Interview: Saskia Mulder over ‘Alex’.
"Het boek gaat over twee zussen, twee successen en één kloof. Emma is pas vijf als ze haar mateloze liefde voor muziek ontdekt. Vanaf dat moment kan ze niet anders dan zich vol overgave storten op de viool. Omdat de viool al haar tijd en aandacht opslokt, heeft Emma weinig tijd voor vriendinnen. Haar zus - Alex - is dan ook haar beste vriendin en hun band is sterk. Als Alex vlak voordat ze gaat studeren een talentenjacht wint, lijken de rollen opeens omgedraaid: alle aandacht gaat uit naar Alex, en niet alleen die van haar ouders. Alex' ster rijst in sneltreinvaart naar duizelingwekkende hoogten. Haar ongekende populariteit brengt haar niet alleen veel fans en geld, maar ook vervreemding van de werkelijkheid en van haar zusje Emma."
Loslaten
"Ik was eerst een ander boek aan het schrijven, maar het onderwerp 'zussen' kwam steeds terug. Ik besloot hier iets mee te doen. Ik heb zelf natuurlijk best lang de status 'zusje van' gehad. Het was eigenlijk heel fijn om het daar gewoon echt een keer over te hebben. Dat ik alles van mij af kan schrijven. Zo heb ik alles los kunnen laten. Nu ik ouder ben maakt het me niet zoveel meer uit. Ik heb mijn eigen leven, maar als je jonger bent, trek je het je veel meer aan. Je bent er veel meer mee bezig, alsof je zelf niets bent. Het is irritant, dat mensen het constant over je zus willen hebben, of je nu op een feestje bent of met vrienden op de bank zit. Het is erg belangrijk om dan je eigenwaarde te behouden."
Twee werelden
In het boek maak je kennis met twee verschillende werelden: de commerciële wereld - zoals we die kennen uit programma's als Idols en X-factor - en daartegenover staat de klassieke kant van het vak, kinderen die hun hele leven al een instrument bespelen en daarvoor amper erkenning krijgen. "Ik wilde het personage zo snel mogelijk een mondiaal succes geven. Daarom liet ik Alex mee doen aan een talentenjacht. Ik vind het raar dat mensen uit een zulke programma's bekender zijn dan degenen die hun leven lang al oefenen. Het is raar, wat mensen verafgoden. Vroeger waren mensen écht getalenteerd, dit is tegenwoordig veel platter. Je wordt in een huis opgesloten en - knal - je bent beroemd. Je hoeft niets meer te kunnen om aandacht te krijgen. Je hebt tegenwoordig een grote groep celebrities die gewoon helemaal niets kunnen. What the fuck doet bijvoorbeeld Paris Hilton?"
Violiste
"Ik heb daarnaast altijd al een voorliefde voor de viool gehad, daarom was het een logische keuze om het een centrale plek in het boek te geven. Bij een viool lijkt alles samen te komen. Je bespeelt het instrument zo dicht bij je lichaam. Daarbij is de viool technisch gezien één van de moeilijkste instrumenten om te bespelen. Bij bepaalde gesprekken met violisten, merkte ik dat ze het echt over hun 'kindje' hebben. Je merkt dit ook in het boek, als Emma haar viool moet afstaan, dat ze het gevoel heeft alsof er iets uit haar lijf wordt gerukt."
Herkenbaar
Ik vraag of Saskia zichzelf herkent in de verschillende eigenschappen van Alex en Emma. Lachend begint ze: "Van allebei de leukste. Maar nee, ik ben eigenlijk heel anders. Toch denk ik dat we allemaal wel een stukje van onszelf zullen herkennen in de personages. Alex kan op een bepaald niveau heel erg druk zijn, ze houdt ervan om in de belangstelling te staan - dat heb ik ook - en anderzijds heb je de rustige Emma. Wat ik in haar herken is de verwondering als mensen gaan gillen, omdat ze je zus zien. Dat een vrouw tegen haar kinderen zegt: dit is het mooiste moment van mijn leven! Hoe Emma met dat soort dingen omgaat, is een soort basisgevoel. Ik vond het hartstikke leuk voor mijn zus, maar ik had zoiets: houd het lekker jouw ding."
'Zusje van'
"Je krijgt de meest rare reacties over het feit 'zusje van' te zijn. Dat ze denken: 'oh, zij moet ook zo nodig', of: 'nee, zijn jullie echt zusjes? Nou ongelofelijk he, wat make-up allemaal wel niet kan doen!' Ik denk dan vaak: heb je een gaatje in je hoofd ofzo? Waar zijn die mensen mee bezig? Of dat ze zeggen: 'je zus is toch wel erg mooi, he?' Dus. En dan? Ik heb net als Emma honderden keren ervaren dat als ik ergens binnenkom iemand je naast zich trekt en zegt: 'kom op vertel, heb je nog een goede roddel?' Maar daarbij - om het fair te houden -, als ik morgen de broer van George Clooney tegen zou komen, hoe geneigd zou ik dan zijn om zijn nummer te vragen? Ik denk dat dit een beetje menseigen is, die kunnen heel bot zijn."
Uit het leven gegrepen
"De band tussen mij en mijn zus is zeker veranderd toen zij bekend werd. Het ligt allemaal niet zo gemakkelijk en daarom heb ik het er niet zo graag over. Als alles helemaal geweldig zou zijn, is het heel gemakkelijk om het erover te hebben. Maar bepaalde dingen uit het boek zijn best een beetje uit het leven gegrepen. Het is ook vreemd, dat je in het allerbeste restaurant gaat eten, eerste klas vliegt en het zelf allemaal niet kan volgen financieel. Het is een beetje zoals in het boek. Emma, die haar huur van honderd euro niet eens kan betalen, maar wel een lunch zit weg te werken van tweehonderd euro."
Erkenning
Saskia kreeg zelf ook veel bekendheid met acteren, maar dat wilde ze niet bewust. "Ik had niet het idee: ik ga hier echt mega bekend mee worden. Ik vind alle aandacht geweldig, maar ook best vreemd. Ik merk nu ook dat ik het heel leuk vind om interviews te doen over mijn boek. Dat je iets doet waarvoor je erkenning krijgt. Maar ik heb er echt geen behoefte aan dat als ik naar de winkel loop, daar meiden staan met volledige Saskia pakjes, compleet met mijn hoofd erop. Wat dat betreft word ik er ook wel een beetje ongemakkelijk van. Als mensen erg beroemd zijn, worden ze er altijd een beetje raar door. Hoe kun je van mensen verwachten dat ze normaal blijven, als iedereen de hele dag zegt: je bent geweldig. Dan ga je daar op een gegeven moment in geloven. Dat kan niet anders, dat kun je ze - denk ik - niet kwalijk nemen."
Gezinssituatie
"Ik heb een goede band met mijn ouders en vind het heerlijk om weer een paar dagen in Nederland te zijn. Emma vindt het heerlijk als ze thuis is. Het is bij mij een beetje anders omdat ik in het buitenland woon. Ik ga wel zoveel mogelijk naar mijn ouders toe. Het is ook erg leuk om vriendinnen van vroeger te zien, die ik al sinds mijn kinderjaren ken. In het buitenland is dat anders, daar heb ik beste vrienden die ik pas drie jaar ken. Ik vind de alledaagse dingen ook erg belangrijk. Zoals gisteren, toen ik samen met mijn ouders op de bank zat, met een grote zak chips op schoot. We keken naar een of andere stom programma op televisie. Ik geniet daar echt van, van die normale dingen."
Audities
Emma heeft in het boek grote moeite met audities, terwijl haar zus zich nergens druk om maakt. Hoe zit dat bij Saskia? "Ik had voor mijn films al een andere achtergrond, omdat ik had gewerkt als model en daar is het echt nog honderd keer erger. Als ik auditie ging doen voor een rol die ik heel graag wilde hebben, maak ik mij die rol al helemaal eigen. Als je de rol dan niet krijgt, is dat echt een grote teleurstelling. Dan denk je: Ja, maar hallo, ik wás het al! Dat vind ik echt een onrecht," zegt Saskia lachend. "Vanaf het moment dat ik een rol heb gekregen, ben ik heel erg met het personage bezig. Hoe zou diegene zich kleden? Hoe zou ze over straat lopen? Hoe beweegt ze met haar vingers? Bij de scènes in het boek waarbij Emma haar auditie gaat doen, kon ik gemakkelijk de link leggen met mezelf, dat je zo moedeloos kunt worden als je nummertje 427 bent."
Roddelbladen
"Er zijn een legio voorbeelden van mensen die even naar de wc gaan en dan hun verhaal aan de pers verkopen. Dat mijn zus bijvoorbeeld in coma zou liggen. In Nederland gaat de pers ook steeds meer die kant op, steeds commerciëler. Wat lager bij de grond. Paparazzi zijn tegenwoordig sterren, maar welke achterlijke gladiool gaat er nu twee dagen in een container zitten, zodat je een foto kunt maken van Maxima? Dan ben je toch niet goed bij je hoofd?"
Schrappen
"Als ik schrijf, ga ik heel rigoureus te werk. Ik heb in de tussentijd ook een aantal films gedaan, waardoor het schrijven er weleens bij inschoot. Maar ik had ook dagen dat ik dagen achter elkaar kon typen. Doorgaan, dat heb ik best nodig, ik moet de eerste tien pagina's doorkomen en vervolgens ga ik weer heel veel schrappen. Soms schrijf je iets en dan denk je: dit is geniaal. En dan lees je het de volgende ochtend terug en is het verschrikkelijk. Ook als je met de editor gaat werken, wordt er veel geschrapt. Ik heb daar in het begin erg veel moeite mee, het is toch een beetje mijn kindje. Maar vaak wordt het verhaal daar wel beter van. Ik hou van boeken die gewoon to the point geschreven zijn."
