Back to the sixties!
De cd is opgedragen aan alle mensen die de piratenstations in die tijd steunden. Maar natuurlijk ook aan degene die er werkten en niet te vergeten: de musici. Denk hierbij aan bands als The Kinks (Sunny Afternoon) en The Beachboys (Wouldn't it be nice). En wat dacht je van The Moody Blues met hun enorme hit: Nights in White Satin. Pure nostalgie! Ook al heb je de zestiger jaren niet bewust meegemaakt, veel nummers op deze cd zullen je toch bekend in de oren klinken. Ook mooi is het gevoelige nummer Father and Son van Cat Stevens, later nog succesvol gecoverd door Ronan Keating. En het meeslepende A Wither Shade of Pale van Procol Harem is ook niet te versmaden! Eén van mijn favoriete nummers van deze cd is: You don't have to say you love me van Dusty Springfield. Behoorlijk dramatisch - ik geef het toe - maar zó heerlijk om voluit mee te blèren.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat niet iedere titel op deze cd meteen een belletje deed rinkelen bij me. Neem nou het vrolijke nummer: The Happening van The Supremes of Hang on Sloopy van The McCoys. Maar ook het nummer Stay with me baby, dat zowel Duffy als Lorraine Ellison - de zangeres die het nummer oorspronkelijk heeft uitgebracht - zingen, zei mij niets. Maar tot mijn grote verbazing neuriede ik deze liedjes bij de eerste klanken alweer mee. En daarin zal ik heus de enige niet zijn. Als uitsmijter op de cd zingt Bowie zijn megahit Let's dance. En eigenlijk is die muzikale uitnodiging overbodig, want stilzitten is gewoon geen optie.
The boat that rocked is volgens de recensies vooral een feelgood film. Geen diepgang, maar luchtig vermaak waarbij je gegarandeerd opgewekt de bios uitwandelt. En dat dat niet in de laatste plaats door de heerlijke muziek komt, durf ik je na het luisteren van deze soundtrack-cd, wel te verzekeren!
