Film: Mannen die vrouwen haten.

Stieg Larsson was een bevlogen mens. Journalist, oprichter van het antifacistische tijdschrift Expo, politiek geëngageerd, een uitstekende schrijver, fotograaf en scherpzinnige uitgever. In 2002 begon hij aan een boek, dat later het eerste deel van de Millenium-triologie bleek.
Dit is boek is voor iedereen een aanrader (zie de recensie uit 2007). Hij voltooide de serie maar heeft helaas de publicatie van het eerste deel niet meer mee mogen maken.Nu is het eerste deel verfilmd, en draait sinds 6 augustus in de Nederlandse bioscopen. Hoera!, roep ik als fan van deze triologie.

Noomi Rapace speelt Lisbeth, een jonge, gecompliceerde vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages, én een uitermate goede hacker. Michael Nyqvist speelt Michael Blomkvist, een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het tijdschrift Millennium.

Tijdens het lezen van een boek vorm je altijd een beeld in je hoofd over de personages en de locaties. Wanneer een boek dan verfilmd wordt, brengt dit vaak een teleurstelling met zich mee, want zó was het helemaal niet!
Met vreugde zat ik echter in de bioscoop. Goed, Michael was niet de man die ik in mijn hoofd had, en Lisbeth was niet het popperige meisje dat ik me had voorgesteld. Maar de acteerprestaties liegen er niet om: dit waren de juiste acteurs voor deze rollen. Waar ik vooral om moest juichen, was dat de locaties rechtstreeks uit mijn hoofd op het scherm leken te zijn overgevloeid. Regisseur Niels Arden Oplev heeft duidelijk dezelfde fantasie als ik.

Een ander pluspunt van deze film is dat de personages ook daadwerkelijk Zweeds praten. Denk eens terug aan het prachtige Memoires of a Geisha, een Japanse film waarin de personages Engels spraken. Tenenkrommend was dat, hoe mooi de film verder ook was.

Voordat dit nu een ode aan de film Män som hatar kvinnor wordt, kan ik wel melden dat er ook een aantal minpunten aan de film zitten. Aangezien het boek 559 bladzijdes telt, was het onvermijdelijk dat er gesneden werd in de verhaallijnen. Hierdoor ontstaan losse eindjes, die niet allemaal weer 'aan elkaar geknoopt' worden. Het gaat gelukkig om kleine details, die niet te veel opvallen.
De film dendert in sneltreinvaart door het verhaal, waardoor het verhaal minder geschikt lijkt voor de mensen die het boek niet hebben gelezen. De verdieping van de personages blijft door het tempo ook uit, en ze blijven daardoor ook erg oppervlakkig. Want wat betekenen de flashbacks van Lisbeth?

Al met al is regisseur Niels Arden Oplev er uitstekend in geslaagd de sfeer van het boek weer te geven in een spannende thriller met sterke acteerprestaties. Het boek blijft - cliché - gewoon altijd beter.