Column Christine Pannebakker: De Mannenlokker

En door die manier van reizen, kwamen we met mensen in contact die anders nooit in ons leven waren gekomen, bevestigden wij elkaar altijd. Veelal stokoude Indiaase geneesheren in overvolle en snikhete treinen, maar toch... ‘Je moet het gewoon weer doen’, zegt M. ineens wijsneuzerig tegen mij. ‘Je bent toch een zelfstandige vrouw die de wereld aan haar voeten wil hebben?’ En als ik daarover tijdens het avondeten snuif, hoor ik mijn zevenjarige dochter nuffig zeggen: ‘Ja mama, willen is kunnen.’

Niets zo ergelijk dan je eigen wijsheden voor je voeten geworpen te krijgen.

Al jaren zie ik mezelf in een knalgele cabrio door het land schuren. Zeker nu dochter Zonneke door het hele land speeldates heeft, we dromen van een huis ‘buiten’ en ik word geacht lezingen te geven in gehuchten met namen die doen vermoeden dat er zelfs geen buurtbus stopt. Maar ergens klinkt er een stemmetje in mijn hoofd dat de wereld mooier blijft als ik de bus neem. In gedachten rijd ik moeders met kinderen omver die op weg zijn naar school, stop ik nooit voor een rood stoplicht en dwingt een vrachtwagen mij in die ene vangrail te rijden zonder vluchtstrook.

Geert hoont mijn ‘maar ik kan het echt niet’ verhaal altijd weg. Tot hij onlangs weer eens naast me zat en met een ijselijke angstkreet toegaf dat ik toch heus gelijk had. Waarna hij tegen een garagebox op een verlaten terrein probeerde zijn hart weer tot bedaren te brengen. Wat overigens ook weer wat overdreven was…

Al jaren verzamel ik in gedachten namen van hippe mensen die ook niet autorijden. Vooral onder schrijvers en journalisten blijkt het veel voor te komen. Mensen die veel nadenken, rijden minder vaak auto, stond in een onlangs gepubliceerd onderzoek. Mijn moeder had het voor me uitgeknipt, net op het moment dat ik weer wat lessen wilde nemen. Maar het rijtje van toffe types die wel rijden is natuurlijk veel langer. En het past zo niet bij me om altijd op de passagiersstoel plaats te nemen. Vind ik toch…

Het vreemde is, ik haalde als achttienjarige vliegensvlug mijn rijbewijs. Het verbaasde me wel, omdat de chagrijnige grijsaard bij elke te scherp genomen bocht hints gaf dat ik zeker zou zakken. ‘Geslaagd’, zei ik toen ik thuiskwam.‘Maar waarom kijk je dan zo treurig’, vroegen mijn ouders. Misschien omdat ik voelde dat ik nauwelijks wist hoe ik moest schakelen, laat staan inparkeren.

Heus, ik realiseerde me ook wel dat elk probleem een verborgen kans is, dus toen mijn vader voorstelde met mij te gaan rijden op zondagmiddagen zei ik volmondig ja. Maar ik liet hem op de derde zondag al achter op de passagierszetel omdat hij kritiek had op mijn hellingproef. Nadat ik beledigd was uitgestapt, bleek dat ik de handrem wel goed had aangetrokken, de auto reed niet achteruit.

Net heb ik weer gebeld voor een opfrisles. Want als M. het kan… Bovendien wil ik mijn dochter het voorbeeld geven dat je als vrouw zelfstandig moet zijn. En daarnaast is het een prettiger idee dat zij straks zelf in een veilige Volvo de wereld overgaat, in plaats van zich over te leveren aan de grillen van een willekeurige taxichauffeur. Leef zelf het leven dat je je kind gunt, is mijn stelling. Je kunt een kind alles vertellen, maar ze kijken gewoon naar wat je doet en wie je bent. ‘Mama gaat straks weer auto rijden’, zeg ik haar. Ze kijkt op terwijl ze haar discobarbie een nieuwe wat sletterige outfit aandoet. ‘Je hebt helemaal gelijk’, zegt mijn zevenjarige. En net als ik inwendig deze opvoedkundige les wil prijzen, vervolgt ze: ‘Een coole auto is ideaal om mannen mee te lokken.’

Christine Pannebakker is schrijfster van Vrouwenpower. www.vrouwenpower.eu
(foto’s Petra van Vliet)