De nachtmerrie van iedere moeder
Na maanden van stilte, krijgt Christine het verlossende telefoontje dat Walter eindelijk gevonden is. Maar de jongen die de politie naar voren schuift als zijnde haar verloren zoon, is Walter helemaal niet! Wanneer Christine dat aangeeft, wordt ze niet serieus genomen. Ze blijft echter volhouden dat haar zoon Walter nog steeds vermist wordt. In haar zoektocht naar Walter en later ook naar de waarheid, stuit Christine op veel weerstand bij het corrupte politiekorps van Los Angeles. Haar volhardendheid is duidelijk tegen het zere been van de politie, dat niet op een publieke rel zit te wachten. Om haar de mond te snoeren, laten ze haar tegen haar wil opnemen in een psychiatrische kliniek, waar het wemelt van de vrouwen die - net als Christine - ook tegen de politie in opstand zijn gekomen. Christine ontpopt zich gaandeweg de film als een sterke vrouw, die hoop blijft houden op terugkeer van haar zoon. Eén van de laatste wijze woorden die ze voor zijn verdwijning tegen Walter heeft gezegd, maakt ze later zelf waar: "Begin nooit zelf een gevecht, maar áls je moet vechten, zorg er dan voor dat je wint."
Topregisseur Clint Eastwood heeft met het maken van deze film wederom een uitstekend staaltje vakmanschap afgeleverd! Met oog voor detail zet hij op beheerste wijze dit dramatische verhaal neer, zonder ook maar ergens 'over the top' te gaan. Ook is duidelijk dat hij veel aandacht heeft gehad voor het decor en de kleding uit de twintiger jaren. Een mooie rol is ook weggelegd voor John Malkovich. Hij speelt een eigenzinnige dominee die de misstanden van de politie steeds opnieuw onder de aandacht brengt in zijn radioprogramma. Hij schiet Christine dan ook te hulp in haar zoektocht naar de waarheid. Dat deze te afschuwelijk is voor woorden, blijkt later.
Op zich is het een klassiek thema in de filmwereld: hoofdpersoon neemt het op tegen het kwaad, stelt misstanden aan de kaak en zet zaken op scherp. Een thema dat nooit verveelt, wat mij betreft. Maar als het verhaal puur ontsproten zou zijn uit het brein van een scriptschrijver, dan had deze film het witte doek waarschijnlijk nooit gehaald omdat het als 'te ongeloofwaardig' zou zijn afgedaan. Juist het feit dat dit menselijke drama op waarheid gebaseerd is, maakt dat - buiten het uitstekende acteerwerk - het verhaal ook bovenmatig blijft boeien!
