Undercoveragente Eva In Dubio

Ach, dat is niet zo heel moeilijk. Ik ben en blijf mezelf, ik heb er alleen voor gekozen mijn boek niet onder mijn eigen naam uit te brengen. Ik vind het prettiger om mezelf niet zo op de voorgrond te zetten. Nu leid ik een lekker en rustig leven en met iedere kans om dat te verstoren moet ik een beetje voorzichtig zijn. Het is niet zo dat ik bedreigd of gezocht word door criminelen, maar ik hoef ze nou ook weer niet op ideeën te brengen, toch?

Was je in Nederland undercoveragente? Hoe lang heeft dat geduurd?

Ja, ik was undercover in Nederland, al heette dat toen niet zo. Toen ik, met een groep anderen, dat werk deed, heette het 'pseudokoop'. Je werd wel echt ingezet als undercover, dus je kreeg een andere identiteit, met alle nodige papieren erbij. En als dat nodig was, kreeg je ook veel geld, sieraden en een dure auto bijvoorbeeld. Ik heb dat een paar jaar gedaan, totdat de hele pseudokoop werd opgeheven na de Van Traa-enquête. Dat was wel jammer, want het was een goede manier om zaken tot een oplossing te brengen.

In hoeverre zijn je boeken autobiografisch, of bevatten ze autobiografische tintjes?

In Dubio is geen autobiografisch boek, al sluit ik niet uit dat er trekjes van mij in Joyce Hamel (de hoofdpersoon) zitten. Ik denk dat dat bijna automatisch gebeurt, als je over iets schrijft dat dicht bij je ligt of waar je veel vanaf weet. Ik herken wel veel in de twijfels van Joyce, want ook de mensen waar je als undercover mee in aanraking komt kunnen charmant zijn of grappig. Het zijn valkuilen waar je goed op moet letten en voorzichtig om heen moet lopen.

Hoe ben je er toe gekomen een boek te gaan schrijven?

Het hele idee van het boek begon toen ik over mijn oude werk aan het nadenken was en wat anekdotes opschreef. Gewoon, voor later, om nog eens terug te lezen. Op een gegeven moment kreeg ik een idee. Stel je nou eens voor dat ik verliefd was geworden op die-of-die? Wat dan? En dat vond ik zo'n grappig en uitdagend idee, dat ik daarmee ging zitten spelen. En voordat ik het wist, had ik een eerste gedeelte geschreven. Dat was zo fijn om te doen en terug te lezen, dat er heel snel meer volgde.

Na de Van Traa-enquête werd het pseudokoopteam helemaal ontmanteld. Undercoveroperaties mochten niet meer, in afwachting van nieuwe regels. Wij hadden dat een tijd gedaan en dan ben je helemaal uit de politie-organisatie. Ik kwam niet meer op bureaus, ik sprak collega's niet meer, dan is het heel vreemd om weer terug te gaan en het 'gewone' werk weer op te pakken. Ik had zo'n avontuurlijk en ander leven geleid, dat het voor mij een stap terug leek. Er is namelijk niets te vergelijken met dat leven. Ik wilde geen stap terug doen, maar bedacht dat ik gewoon de andere kant op kon. Ik heb er voor gekozen niet bij de politie te blijven. Toen was de keus om Nederland te verlaten eigenlijk een heel logisch vervolg. Als je met iets stopt, dan kan je dat maar beter helemaal goed doen. Bovendien was ik al vaak in Amerika geweest en heb ik veel met Amerikaanse autoriteiten samengewerkt. Dat maakte het makkelijk om die stap te nemen, ik werd ook aan alle kanten gesteund. Het was prettig om dat te kunnen doen. Ik kreeg een andere naam, juist om niet meer in aanraking te komen met de mensen bij wie ik undercover was geweest. Niet omdat ik daar bang voor was, maar het gaf me een goed gevoel van rust. Ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing.

Wil je nooit meer terug naar Nederland?

Zeg nooit nooit, toch? Ik ben nog heel regelmatig in Nederland hoor, het blijft toch trekken. En zoals ik al zei, ik ben me niet aan het verstoppen in Amerika. De kans is alleen groter dat ik, ergens in Rotterdam of Amsterdam, op straat ineens iemand tegenkom die me een beetje vreemd en onderzoekend aankijkt. En dat die persoon denkt: 'Heb ik die niet eerder gezien? Is dat niet ... ?' Dat wil ik dus voorkomen. Maar ik ben nergens bang voor en daarom ik ben vrij vaak hier.

Mis je Nederland dan niet?

Jawel, soms wel. Daarom ben ik ook regelmatig terug. Het is geen harde breuk geweest met Nederland, maar Amerika is ook een geweldig land. Ieder land heeft z'n voor- en nadelen. Waar ik woon (deels in de grote stad, met een huis ook ergens ver buiten de stad) heb ik the best of both worlds!

Wat doe je precies in Amerika?

Ik woon samen met mijn vriend, die een goede baan heeft. Nee, hij werkt niet bij de politie! Hij reist veel voor zijn werk en ik ga met hem mee. Thuis doen we al het voorbereidende werk. Verder geniet ik van de natuur van het land en van de drukte en de hectiek in een stad als New York. Daar voel ik me als een vis in het water. In de rustige uren ik lees heel veel. Het is onvoorstelbaar hoeveel boeken er hier verschijnen, daarvan komt maar een fractie ook in Nederland uit.

Ik heb er niet heel veel voor hoeven doen, gelukkig. Ik heb eerst het hele verhaal geschreven en toen had ik zelfs nog niet eens het idee om er een boek van te laten maken. Mijn vriend zei dat ik het moest opsturen. Op heel veel websites van uitgevers stonden verhalen over hoe je manuscripten kon opsturen, maar deze uitgever had ook nog humor. Dat kom je in Nederland niet zo snel tegen en dat vind ik heel belangrijk. Bovendien had hij ook Dave Eggers uitgegeven, een van mijn schrijfhelden. Dus ik heb mijn verhaal opgestuurd. Ik kreeg een heel kort briefje terug: 'Goed verhaal. Gaan we doen.' Veel meer was het niet, geloof ik. Pas toen besefte ik dat ik een probleem had met mijn naam... Dat was wel vervelend, maar de uitgever vond het verhaal zo goed, dat hij het toch gedaan heeft.

Hoe ben je op de naam Eva Noorlander gekomen?

Ach dat weet ik al niet eens meer. Ik zocht iets wat lekker Nederlands was, kort en krachtig... Ik had graag Eva Maria Staal geheten, dat klinkt ook heel erg stoer, maar die naam was al bezet. Dus dan maar Noorlander... hahaha!

Mogen we trouwens meer van jouw hand verwachten?

Ik hoop het! Ik heb echt de smaak te pakken. Ik heb in een paar recensies (waaronder die van Vrouw.nl red.) gelezen dat men hoopte dat er nog meer boeken van mij zouden verschijnen! Dus ik ben bezig met een nieuw verhaal, wat ontzettend goed gaat en heel mooi en spannend aan het worden is. Dus als het aan mij ligt, krijg je een volmondig JA te horen!

Joyce is je personage in In Dubio, wordt zij dan je vaste karakter?

Joyce bevalt me heel erg goed. Het is een sterk karakter, maar ze heeft ook haar twijfels. Een echt mens van vlees en bloed, die bovendien in de positie is om heel veel spannende en emotionele verhalen mee te maken. Dus tja...

Haal je je inspiratie uit zaken waaraan je hebt gewerkt?

Nee, niet direct uit mijn verleden. De zaak waar Joyce aan werkt heb ik nooit meegemaakt, al zou het in theorie wel heel goed kunnen. Het is natuurlijk niet zo dat je tegen iemand aangeplakt wordt, in de hoop dat hij verliefd op je wordt. Maar het zou wel kunnen dat je iemands vertrouwen moet winnen. Er is ook wel eens een undercover in de gevangenis geplaatst, om het vertrouwen van een gevangene te winnen. Dit in de hoop dat hij zou gaan praten over de plaats waar hij een stoffelijk overschot had begraven. Misschien is dat wel een aardig onderwerp voor een ander verhaal.

Waar haal je nog meer inspiratie uit?

Uit allerlei dingen, krantenartikelen, het nieuws. Rare verhalen. Maar ik heb natuurlijk nog niet zo heel veel geschreven, dus zo heel veel inspiratie heb ik nog niet verbruikt. Ik heb wel erg veel zin om nog iets te gaan doen, vooral omdat In Dubio zo goed is ontvangen.

Eva Noorlander is de schrijfster van In Dubio. Lees hier de recensie van dit boek.