Eigenzinnige Marike brengt tweede cd uit

De cd Celia Trigger begint lekker met de energieke titelsong. Het refrein klinkt wat dark qua tekst en heeft een aparte, pakkende melodielijn. De combinatie van de sound is ook apart: een jaren tachtig drums die uit 'een doosje' lijkt te komen en met gitaren die naar 'Rockabilly' neigen. Terwijl het arrangement wel weer modern klinkt. Dit maakt dat het geheel fris klinkt. Bovendien heeft het nummer een mooie hook (thema waar je het nummer aan kan herkennen).

Kakofonie

De cd bevat een kakofonie aan stijlen, met een hoog singer-songwriters gehalte, waarin Marike de veelzijdigheid van haar stem laat horen. De stem trekt echter niet in elk nummer de aandacht. De zang klinkt soms wat dof in de mix (speciaal in de nummers Winner en Bucket full if ice). Vanwege geregeld geringe emotie in haar stem, heeft Marike eerder een lounge-stem dan een popstem. Ook omdat ze goed 'achterover kan leunen' in de muziek - al ligt een deel daarvan waarschijnlijk bij de mixage.

Rust

Bij het nummer Like you lijkt de cd 'open' te gaan. Alsof de persoonlijkheid van de zangeres daar echt om het hoekje komt kijken (daar zij in de nummers daarvoor meer experimenteerde of acteerde, dan dat ze haar eigen stem liet horen). De eerste vier nummers klinken als 'liftmuziek' (wachtkamer-nummers). Vooral in Radio zijn het de hoge noten waarin Marike's stem goed tot haar recht komt.Nummer vijf veroorzaakt bij mij een diepe zucht: ik mag tot rust komen. Prachtig gezongen en met een mooie vioolpartij. Zoals Marike de zinnen afrondt, heeft ze wat weg van Tori Amos (een compliment uit mijn mond). Haar Engelse uitspraak is ook mooi. In Monday ben ik vooral gecharmeerd van de tweede stem.

Veilige risico's

De muzikanten zijn op zich goed, maar ik vind er soms te weinig creativiteit in zitten. Het is alsof ze een beetje safe willen spelen. Er wordt weinig risico genomen, ook qua ritmes bijvoorbeeld, terwijl duidelijk te horen is dat ze wel geprobeerd hebben om het experiment aan te gaan. Dat had meer uitgewerkt mogen zijn. Ineens worden we in het laatste nummer teruggeworpen op zogenaamde 'oude blues'. Een mindere afsluiter wat mij betreft.

Website:http://www.marikejager.com/