Onstilbare honger naar muziek

Het is al vroeg duidelijk dat de, in Israël geboren, Amerikaanse Pnina Becher beschikt over een uniek muzikaal talent. De kleine Pnina wil dolgraag op pianoles, maar haar ouders zijn minder enthousiast: "Als jongste van een gezin van vier kinderen heb ik echt moeten knokken om pianoles te krijgen. Mijn ouders gingen door mijn jarenlange gezeur eindelijk akkoord met groepslessen. Als ik mijn best zou doen, zou ik écht pianoles krijgen. Het was vreselijk! Er zaten maar liefst 42 kinderen tegelijk in zo'n klas en er was geen enkele muzikale magie te vinden. Mijn ouders verwachtten nooit dat ik daadwerkelijk zou doorzetten, maar op een avond barstte ik in tranen uit. Ik smeekte hen om me echt op pianoles te doen en ondanks hun tegenwerpingen kreeg ik mijn zin. Het was fantastisch. Na die eerste individuele pianoles liep ik op wolken en ik studeerde me suf. De tweede les zou ik wel eens laten zien wat ik kon." Pnina lacht schaterend: "Maar wat bleek, ik had de bladmuziek ondersteboven ingestudeerd. En ik had het niet eens gemerkt! Het grappige was dat ik zonder noten te lezen wel precies kon spelen wat ik moest spelen, maar als ik op de bladmuziek keek, ging het mis. Mijn docente is daar hard met me aan gaan werken. Tot ze met pensioen ging. Dat was een enorme klap voor me. Pas jaren later trof ik weer een docente, die mijn gave herkende." Deze jonge Russische lerares gaf de kleine Pnina twee keer in de week thuis les en introduceerde Grieg, Bach en vele andere fantastische componisten in haar leven. In de lente daarop speelde Pnina haar eerste Chopin en het was meteen duidelijk, ze was een natuurtalent.

De keuze voor haar gezin

Als jonge vrouw wint Pnina Becher vele beurzen en prijzen bij diverse vooraanstaande pianoconcoursen in Israël. Dan gaat ze naar het Tel Aviv Rubin Academy of Musica, waar ze uitstekende resultaten behaalt en onder andere van Emanuel Krasovsky les krijgt. Een grote muzikale carrière ligt in het verschiet. "Ik was alleen bezig met klassieke muziek, zelden hoorde ik een flintertje pop. De radio thuis en in de auto stond ook altijd op klassieke zenders. Muziek was mijn leven." In 1988 verhuist Pnina met haar man en kinderen naar New York. Haar muzikale carrière zet ze in de koelkast: "Ik had eigenlijk nooit voor ogen dat ik een fulltime pianiste zou zijn. Ik wist dat ik moest spelen, maar kon me niet voorstellen dat ik mijn leven in eenzaamheid zou doorbrengen. Want als je op tournee bent, ben je helemaal op jezelf. Daarnaast word je in de wereld van pianoconcoursen, waarin ik mijn naam vestigde, niet rijk. Ik wilde eigenlijk een vast salaris, zodat ik me geen zorgen hoefde te maken. In Amerika vervloog de muziek. Spelen voor fun is geen optie voor me, dus toen ik niet meer optrad en repeteerde met een doel, raakte ik mijn vingervlugheid kwijt. Het was een schok om te merken dat dat zo snel ging, maar dat stopte ik weg. Verder gaan met mijn leven, een gezin vormen en brood op de plank krijgen, leek zoveel makkelijker dan me daar druk om te maken."

Is dit alles?

Na achttien jaar was Pnina niet meer te houden: "Ik werd veertig en zat in dat vreselijke gevoel van 'is dit alles?' De piano trok steeds meer, maar ik wachtte tot iedereen het huis uit was, voor ik zelfs maar naar de piano keek. Ik dacht dat ze me wel gek zouden vinden, omdat ik de hele dag niets anders wil dan muziek maken. Ik was ervan overtuigd dat dat een slecht voorbeeld voor mijn kinderen zou zijn. Nu weet ik beter. Het is juist een positieve boodschap, ik volg nu mijn droom! Ik hoop dat mijn beslissing ook hen kracht geeft."

Toen Pnina besefte welke weg ze wilde volgen, nam ze in het geheim drie maanden vrij van haar werk. Elk vrij uurtje dat ze alleen in huis was, trainde ze haar vingers. Ze kwam steeds meer in vorm en verbaasde zichzelf met haar kunnen. "Dat was een heel emotionele periode. Daar zat ik dan, als verantwoordelijke moeder van veertig, met als enige wens piano te spelen. Soms moest ik echter stoppen om te beseffen dat ik het was die datgene speelde wat ik hoorde."

Piano Reserva

Pnina Becher komt, speciaal voor Piano Reserva naar Alkmaar. Daar brengt ze vijf sonates van de Italiaanse componist Scarlatti. "Scarlatti's werk is geweldig. Ik ben een junk als het deze componist betreft. Er zijn 550 sonates en ik pak soms gewoon de eerste de beste om in op te gaan. Ze verdienen het stuk voor stuk om gespeeld te worden. Piano Reserva is een uniek concert. Het leven van deze bijzondere componist wordt namelijk niet alleen in muziek verteld, maar ook in wijn. Hij reisde heel Europa door en de Sommeliers van Vinites BV hebben bij mijn selectie sonates een vijftal prachtige wijnen gezocht. Zo’n samenwerking heb ik nog niet eerder meegemaakt. De locaties waar we Piano Reserva spelen, zijn ook nog eens heel bijzonder, niet de standaard concert- of theaterzalen, maar sfeervolle historische gebouwen zoals de Grote Kerk in Alkmaar, landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt te Beesd en de Grote Kerk in Naarden. Ik kijk er vol spanning naar uit!"

Meer informatie over Pnina en haar concerten is te vinden op www.pianoreserva.nl