IBIZA: van Trendy tot Trashy

Ik ben niet trendy en ook niet trashy, ik zal er wel ergens tussenin zitten. Ik ben toevallig op Ibiza terecht gekomen, want ik sloot me aan bij drie andere gescheiden vrouwen en hun kinderen die daar heen gingen. Waren ze naar Griekenland gegaan, dan was ik daar ook mee naartoe gegaan. Toch bestaat toeval niet, dus er zal zeker een reden zijn, waarom ik daar was. De eerste kennismaking met Ibiza liep echter niet op rolletjes; de eerste twee dagen werd ik achtervolgd door pech en kon niet meteen genieten van het mooie eiland. Het begon al op het vliegveld, waar zo’n 40 koffers niet waren meegekomen uit Amsterdam, waaronder die van mijn 15-jarige zoon. In de rij staan voor de aangifte en na lange tijd konden we eindelijk op weg naar ons appartement. Gelukkig had de taxi chauffeur zeer veel geduld en hij bleef keurig op ons wachten. Ondertussen kwam ik er ook achter dat ik mijn telefoon niet aan kon doen, want blijkbaar was er een pincode nodig die ik niet bij me had ( nieuw abonnement).

De Engelsen

Ons appartementen complex, met de naam Monte Mar, is gelegen in Calle Longa. Calla betekent baai en er zijn heel wat calla’s op Ibiza, dus als je een beetje avonturenspirit hebt, dan kun je leuke ontdekkingen doen. Helaas hadden we maar een week, dus een volgende keer dan maar. Aangekomen bij ons appartement, bleken we terecht gekomen te zijn in vergane glorie gevuld met luidruchtige Engelsen, vol met tatoeages op hun bleke huidjes. Het was alsof we in een slechte B-film terecht waren gekomen en de entertainment was nog niet eens begonnen. Harde muziek blèrde wel door het zwembad en als ik had gedacht om voor mijn rust hier te zijn gekomen, dan kon ik dat wel meteen vergeten. Klimmend over allerlei trappen, zwetend met de zware koffers, kwamen eindelijk aan bij ons appartement. Dat was karig ingericht, erg campingstijl, maar gelukkig wel ruim genoeg voor de drie tieners die ik bij me had en voor mezelf uiteraard. Na een duik in het zwembad, konden we dan gaan eten aan het mooie strand van Calla Longa, de inspanningen van de dag wegspoelend met een goed glas wijn. De vier vrouwen en hun in totaal 9 kinderen, in de leeftijden van 10 tot 19 jaar, hadden het dan toch voor elkaar: heerlijk!

Pinnen niet aangeraden

De volgende dag zouden we naar de beroemde hippiemarkt gaan op Ibiza, met een boot die vanuit Calla Longa zou vetrekken. Eerst even pinnen en gelukkig was er een geldautomaat: kaart erin, code intoetsen en weg was de bankpas. Verbouwereerd keek ik naar de automaat, niet gelovend wat er gebeurde en wachtend op de pas die maar niet kwam. Het apparaat was midden in de transactie op tilt geslagen en uitgevallen, waardoor mijn bankpas niet meer terugkwam. Het bellen van het aangegeven telefoonnummer op de automaat ging niet goed, want alles was in het Spaans en ondanks de hulp van een aardige Spaanse mevrouw, kwamen we niet verder. De bank was in Santa Eulalia, een plaatsje vlakbij, maar die nam geen enkele verantwoordelijkheid: een speciaal bedrijf zorgde voor de bankautomaten, zij konden niets doen. Later bleek dat er nog 8 kaarten waren ingeslikt door het apparaat. Goed, gelukkig had ik nog andere mogelijkheden om aan geld te komen en het bezoek aan de hippiemarkt ging toch door. Daar aangekomen, was het warm, druk en duur, dus weinig gekocht. S´avonds ontplofte de föhn ook nog eens en zo werd de pech cirkel afgesloten.

Een dure club

Ibiza staat bekend om haar clubs en de bekendste is de Pacha: er zijn zelfs winkels van met allerlei dure t/shirts en meer. Daar ik de club tijd wel had gehad, liet ik het aan mijn dochter Amber (19) en haar vriendin Samantha(15) over om deze club ter gaan ervaren. De moeders brachten ze natuurlijk wel en vol verbazing keken we naar al die mensen die naar binnen wilden. De korte rokjes, haltertopjes en hippe shirts dwarrelden over de straat bij de ingang en de grote beveiligingsmensen hielden alles goed in de gaten. Zelf kreeg ik nog een aantal aardige opmerkingen van jonge knullen: hé guapa (Spaans voor knapperd) en mijn hippie broek ontlokte de opmerking dat ik een artiest uit Madrid was…hmmm. Goed, de meiden waren tot diep in de ochtend aan het partyen en bij thuiskomst, was er toch wel wat teleurstelling: ze hadden 70 euro moeten betalen en het was zo druk binnen, dat ze nauwelijks konden bewegen. Geen goede prijs/kwaliteit verhouding, dat is duidelijk, meer de houding van prop er maar zoveel mogelijk mensen in, dan verdienen we goed. Maar ach, ze kunnen wel zeggen dat ze er geweest zijn, toch?

De voetballers

Ibiza trekt veel jetsetters en bekende mensen aan, vooral uit Nederland, dus toen we Gregory van der Wiel tegenkwamen in de Bambuddahgrove, waren we niet verbaasd. Het huwelijk van Heijtinga had net daarvoor op Ibiza plaatsgevonden, dus de voetballers van het Nederlands elftal waren er ook. Mijn dochter is een grote fan van Gregory en hij is inderdaad schattig, dus haar dag was meteen goed. Later kwamen we hem nog 2 keer tegen op andere locaties, zoals bij de hippe strandtent de Blue Marlin, waar ook Ruud Gullit en Nigel de Jong aanwezig waren. Ik keek daar met enige verbazing naar de hippe mensen die alles deden om bekeken te worden. Wat vermoeiend lijkt me dat om dit elke dag te doen: die schijn ophouden en vooral geen verkeerde dingen doen of zeggen. Wat was ik blij dat ik daar niet aan mee hoefde te doen en dat ik vooral mezelf kan zijn. Het blijkt ook, hoorde ik van iemand die het eiland goed kent, dat veel mensen financieel in de problemen komen door het ophouden van de schijn. Jammer dat dit zo gaat, ik denk dat Ibiza nog zoveel moois te bieden heeft als je daar maar voor open staat.

Conclusie: Graag zou ik de meer authentieke en spirituele kant van Ibiza een volgende keer willen beleven. Daar kwam ik nu niet aan toe, maar ik weet dat het er is, want behalve trendy en trashy is het er zeker nog toppie!