Deel 5 voorpublicatie 'Countdown'

‘Hallo vakantieganger, heb je je agenda bij de hand? We moeten elkaar snel zien, zakelijk.’
‘Nee, Hanna, ik ben net terug van body pump en ik wil eigenlijk eerst onder de douche – ik stink als een otter,’ antwoord ik lachend terwijl ik op de klok kijk. Het is net tien uur geweest en Hanna is al volop aan het werk. Ze zit beslist al vanaf halfzeven achter haar computer om de hele week in te plannen.
‘Kun je niet snel even kijken? Het maakt mij niet uit dat je stinkt. Er bestaat gelukkig nog geen geurtelefoon.’
‘Goed dan,’ geef ik me gewonnen.

Ik loop naar mijn kantoor en zoek mijn agenda. De twee katers hebben het zich weer eens gemakkelijk gemaakt. Pinky ligt op het toetsenbord van de computer, Garfield op mijn stoel en de agenda. ‘Ik kan vandaag langskomen. Heb je tijd?’
‘Ja,’ antwoordt Hanna snel. ‘Halftwaalf in mijn kantoor. Tot straks!’
‘Ja, maar...’Verder kom ik niet, want Hanna heeft al opgehangen.

Vanwege ruimtegebrek is Hanna onlangs met de redactie van haar lifestyle- en modemagazine in een chic kantoorgebouw aan de Veemkade getrokken. Er is een ondergrondse parkeergarage met een lift die je rechtstreeks naar de juiste verdieping brengt. Hanna’s assistente Margret wacht me al op.

‘Voordat je helemaal verkeerd loopt...’ zegt ze met opgetrokken, te zwart geverfde wenkbrauwen. Ze maakt haar zin niet af. Margret werkt al een eeuwigheid voor Hanna. Ze heeft een gemiddelde lengte, een peervormig figuur, kleine borsten en een lach waarmee ze glazen kan laten barsten. Ze heeft haar telefoon altijd bij zich, meestal als een pistool aan haar riem. Terwijl we door de gang naar Hanna’s kantoor lopen, gaat hij prompt over. Ze legt de persoon aan de andere kant uit waarom het interview korter is geworden dan oorspronkelijk was gepland en pakt ondertussen een cola light voor me. Ik luister even en kijk om me heen. Ze zijn niet alleen verhuisd, maar hebben ook nieuwe kantoormeubels aangeschaft. Vroeger was de redactie gezellig, als je tenminste van chaos houdt. Overal lag of hing iets en ik heb me er altijd over verbaasd dat Hanna in zo’n rotzooi kon werken. Hanna is namelijk Miss Netjes, Miss Strakke Lijnen, Miss Minimalistisch.

De nieuwe look van het kantoor is duidelijk onder haar verantwoordelijkheid ontstaan: grijze tegels, bijna alleen witte muren, waarvan sommige een lichtgrijs verloop hebben, zwarte wildlederen stoelen en kasten waarin alles keurig naast elkaar staat.
‘Fijn dat je er bent. Kom mee, de anderen wachten al.’ Hanna komt letterlijk uit haar kantoor gevlogen, omhelst me even en trekt me dan meteen mee naar binnen.

‘Dit zijn Gaby, Ben en Tom. Gaby is mijn nieuwe hoofdredactrice, Ben is onze fotochef en Tom ken je al. We hebben de mogelijkheid om een fotoshoot te doen met een van de bekendste Nederlandse actrices in haar huis op Mallorca. Jij moet de tekst schrijven en Tom maakt de foto’s. We willen echt een blik achter de schermen laten zien en niet alleen de gebruikelijke verhalen en foto’s over de “o zo gelukkige relatie en de o zo fantastische kinderen”. Laat het echte leven zien. Ik wil weten waarover ze ruziemaken, waaraan ze zich ergeren, wat de kinderen storend aan hun ouders vinden en hoe ze met die twee puberende etters omgaan,’ praat ze snel verder terwijl ze om haar bureau heen loopt, een blik op het beeldscherm van haar computer werpt en iets aanklikt.

‘Vertel je ons ook om wie het gaat?’ vraag ik.
‘Heb ik dat nog niet gezegd? Het is Bea van Rutten.’
‘O,’ zeg ik. Bea van Rutten staat erom bekend dat ze niet graag over haar privéleven praat. Interviews met haar zijn weliswaar onderhoudend, omdat ze altijd een paar grappige verhalen paraat heeft, maar bijna niemand kent de echte Bea. ‘Waarom laat ze ons trouwens in Mallorca opdraven?’
‘Ze speelt in de film die over een paar maanden in de bioscopen komt niet alleen de hoofdrol, maar ze heeft als producent ook flink wat eigen geld geïnvesteerd. Blijkbaar is ze bereid alles te doen om zo veel mogelijk publiciteit te krijgen. Ze heeft jullie uitgenodigd, dat wil zeggen dat jullie in haar gastenverblijf mogen logeren en alles van heel dichtbij meemaken. Daar heb ik natuurlijk geen nee op gezegd. We maken een grote reportage over de film, en de cover en alle ins en outs, en een titelverhaal alleen over haar. Beide artikelen moeten tussen de tien en vijftien bladzijden lang zijn, dat betekent voor jullie dat ik veel tekst en stapels foto’s nodig heb. In principe mag je alles fotograferen, Tom, alleen wil ze de tekst en de foto’s voor de publicatie natuurlijk zien, maar dat is niets nieuws bij sterren.’
‘Goed, en wanneer worden we daar verwacht?’ Tom schuift op zijn stoel heen en weer en speelt met zijn iPhone.
‘Heel snel, want mijn deadline is al over drie weken!’
‘Wat? Hoe moet ik dat voor elkaar krijgen!’ roep ik geschrokken.
‘Dat weet ik niet, maar het moet op de een of andere manier lukken. Ik zou absoluut niet weten wie het verhaal anders moet schrijven.’

Gaby en Ben leggen ons uit hoe het artikel wordt opgemaakt en wat er verder nog belangrijk is. Ik luister nauwelijks, maar denk er ondertussen over na hoe ik het thuis moet regelen. Dirk gaat al snel weg voor een lange zakenreis en tot overmaat van ramp heeft Berta ons gisteren verteld dat ze een wereldreis van een halfjaar op een cruiseschip met haar nieuwe liefde Will gaat maken. En ik laat mijn dochter niet een hele week alleen.

‘Blijf nog even,’ vraagt Hanna me als ik samen met de anderen het kantoor uit wil lopen. ‘We moeten dringend over Viv praten. Het gaat helemaal niet goed met haar.’
‘Ja, ik weet het. Ik had haar aangeboden om met Pinksteren mee naar Spanje te gaan, maar ze wilde niet. Ze bleef liever alleen thuis.’
‘Hoezo alleen? Waar was Patrick dan?’ Hanna kijkt me verbaasd aan.
‘Die was naar New York gevlogen. En jij kunt zeggen wat je wilt, maar Patrick heeft iemand anders.’
‘Daar zit iets in,’ antwoordt ze nadenkend. ‘Ik heb de afgelopen dagen geprobeerd om Viv te bereiken, maar op de een of andere manier blokkeert ze alle gesprekken. Weet je wat,’ gaat Hanna verder, ‘mijn volgende afspraak is afgezegd, dat wil zeggen dat ik vanmiddag onverwacht vrij ben en in plaats van hier te zitten en van alles weg te werken halen we Viv op en gaan we lunchen!’ Ze pakt de telefoon.‘Margret,’ zegt ze iets te hard,‘wil je een tafel bij Vis aan de Schelde voor me reserveren? Ik ben de komende uren alleen in dringende gevallen te bereiken.’
Ze draait zich om en trekt haar jas aan.‘Kom, laten we snel gaan, voordat ik me bedenk.’

Twee minuten later scheuren we weg.

*

‘Wat zie jij eruit!’ roep ik.
‘Wat doen jullie hier? Ik wilde net onder de douche gaan.’ Vivianne kijkt ons verrast aan. Haar haren zitten in de war, de mascara rond haar enorme, stralende ogen is uitgelopen, de zijden kimono is nonchalant dichtgemaakt en in de zitkamer staat een man van de bank op.

‘We maakten ons zorgen over je. Maar blijkbaar... was dat totaal overbodig,’ zeg ik.
‘Ja,’giechelt Hanna.‘Maar zeg, ga je met ons mee lunchen?’
‘Een paar oesters zouden nu niet gek zijn,’ antwoordt Viv droog.
Hanna en ik rijden naar het restaurant, gaan buiten zitten en wachten tot onze tafel is gedekt. Een halfuur later komt Viv binnen. Ze geeft de jongen van Valet Parking haar autosleutel en loopt trots op haar hakken van tien centimeter het restaurant in.

Ze heeft haar blonde lokken geföhnd, draagt een grijze, nauwsluitende jurk en ziet eruit alsof ze net uit een modeblad is gestapt. Vis aan de Schelde is een restaurant waar tijdens de lunch voornamelijk zakenmannen komen. Hier worden net zulke belangrijke besprekingen gevoerd als in de spreekkamers van de kantoren in de buurt. De heren zijn een paar seconden sprakeloos en staren naar Viv.

‘Om jou hoeven we ons dus geen zorgen te maken,’ zeg ik lachend als ze haar zigzagwandeling door het restaurant heeft beëindigd.
‘Vertel, wie was dat daarnet bij jou thuis?’ vraagt Hanna onmiddellijk.
‘Ja, dat zouden jullie natuurlijk graag willen weten,’ grijnst ze ondeugend. Ze gaat zitten en buigt samenzweerderig naar voren.‘Nadat ik de afgelopen dagen gefrustreerd op de bank heb gezeten en ik zelfs winkelen niet leuk meer vond, heb ik mezelf gisteren een schop onder mijn kont gegeven en heb ik Nathan gebeld die ik onlangs heb leren kennen. We zijn uit eten gegaan, hebben gedanst en zijn bij mij thuis beland.’

‘Huh?’
‘Ja, dat heb ik jullie nog helemaal niet verteld. Toen Patrick in New York zat, jij in Spanje was, Hanna zich dag in dag uit in haar kantoor opsloot en ik me het liefst verstopte, ben ik op een avond door Amsterdam gaan fietsen, heb een glas wijn in het Vondelpark gedronken en heb daar Nathan leren kennen.’ Ze zwijgt even en kijkt naar onze verbaasde gezichten.
‘Nathan?’ vraagt Hanna.
‘Ja,’ lacht Viv. ‘Het is een enorm lekker ding. Hij is begin dertig, heeft lange blonde haren, lange benen en is Amerikaan. We hebben tot kort voor middernacht gekletst, daarna ben ik weer naar huis gegaan. Hij dacht dat ik nog studeerde.’
‘Hahaha,’ roept Hanna.‘Sprookjes van Moeder Viv...’
‘Echt!’

We lachen nog harder.
‘De belichting was behoorlijk flatteus,’ legt ze uit.
‘En die vent heeft een bril nodig. Schat, je bent de veertig al gepasseerd. Studeren... natuurlijk. Dat is een goedkope versiertruc,’ zegt Hanna genadeloos.
‘En is Nathan de pleister op de wond die Patrick heeft achtergelaten of moeten we zijn naam onthouden?’ vraag ik.
‘Geen idee, maar hij heeft me gewoon goed gedaan. Wie wil er tenslotte verlaten worden door iemand van tweeënzestig? Dat is toch verschrikkelijk,’ zegt Viv vastbesloten. Ze neemt een grote slok Chablis.
‘Dat klopt, dat is het ook. Maar wat doet hij in Amsterdam?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Hij is striptekenaar en heeft een sabbatical genomen. Hij reist door Europa.’
‘Waarover hebben jullie gepraat?’ Hanna kijkt ongelovig.
‘Over de musea in de stad, de theaters, wat Amsterdam allemaal te bieden heeft en hoe tolerant de mensen hier zijn.’
‘Huh?’ Hanna verslikt zich bijna in haar water.
‘Het lijkt erop dat hij de American dreamboy is,’ zeg ik plagend.
‘Een beetje te jong om hem serieus te nemen,’ zegt Viv. Ze is echt op gang gekomen en kletst meteen verder. ‘Maar ik laat hem niet belachelijk maken door jullie. Hanna, hoe is het eigenlijk met jouw Fred? Je hebt al een eeuwigheid niets meer over hem verteld,’ vraagt Viv glimlachend.
‘Je wilt me gewoon afleiden! Maar goed... Ach ja, Fred. Het is weer eens de gebruikelijke toestand. We hebben ruzie gekregen over iets onbenulligs en nu willen we allebei de ander niet als eerste bellen. Dat zou je als een schuldbekentenis kunnen beschouwen. Ik weet het niet, misschien is het ook beter als we geen contact meer met elkaar hebben.’

Hanna heeft sinds bijna tien jaar een getrouwde en precies tien jaar jongere minnaar. Fred verdient de kost als autohandelaar en heeft een eigen bedrijf. Dat is niet gigantisch groot, maar met de omzet kan hij met gemak zijn vrouw en twee zoons plus drie werknemers financieren.

Fred en Hanna leerden elkaar kennen toen Hanna net gescheiden was van haar man Peter, met wie ze, na een relatie van maar twee maanden, stiekem bij de burgerlijke stand was beland. Viv en ik waren op dat moment op vakantie en we sloegen steil achterover toen Hanna het ons vertelde. Hanna wilde gewoon ook getrouwd zijn, net als wij, en Peter had haar een huwelijksaanzoek gedaan. Ze nam het aanbod aan en twee weken later had ze het felbegeerde boterbriefje in haar zak. Hanna hield haar achternaam en Peter de zijne, net zoals ze het eerste jaar van hun huwelijk allebei hun eigen woning hielden. Daarna kochten ze een prachtig appartement in Amsterdam, gingen samenwonen en toen begon het gedonder. Peter beging de ‘fout’ naar een conservatief huwelijk te verlangen en begon na een tijdje te mopperen over het feit dat Hanna zo veel werkte.

Na een jaar ging Peter uit huis. Het duurde daarna nóg een jaar voordat de scheiding rond was, want Hanna had geen tijd om zich er druk om te maken en Peter was als piloot voortdurend onderweg. Op de terugweg van de advocaat, waar Hanna de beslissende papieren had ondertekend, reed ze zo zwierig achter op een bestelbus dat haar bmw total loss was. Maar omdat het haar niet aan geld en de wil om te beslissen ontbreekt, ging ze spontaan naar de dichtstbijzijnde autohandelaar – Fred – en kocht een nieuwe auto. Ze maakten een proefrit, gingen samen uit eten en de vonk sloeg over. Hanna dweepte de hele tijd met Fred, maar op de een of andere manier lukte het niet om een vervolgafspraak te maken, want Hanna zat midden in een project en werkte keihard. Een paar maanden later begon Fred uit frustratie weer met andere vrouwen af te spreken en het onvermijdelijke gebeurde. Fred leerde een vrouw kennen met wie hij een serieuze relatie kreeg. Hij reed naar Hanna, vertelde het, ze lieten de kurk knallen en eindigden aangeschoten in bed. Hanna voelde zich ellendig en verbrak het contact met hem. Voor het huwelijk stuurde ze een indrukwekkend cadeau, geadresseerd aan het bruidspaar, maar ze ging ondanks de uitnodiging niet naar het feest. Drie maanden later stond Fred plotseling weer voor haar deur en werden ze minnaars.

‘Het is maar een kwestie van tijd voordat jullie weer bij elkaar zijn,’ merkte Viv op.
‘Dat weet ik niet, want ik vind het steeds moeilijker worden dat hij getrouwd is en bovendien is hij ook nog eens vader van een tweeling. Telkens als we daarover praten maken we ruzie en verwijt hij me dat ik destijds niet wilde. En eigenlijk wil ik nog steeds niet. En al helemaal niet als hij voor mij zijn gezin in de steek laat. Dat zou verkeerd zijn, die twee jongens hebben hun vader nodig.’

Ik neem een grote slok wijn, slurp een oester naar binnen en kijk veelbetekenend naar Hanna. We hebben dit gesprek al zo vaak gehad en nauwelijks is het voorbij, of ze liggen weer in elkaars armen.
‘Moet je nagaan,’ zucht Hanna. ‘We bespreken de opvoeding van zijn kinderen en ik geef hem tips.’
‘Wat voor tips geef je hem dan? Je hebt toch helemaal geen kinderen,’ lacht Viv.
‘Nou ja, ik heb tamelijk veel van Eva opgevangen over de opvoeding van Kira en tenslotte hebben we vaak over kleine en grote problemen gesproken. Ik vertel hem wat ik de afgelopen jaren van jou heb gehoord,’ zegt ze tegen mij.
‘O ja, wat dan bijvoorbeeld?’
‘Van alles, de laatste keer ging het erover dat de tweeling steeds zeurde over het tijdstip waarop ze thuis moeten zijn, en toen heb ik verteld hoe je dat bij Kira hebt gedaan.’
‘En hoe was dat dan?’ vraagt Viv verwonderd.
‘Weet je nog,’ zegt Hanna tegen me, ‘dat je bijvoorbeeld zes uur had gezegd en Kira begon te mopperen, smeken en zeuren, en dat je na de tweede keer “nee” de tijd gewoon tien minuten naar voren schoof? Dan moest Kira ineens al om tien voor zes thuis zijn. Ik vond het fantastisch, want daardoor ontstonden die eindeloze discussies gewoon niet – lekker relaxed.’
‘Ja, dat kan ik ook niet uitstaan, kinderen die geen “nee” accepteren – afgrijselijk!’ roept Viv.
Ik lach om Viv. Ze heeft weliswaar geen kinderen, maar een heel duidelijke mening over opvoedkwesties.
‘Of zoals die toestand met de inlineskates,’ voegt Hanna toe.
‘Wat heb ik toen gedaan?’ Ik probeer het me te herinneren.
‘Jij had in een aanval van gezondheidswaan inlineskates gekocht. Kira en haar vriendin wilden ze ook absoluut hebben, dus heb je ze voor haar gekocht en vanaf dat moment moest je haar de hele tijd duwen of trekken. Ik heb Fred afgeraden ze voor de jongens te kopen.’

‘Denken jullie dat ik er ooit spijt van zal krijgen dat ik geen kinderen wilde?’ vraagt Viv plotseling weemoedig.
‘Je mag Kira met alle plezier lenen om aan je portie kind te komen,’ antwoord ik opgewekt.
‘Kira is toch echt het tegenovergestelde van een afschrikwekkend voorbeeld. Ze is heel vrolijk voor een zestienjarige en veroorzaakt verbazingwekkend weinig problemen. Als er een garantie zou bestaan dat ik zo’n dochter zou krijgen...’ Vivianne kijkt diep in haar glas.
‘Hemel,Viv,’ roept Hanna. ‘Stop daarmee, dat is onzin. Stel je gewoon voor dat je een irritant, weerbarstig, voortdurend huilend kind hebt – dan ben je meteen genezen en blij dat je geen kind hebt,’ remt Hanna haar.

‘Trouwens, nu we het over Kira hebben, ik heb jullie nog helemaal niet verteld...’ En dan vertel ik uitgebreid over het scooterongeluk en ons gesprek over de universiteiten. ‘Ik krijg buikpijn van het idee dat ze over een jaar klaar is met school en na de zomervakantie naar het buitenland gaat,’ eindig ik met een enorm brok in mijn keel.
‘Wat wil ze eigenlijk gaan studeren? Nog steeds International Management en talen, of is dat de laatste tijd veranderd?’ vraagt Hanna.
‘Nee, dat wordt het waarschijnlijk wel. Kira is daar heel zeker van.’
‘Dat kan ze dan ook het best in het buitenland studeren. En het is sowieso goed voor haar ontwikkeling om een paar jaar naar een ander land te gaan,’ zegt Hanna.
‘Ze moet eens met Patrick praten. Hij heeft zowel in de Verenigde Staten als in Engeland gestudeerd,’ stelt Viv voor.
‘Ja, inderdaad, vijftig jaar geleden,’ zegt Hanna.
‘Zo oud is hij nu ook weer niet, Hanna.’ Viv werpt haar een giftige blik toe en kijkt daarna naar mij. ‘Hoe vaak komt ze dan naar huis?’
‘In de vakanties, maar dat is heel anders,’ zegt Hanna ongevraagd.
‘Precies, mijn dagelijkse leven zal dan zonder haar plaatsvinden. En daar kent ze niemand en moet ze eerst haar weg vinden en...’ Ik praat nu met een hese stem en mijn ogen vullen zich met tranen.
‘Overdrijf niet zo,’ moppert Hanna vriendelijk. ‘En verdrink niet in zelfmedelijden. Die kleine redt zich wel! Over Kira hoef je je echt geen zorgen te maken. Het is alleen de vraag of jij het aankunt,’ zegt ze vol leedvermaak. ‘Dan ben je namelijk alleen met Dirk... en hoe dat zal zijn? Maar Kira moet je loslaten en dat kun je nu al oefenen.’
‘Ja,’ antwoord ik en ik merk dat ik de tranen nauwelijks nog tegen kan houden. Met mijn wijsvingers veeg ik stiekem langs de onderrand van mijn ogen.
Viv pakt mijn hand en zoekt in haar tas naar een zakdoek.‘Hier,’ fluistert ze.
‘De countdown loopt!’ Hanna pakt haar glas. ‘In plaats van in rouwstemming te zijn, moet je juist blij zijn. Jezus, Eva, wat is er met je aan de hand? Stel je alsjeblieft niet zo aan! Je bent anders altijd zo zelfverzekerd en zelfbewust en nu ben je ineens een huilend hoopje ellende... alsjeblieft!’
‘Maar dit is iets anders,’ spreek ik haar tegen.
‘Nee, dat is onzin. Het is alleen nieuw en ongewoon. Wat moet Kira ervan denken als haar moeder zich zo gedraagt? Je moet optimisme uitstralen in plaats van zo te klagen. Ik heb het beklemmende gevoel dat we dit gesprek het komende jaar nog heel vaak zullen voeren,’ glimlacht Hanna.

*

Kira roept vanuit haar kamer.‘Mama?’
‘Ja, wie anders?’ antwoord ik. ‘En als je iets wilt, kom je naar beneden en gil je niet door het hele huis,’ gil ik terug en ik doe de voordeur dicht. Dat mamageroep werkt me soms zo op mijn zenuwen. Als ik de afgelopen jaren voor elke keer ‘mama’ roepen tien cent had gekregen, was ik nu een rijke vrouw.

Ik loop langs de spiegel, kijk erin, veeg een haarlok uit mijn gezicht en schuif mijn zonnebril in mijn haren. Ik voel de twee glazen wijn van de lunch nog steeds een beetje. Nadat we getoost hadden, heb ik het glas wijn snel, te snel leeggedronken en heb meteen nog een glas besteld. We zijn van onderwerp veranderd en hebben nog een beetje geroddeld.

Kira komt de trap af lopen, haar mobiel tegen haar oor geplakt, in gesprek met haar vriendin Clara. Twee jaar geleden is Clara met haar ouders naar Indonesië verhuisd en toch heeft de vriendschap van de meisjes dankzij Facebook, sms en Skype daar niet onder geleden. ’s Zomers gaat Clara meestal een tot twee weken mee naar Spanje en in plaats van uit te gaan en de Spanjaarden het hoofd op hol te brengen, slapen ze een gat in de dag, liggen lui bij het zwembad en wachten tot ik iets organiseer.

‘Wat is er?’ vraag ik. Kira staat voor me en babbelt nog steeds vrolijk in het Engels met Clara. Die twee praten met elkaar in een allegaartje van Engels en Nederlands, en construeren zinnen met een grammatica waar ik duizelig van word.
‘We willen deze zomer een weekend naar Valencia. Julien en Lars zijn daar om hun Spaans te verbeteren en Clara kan precies in die tijd naar Spanje komen – mag dat?’ Het laatste deel van de zin zegt ze vleiend.
Ik glimlach naar haar. ‘Lieverd, is dat niet een beetje overdreven... Een weekend naar Valencia op jullie leeftijd, ik weet het niet... Ik zal eerst met Clara’s moeder moeten bespreken of zij het daarmee eens is.’
Met zestien een weekend alleen naar Valencia... Hoort dat ook bij het thema loslaten?
‘Zij vindt het goed,’ roept Kira eigenzinnig.
‘Mooi, maar ik nog niet!’ zeg ik vastbesloten omdat ik er eerst rustig over wil nadenken.

Kira draait zich om en loopt de trap weer op. Eigenlijk zou haar mobiel aan haar oor vast moeten groeien, zo vaak als ze ermee belt.
Helemaal aan het begin van haar telefooncarrière had ze een prepaidkaart, dat leek me veiliger en minder kostbaar, maar na een tijdje werd me duidelijk dat het precies andersom is. Ik kocht een telefoon met abonnement voor Kira en heb haar duidelijk verteld dat ze een limiet van honderd euro per maand heeft. Gaat ze daar overheen, dan moet ze zonder mobiel door het tienerleven gaan.

*

In mijn kantoor heerst chaos. De ongeopende post van de afgelopen dagen, de papierwinkel van Dirk en de stukken voor de belastingadviseur stapelen zich op mijn bureau op. Ik sta besluiteloos voor de papierberg en weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik vlucht resoluut naar de keuken, snijd uien, knoflook, paprika en een al licht verschrompelde courgette in blokjes, doe alles met veel olijfolie in een wok en laat het glazig worden. Intussen denk ik erover na hoe ik mijn reis naar Mallorca op de agenda van Kira kan afstemmen. De zomervakantie begint dit weekend al en Dirk vliegt dan voor twee weken naar Amerika. Haar alleen thuis laten wil noch Kira noch ik. Terwijl ik de verpakking van de Hollandse garnalen opensnijd en die samen met rivierkreeftjes, tomatenpuree en frutti di mare in de wok doe, aardappelen schil en die in vingerdikke plakken snijd, heb ik de neiging om Hanna te bellen en de opdracht terug te geven.

‘Kira, kun je even naar beneden komen?’ roep ik naar boven.
Er gebeurt niets. Ze heeft de oordopjes van haar iPod zeker weer in haar oren en ligt lui op haar bed. Ik loop naar boven. En ja hoor, mijn dochter ontspant zich.
‘Kun je even naar beneden komen? Ik moet iets met je bespreken en ik ben net aan het koken.’
‘Dat mag ik hopen,’ zegt ze.
‘Hoezo?’
‘Nou ja, ik ga er niet van uit dat je anders gewapend met een aardappel en een mes door het huis zou rennen,’ antwoordt ze wijsneuzerig.
‘Haha, kom nu maar mee,’ zeg ik enigszins geïrriteerd en ik loop weer naar beneden. Mijn vissoep lijkt op dit moment op een niet nader te definiëren brij en als ik er niet heel snel water bij giet brandt het aan.

‘Wat is er, mama?’ vraagt Kira terwijl ze een aardbei pakt.
Ik vertel haar over de reis naar Mallorca.
‘Klinkt cool,’ zegt ze en stopt een stukje stokbrood in haar mond.
‘Ja, maar ik kan jou toch niet zo lang alleen laten,’ antwoord ik verbaasd.
‘Een week vind ik inderdaad te lang. Maar Billy heeft me gisteren gevraagd of ik met haar en haar ouders mee wil naar Italië. Ze hebben daar een huis en vertrekken dit weekend.’
‘Daar weet ik helemaal niets van.’
‘Nee, ik heb het je ook niet verteld,’ zegt ze en gaat op het aanrecht zitten.
‘Waarom niet?’
‘Heel gewoon, omdat ik dacht dat ik toch niet zou mogen. Over nauwelijks drie weken vlieg ik naar New York, of ben je dat al vergeten?’ Ze kauwt en kijkt me intussen aan.‘Maar het mag dus?’ Ze overvalt me ermee maar op die manier kan ik met een gerust hart naar Mallorca vliegen en mijn werk doen en heeft Kira een leuke tijd.
‘Het zou wel goed uitkomen,’ zeg ik aarzelend.
‘Weet je wat,’ roept ze en springt van het aanrecht.‘Ik bel Billy en vraag gewoon of de uitnodiging nog staat.’

‘Ja, maar...’ Verder kom ik niet, want Kira rent de trap al op om haar mobiel te halen.
De soep kookt en verspreidt een geur waarvan je automatisch honger krijgt. Ik zet de vieze vaat in de afwasmachine en veeg het aanrecht schoon.
‘Het is geregeld,’ roept Kira als ze de keuken weer in komt.‘Billy’s moeder mailt de vluchtgegevens, dan kunnen we meteen boeken. Staat je computer aan?’
‘Ja, maar...’ begin ik weer.
‘Mam, het is toch dé oplossing? Jij vliegt naar Mallorca, papa naar Amerika en ik vermaak me in Italië. O, en Billy zegt dat we twee dagen naar Rome gaan om te winkelen, dus ik heb wel geld nodig!’ Ze drukt een kus op mijn wang en verdwijnt in mijn kantoor.

Een paar minuten later is ze gewapend met mijn laptop en creditcard terug, gaat weer op haar lievelingsplek op het aanrecht zitten en kan nauwelijks wachten tot de mail er is. Intussen googelt ze naar vluchten met bestemming Florence en straalt van voorpret. ‘Het is helemaal niet duur,’ roept ze enthousiast als ik Hanna bel om haar te vertellen dat ik alleen volgende week kan.

‘Dat komt fantastisch uit,’ antwoordt Hanna. Ik heb net een mail van Bea gekregen waarin ze me vraagt de fotograaf en journalist voor volgende week in te plannen. Goed...’ Ze zwijgt even.‘Dan laat ik nu informeren of Tom beschikbaar is. Je hoort nog van me.’
‘De vlucht kost nog geen 250 euro, mama. Kan ik boeken?’
‘Niet zo snel. Vlieg je samen met Billy?’
‘Ja, natuurlijk, en ik kom een week later weer terug. Langer wil ik niet blijven, want ik moet nog van alles voor New York voorbereiden en met een paar andere vriendinnen afspreken. Als ik uit New York terugkom, is iedereen namelijk al op vakantie,’ babbelt ze verder.

Ik roer in de vissoep en denk na. Het is natuurlijk de beste oplossing om Kira met Billy naar Italië te sturen. Alleen vliegt Kira behoorlijk veel de komende tijd. De trip naar New York vond ik goed omdat het een internationaal studieprogramma is, waarbij kinderen uit de hele wereld elkaar een week in New York ontmoeten. Ze wonen een zitting van de VN-raad bij, mogen aan podiumdiscussies meedoen, en krijgen daarnaast de normale sightseeing. Bovendien slapen ze op de campus en leren daardoor het leven van een Amerikaanse student een beetje kennen. Na vier dagen New York vertrekken ze naar Washington. Daar staat ze een soortgelijk programma te wachten.

Kira heeft het hele programma met stralende ogen uitgelegd en ik heb ondanks mijn voorbehoud en in het volle bewustzijn dat de discussie over het studeren in Amerika dan weer zou kunnen oplaaien, toestemming gegeven. Dirk verweet me ’s avonds dat ik zoals altijd consequent inconsequent ben.

‘Wat doe je als ze zo enthousiast is over New York dat ze daar met alle geweld wil studeren?’ vroeg hij toen we het na twee uur nog steeds niet eens waren.
‘Ik hoop dat dat niet gebeurt. Ze kent mijn mening daarover. Maar daarom hoef ik toch niet tegen een korte informatieve reis naar de Verenigde Staten te zijn?’
Dirk bleef bij zijn mening en ik bleef de hele nacht malen. Stel dat Kira echt helemaal enthousiast terugkomt? Ben ik oneerlijk en inconsequent? Of mag ik van haar verwachten dat ze het begrijpt? Was ik daar op haar leeftijd toe in staat geweest? Nee, maar mijn moeder had me sowieso niet laten gaan – ik moest in Amsterdam studeren. Plotseling voel ik me verschrikkelijk verdrietig. Mijn moeder is een paar jaar geleden gestorven. En ik mis het dat ik haar niet kan bellen en haar niet om raad kan vragen.

‘Mama, hallo... Droom je?’ Kira staat naast me.
‘Nee, ik dacht na,’ antwoord ik snel.
‘En?’ Ze spitst haar oren.
‘Boek de vlucht naar Florence maar.’ Ik geef haar een kus en breng de soep op smaak.
‘Dank je, mama! Het wordt echt vet! Billy heeft tegen me gezegd dat we met Pierre gaan afspreken. Hij woont in Rome en zal ons de stad laten zien.’
‘Pierre?’ Ik kijk haar vragend aan. Kinderen gaan tegenwoordig zo anders met elkaar om. Ik zucht.
‘Zijn vader heeft jarenlang bij een bank in Amsterdam gewerkt en is daarna naar Rome verhuisd. Pierre zat tot vorig jaar in mijn klas. Hij zegt dat Rome supercool is en dat je er fantastisch kunt uitgaan.’
‘Maar je bent pas zestien!’
‘Nee, bijna zeventien, maar dat maakt niet uit,’ roept ze enthousiast. ‘Ik heb mijn nep-ID toch!’
‘Je weet...’ begin ik.
‘Ja, mama, daar hebben we het al een paar keer over gehad,’ vliegt ze plotseling op en loopt weg. Tieners zijn extreem snel geïrriteerd, vooral als het om hun ouders gaat, stel ik telkens weer vast. Ik roer in de soep, zet een kop thee en laat mijn gedachten de vrije loop.

Bijna twee jaar geleden wilde Kira plotseling vijftig euro hebben.
‘Waarvoor heb je dat geld nodig?’ vroeg ik verrast.
‘Dat is een beetje ingewikkeld,’ draaide ze eromheen.
‘Als je het wilt hebben, zul je me toch moeten vertellen waarom.’ Ik was benieuwd waarmee ze zou komen.
Kira leunde nadrukkelijk nonchalant tegen de deurpost en begon me gedetailleerd uit te leggen hoe het uitgaansleven in elkaar stak en hoe moeilijk het was om langs de portiers te komen. Na een paar minuten praten verkondigde ze ineens verbazingwekkend zelfverzekerd dat ze, net als alle andere veertienjarigen, een nep-ID moest hebben omdat ze bij de meeste clubs pas met zestien naar binnen mocht. Ik lachte hartelijk en zei tegen haar dat ze stapelgek was.
‘Nee, mama, dat is zo. En als ik gepakt word en de politie belt, moet je bevestigen dat ik al zestien ben, anders moet je een boete van 250 euro betalen,’ zei ze vol overtuiging.
‘Ik?! Nee, absoluut niet! Is het je eigenlijk wel duidelijk dat dat illegaal is?’
‘Ja, dat weet ik, maar iedereen doet het.’
‘Nou en? Dat is toch geen rechtvaardiging.’
‘Nee, maar anders ben ik de enige die niet naar binnen kan. En mama, meestal denken de portiers toch al dat ik ouder ben...’
Ik keek haar zwijgend aan en draaide me daarna om.
‘Dat is gemeen, mama!’ Kira ging op de vensterbank naast mijn bureau zitten. ‘Je zegt altijd dat ik je alles moet vertellen en dat ik je moet vertrouwen. En nu reageer je zo...’
Ik greep naar mijn nek, kneedde mijn nekspieren en draaide me weer naar mijn dochter.
‘Goed dan. Ik ben blij dat je het me vertelt, dat je het niet achter mijn rug doet en tegen me liegt, maar die vijftig euro moet je van je zakgeld betalen. Je kunt toch moeilijk van me verwachten dat ik dat doe en als je gepakt wordt... dan moeten we maar verder zien.’

Ik grinnik als ik aan het gesprek terugdenk, hoewel ik erna een knetterende ruzie met Dirk had, want hij wilde het gewoon verbieden. Kira’s ID kwam drie weken later met de post uit Engeland en zag er bedrieglijk echt uit. Ik heb er geen idee van hoe vaak ze hem moet laten zien, maar ben gelukkig nog nooit door de politie gebeld. Twee weken geleden heeft ze een nieuwe besteld, waarop ze al achttien is. Dirk heeft natuurlijk weer gemopperd. Ik houd daarentegen van openheid, want verbieden helpt meestal niet. Ik vind het belangrijk dat Kira me vertrouwt, want alleen dan vertelt ze me wat er in haar omgaat, en zo heb ik de kans om nog enigszins invloed uit te oefenen. Tot nu toe heeft die houding fantastisch gewerkt.

Ik ben nog steeds in gedachten als mijn mobiel gaat.
‘Voor elkaar,’ roept Hanna als ik net ‘hallo’ wil zeggen. ‘Ik heb Tom gesproken en hij kan. Margret boekt een vlucht voor jullie voor zondag 15.55 uur. Pak ook iets chics in, want Bea heeft jullie woensdag uitgenodigd voor een deftige barbecue met een paar “héél belangrijke en héél prominente gasten”, zoals ze zei.’
‘Hmm, wat bedoelen jij en zij met iets chics?’ vraag ik terwijl ik op mijn laptop zoek naar de reservering van Kira. Ze vertrekt zondagmiddag om 16.30 uit Amsterdam. Prima, denk ik, dan kunnen we samen naar het vliegveld rijden.
‘O, ik denk dat een zwart jurkje, dat op Mallorca ook heel goed een wit jurkje kan zijn, en je Prada’s of DG’s prima zijn. Bea maakt er nogal een ophef van, maar ik weet echt niet wat jullie te wachten staat.’
‘En wat trekt Tom aan?’ Ik weet nog goed dat Tom tijdens de cruise alleen in blauwe en zwarte jeans, T-shirts en cowboylaarzen rondliep.
‘Hij zei dat hij nog wel iets in zijn kast heeft.Verdommme... Margret...’ schreeuwt ze in de hoorn en daarna weer kalmer tegen mij: ‘Sorry, ik heb net een irritante mail gekregen, ik moet gaan. Ik ga Margret nu meteen opdracht geven dat ze zich om Toms garderobe moet bekommeren. Dag, schat.’

Voordat ik iets kan antwoorden, heeft ze al opgehangen.

Lees hier deel 1 en deel 2.
Lees hier deel 3! En hier vind je deel vier.

Countdown
Kasper, X.
~~~~~~