Sara Bareilles in de Melkweg: vriendinnen onder elkaar

Bareilles bracht met een stem die even krachtig als breekbaar kon klinken, in een intieme huiskamersfeer voornamelijk een ode aan alle meisjes en vrouwen in de zaal. Hadden zij niet allemaal onbeantwoorde liefdes, bedrieglijke exen en het inmiddels verloren geloof in happily ever after-sprookjes?

Deze er nogal dik opgelegde girlpower mocht de pret niet drukken voor de wat minder man/vrouw denkenden onder ons, noch voor het bewonderend starende manspubliek. Ze kwamen allemaal voor de stem van het album Little Voice, een stem die inderdaad klein kon klinken, maar altijd krachtig was en in de huidige tophit bij lange na niet liet zien wat zij allemaal wel niet kon: schitteren. Dit bleek in ballads als Between the Lines en August Moon, maar ook in een prachtig uitgevoerde cover van Oh! Darling, misschien wel mooier dan het origineel uitgevoerd door the Beatles. Een band waarvoor haar bewondering al eerder klonk in het in het avondthema passende All you need is love tijdens haar opkomst. De kleine bezetting (gitaar, drums en bas) bleek dan ook niet per se nodig om haar liederen kracht bij te zetten. Opvallend was de aanwezigheid van Javier Dunn, die ook het voorprogramma mocht verzorgen en menig nummer bijviel. Bareilles' echte Amerikaanse dankbaarheid voor het warme ontvangst leek (maar denken we dat niet van elke artiest?) oprecht, Amsterdam was dan ook een behoorlijke zijweg voor haar lange tour door de Verenigde Staten. Maar, het was niet voor niets. Een liefhebbend publiek dreef graag in het warme bad dat Bareilles en consorten probeerden te creëren.

Al met al was het een kortstondig meidenonderonsje waar Bareilles minstens zo van genoot, gezien haar speciaal voor dit publiek gezongen blues-intermezzo: "Thank you Amsterdam, for giving a damn, for who I am." Het was een waar genoegen.