hebt. Ik heb ook wel eens een dag in de regen voor een kantoor gezeten en gewacht tot de baas naar buiten kwam om te kijken welke gek er in de regen op de stoep zit. Dat ergens in vastbijten, dat is wel een eigenschap van mij. Mensen met ambitie doen dat, die laten zich niet door de eerste beste tegenslag uit het veld slaan. Je moet iets doen om je droom te realiseren."
Bob; "Mijn motto is: kan niet bestaat niet. Overal op elk gebied kom je voortdurend mensen tegen bij wie: 'Dat kan niet!' als een repeteergeweer, voor in de mond ligt. Mensen in mijn eigen team zeggen nooit meer: 'dat kan niet'. Die snijden niet bot iets af als een onmogelijkheid, maar die denken een paar stappen verder en komen met oplossingen. Zo'n samenwerking werkt louterend naar twee kanten, dat vind ik mooi."

Bob:De situatie is redelijk dichtbij de waarheid. Dat was ook heel duidelijk een geval van: kan niet bestaat niet. Ik had van de Duitse televisie het eervolle verzoek gekregen om, na de val van de muur, een verzoeningsprogramma te bedenken en te regisseren tussen Oost- en West-Duitsland. In een productiebespreking in het Schauspielhaus Berlijn, de voormalige muziektempel van het Oost-Duitse Honnecker-regime kreeg ik van de oude Oost-Duitse directie te horen wat ik wel en niet mocht doen. Ik zei dat de oude regels niet meer golden en dat we het dit keer heel anders zouden doen. '...aber Herr Rooyens, das geht nicht'. Daar was 'ie weer: 'dat kan niet'. Dat was een geweldige clash van twee culturen. Maar het is wel gebeurd op mijn manier.
Monique: "Wat me toen heel erg opviel was dat Bob zo moest vechten om te krijgen wat hij wilde. In Duitsland heeft Bob een hele grote naam, maar ondanks dat werd er niet alles voor hem geregeld. Hij moest zelf weer de kar trekken. Daarom wilde ik graag zo'n scene in het boek. Ook al ben je bekend, nog steeds moet je knokken voor dat wat je wilt bereiken. Daarom zit die scene en Bob zelf er in, omdat het allemaal in elkaar past. Omdat hij iemand is en nog steeds moest knokken.
Bob lachend: "Wat mij betreft hoefde het niet, maar het is in een huwelijk geven en nemen, ik ken haar, zo is ze, zo denkt ze en zo voelt ze dat. Dat schept ook wel het klimaat waarin je samen zo'n boek kan schrijven. Zij had een first draft en vroeg mij om er eens naar te kijken. Ben door dat pak papier gegaan en dan merk je dat er toch nog veel aan ontbreekt. Dramaturgisch gezien en wat betreft sceneopbouw. Ik ben ook in het schrijven taalvaardiger. Ik zie ook waar dingen zich herhalen of waar je dingen niet nodig hebt. Zo werd het een project van ons samen en dat is heel mooi.
Monique: "Hij zorgde ervoor dat het meer show kreeg en meer inhoud. Je moet natuurlijk wel kunnen samenwerken maar dan wordt het heel leuk."

Leverde het geen stress op voor jullie relatie?

Bob en Monique tegelijk: "Nee daar hebben we geen enkele moeite mee gehad. Monique vervolgt: "Omdat ik zo van zijn werk gecharmeerd ben en weet hoe hij dingen doet, was het niet erg als hij dingen schrapte of anders opschreef. Ik zag het ook als ik ernaar keek. Als het daardoor beter wordt, dan ben ik daar ook blij mee. Iets vormt zich onderweg."
Bob: "Als ik iets wijzigde en dat mailde, dan las ze dat en kwam ze dansend de trap af."
Monique: "Je hebt wel sterk gekeken naar mijn verhaal, het is niet zo dat Bob over mijn verhaal heengewalst is. Hij laat mij beter worden en maakt mij niet minder. Bob: "Zij moet er beter van worden. Het hoeft niet zo te zijn dat we weer een boek samen gaan schrijven. Wellicht schrijft zij alleen een boek en ik alleen. Maar dit is dit boek en een product van hoe we samen tot een resultaat komen waar we blij mee zijn."

Voelt Kik nu als een dochter voor jullie?

Monique: "Kik is een creatie, een figuur. Er zitten eigenschappen in van mezelf, maar ook van mensen die we goed kennen. Wat ik ook wel deed tijdens het schrijven, was kijken naar mezelf op die leeftijd. Alles ging toen zo vluchtig. Er stond weinig op het spel, dus je deed alles veel gemakkelijker, nam meer risico's. Heel veel mensen vergeten eigenlijk dat dat juist de kracht is om iets te bereiken. Wat je ook wilt. Het kan altijd, maar je moet niet te moeilijk denken. Bob: "Je gebruikt wat je kent en wat je weet. En dan hangt het af van je eigen fantasie hoe t zich ontwikkelt."
Monique: "Als je ergens voor kiest en je je daar met passie en gedrevenheid voor inzet, dan kom je er ook wel. Problemen komen vanzelf. Wie zich daar van tevoren druk om maakt, komt nergens."

Wat is De wereld aan je voeten voor genre?

Bob: "Het is een nieuw soort genre. Paul van Liempd, journalist van BNR NiewsRadio, trok parallellen met Lolita van Nabokov. Volgens Huub Stapel is het iets tussen literatuur en Chicklit. Het heeft vaart, leest vlot, maar het gaat wel ergens over. Over passie gedrevenheid, veerkracht en motivatie om iets te willen bereiken."
Monique: "Uitgevers konden het aanvankelijk moeilijk plaatsen. Het paste niet in een vakje. Uitgevers houden van vakjes. Dus luidde het advies: omschrijven naar chicklit, of iemand vinden die het wel wil uitgeven in deze vorm. En dat laatste hebben we gedaan. Dus ook hier stond vechten voor wat je wilt bereiken weer centraal."
Bob: "Het is niet anders, het leven is strijd. Je kan het opgeven, maar je kan ook je droom achterna gaan. Als je maar gelooft in jezelf en volhoudt, dan kan je een heel eind komen."

De wereld aan je voeten
Bob en Monique Rooyens

376 bladzijden
Uitgeverij: Ad.Donker
ISBN: 9789061006077