Wonen bij de buurvrouw

Lifestyle 16 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Nathalie Rietman (35) is geboren in Woerden. Na het overlijden van haar ouders, op tienjarige leeftijd, heeft zij een tijdlang bij haar oom en tante gewoond. Later heeft zij haar leven doorgebracht op een internaat in Etten-Leur. Meteen nadat zij haar vwo-diploma heeft behaald, is zij twee jaar gaan reizen naar diverse landen, zoals Australië, Oostenrijk en Mexico. Tijdens een stageperiode in Colombia, in het kader van haar studie Tropisch Landgebruik aan de universiteit van Wageningen, maakt zij schrijnende situaties mee, zoals straatkinderen die geen toekomst hebben. Nathalie besluit zich in te zetten voor deze kinderen zonder toekomst door een toevluchtsoord op te richten: Wonen bij de Buurvrouw (La Vecina)

Wat zijn je passies?

Mijn passies zijn reizen, duiken, salsa dansen en alles wat met Zuid-Amerika te maken heeft. Ik vind het fijn om samen met mijn vriend en vrienden dingen te ondernemen. Samen varen, fietsen, skiën of lekker uit eten gaan. En dan lekker diepzinnige gesprekken voeren, want filosoferen over het leven is ook één van mijn passies. Jammer genoeg kan ik, sinds ik in Colombia woon, niet veel meer varen en skiën.

Je hebt Wonen bij de Buurvrouw opgericht. Wat is Wonen bij de buurvrouw ( La Vecina)?

Wonen bij de buurvrouw is een stichting die een positieve bijdrage wil leveren aan de levensomstandigheden van kansarme kinderen in Cartagena, Colombia en uitzicht wil bieden op een betere toekomst. Dit proberen we te bereiken door basisvoorzieningen op te zetten, zoals een kindertehuis waarin we willen voorzien in de basisbehoeften, onderwijs en welzijn. Daarnaast ondersteunen we lokale initiatieven door het verstrekken van financiële middelen of hulpgoederen.

Wanneer is de stichting opgericht en welke gedachte ligt achter het oprichten van deze instelling te grondslag?

Ik heb de Nederlandse stichting Wonen bij de buurvrouw opgericht in 2005, omdat ik een thuis wil bieden aan straatkinderen. La Vecina, betekent 'de buurvrouw'. Zij is degene waar je naartoe gaat als je ouders er even niet zijn. Een persoon die geen directe familie is, maar waar je je wel bij thuis voelt en warmte ontvangt. Ik weet zelf uit ervaring hoe belangrijk het is om als kind een veilige thuishaven te hebben. De periode bij mijn tante en oom was geen fijne tijd. Over het verlies van mijn moeder werd bijvoorbeeld niet eens gesproken. Op het internaat kreeg ik de liefde en respect waar ik recht op had. Daardoor is het uiteindelijk nog goed met me gekomen. Uit deze gedachte is de drive ontsproten om samen met mijn vriend in 2006 de stichting in Colombia op te richten. La Vecina brengt de projecten ten uitvoer en de stichting in Nederland, Wonen bij de buurvrouw, zorgt voor de projectfinanciering.

En waarom heb je juist voor Colombia gekozen?

Ik ben in Colombia terechtgekomen via mijn studie. Ik deed een afstudeervak in Bogota en ging aan het eind van het vak nog even twee weken het kustgebied Cartagena verkennen. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met de straatkinderen. Je ziet een klein jongetje van een jaar of zeven op straat liggen en er rijden alleen maar dure auto's langs. Niemand doet wat. Dat beeld is me altijd bij gebleven. Hoe is het mogelijk, dacht ik nog, dit mag niet gebeuren.

Krijg je veel reacties op jouw initiatief? En hoe staat de overheid tegenover het initiatief, heeft die überhaupt oog voor jouw actie?
De stichting krijgt veel reacties. Wat mensen aanspreekt, is de directe betrokkenheid bij het project. Het is heel transparant. Als donateur heb je zicht op wat er met je geld gebeurt. Het geld gaat direct naar de kinderen, door hen te voorzien van opvang, voeding en dergelijke. Daarnaast zit er geen duur kantoor in Nederland achter. In Nederland gebeurt alles op vrijwillige basis. We krijgen ook veel reacties van mensen die Colombiaanse kinderen geadopteerd hebben. Deze mensen hebben een extra sterke band met Colombia en willen graag meer kinderen helpen. De overheid juicht dit soort initiatieven toe, hoewel zij niet direct oog heeft voor de ontwikkelingen. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat de interne problemen van het land groot zijn.

Het is niet gewenst rechtstreeks bij de Nederlandse regering aan te kloppen. Hiervoor zijn onder andere organisaties als de Nationale Commissie voor internationale samenwerking en Duurzame Ontwikkeling (NCDO), via hen kan je door middel van een projectaanvraag een subsidie ontvangen. Als organisatie moet je dan wel aan een groot aantal regels voldoen. Informeel draagt de Nederlandse regering ons een warm hart toe.

Wat voor stappen onderneem je om de stichting meer bekendheid te geven? Merk je dat die inspanningen zijn vruchten afwerpen?
Wij organiseren jaarlijks twee grote acties en diverse kleine activiteiten om de stichting te promoten. De twee grote acties vinden plaats in de vorm van een fietstocht en een feest. Verder vergaren wij meer naamsbekendheid door interviews af te leggen. Zo waren wij in het programma Aanpakken en wegwezen van omroep Llink te zien en stond er een artikel over mij in de Margriet. Beide hebben voor veel publiciteit gezorgd. Tevens proberen wij bij al onze acties een grootschalig publiek te bereiken, gesteund door een hele mooie website: www.lavecina.org

Welke projecten heb je nog meer opgezet voor de kinderen?

Wij geven inmiddels aan vijfentwintig kinderen dagopvang (4 - 8 jaar). In juli gaan we van start met 24-uurs opvang voor nog eens vijftien kinderen (8 - 12 jaar). Verder ondersteunen we negen buurtopvangmoeders die elk zo'n dertien kinderen (0 - 4 jaar) opvangen, dus dat komt neer op zo'n honderd vijfentwintig kinderen.

Daarnaast organiseren we activiteiten voor kinderen van twaalf tot achttien jaar, zoals thema-filmmiddagen, gericht op het bewustwordingsproces. Elke film heeft een eigen thema gericht op de problematiek van deze doelgroep: werkeloosheid, verveling, geld, drugs. Deze jonge doelgroep zijn de toekomstige ouders van kansloze kinderen als zijzelf geen invulling geven aan hun leven en niet werken aan een betere toekomst. Als je deze doelgroep laat inzien dat zij hun leven een andere wending kunnen geven - bijvoorbeeld het voorkomen van ongewenste zwangerschap - dan ben je al een stap verder. Daarnaast verzorgen we ook gezondheidscampagnes voor kinderen uit de buurt.

Wat heb je voor de toekomst op het programma staan? En hoe zie je de toekomst?
Wij willen nog een voedselproject starten voor de kinderen van de buurtopvangmoeders. Dit betekent maaltijden verstrekken aan honderd vijfentwintig kinderen. Onze droom is in de toekomst een eigen huis te bouwen. Op dit moment zitten we in een huurhuis, waardoor wij afhankelijk zijn van andere invloeden. Dit werkt beperkend. Alle veranderingen in het huis moeten van tevoren overlegd worden met de eigenaar en het is onverstandig te investeren in een huis die niet in eigen beheer is. Ook ben je afhankelijk van de grillen van de eigenaar: enorme huursverhogingen, huurcontract verlenging etc.

Hoe reageren de kinderen op dit initiatief?

We hebben in de buurt al voor heel veel blije gezichten gezorgd. Dat is juist waar we het voor doen! De glimlach van een kind is onvervangbaar. Mede doordat wij de kinderen die door de stichting worden opgevangen dagelijks van voedsel voorzien, zijn ze er veel beter uit gaan zien. Tevens vinden de kinderen het leuk om bij ons naar school te gaan. Je ziet dat ze plezier hebben en willen soms aan het eind van de dag niet naar huis.

Colombia is een machocultuur. In hoeverre merk je daar iets van in het uitoefenen van jouw werk? Hoe is de gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen in Colombia?

Als je met mensen te maken hebt die in het onderhoud zitten , luisteren ze niet echt naar je. Zodra mensen in de gaten krijgen dat ze met een onderneemster te maken hebben, bijvoorbeeld in financiële instellingen, dan nemen ze je wel serieus. In het algemeen geldt in Colombia dat de vrouw niet zoveel te vertellen heeft als de man.