Column Christine Pannebakker: Bloedmooie borsten
Toen ik Geert net kende, werd ik soms verteerd door jaloezie. Als regisseur werkte hij voor mijn gevoel als een rode lap op foute vrouwen. Ik hoorde terloops dat een van hen altijd halfnaakt bij de nabesprekingen in de kleedkamer zat omdat ze zo aandachtig luisterde naar de feedback dat ze er nooit toe leek te komen haar blouse aan te trekken. Nu had ik van haar vriend gehoord dat ze waanzinnig mooie borsten had, dus dat hielp mijn jaloezie ook niet echt te temperen.
Maar er waren er meer. Zoals de Russische actrice Christina Bucova met wie we na een voorstelling in Café Cox belandden. Aan de bar raakte ze Geert’ s arm in een uur vaker ‘per ongeluk’ aan, dan een opgewonden pubermeisje zichzelf betast. Ik had eens gehoord dat Geert haar naam vond klinken als een zwoele melodie. En ik weet dat ze Geert thuis in de Amsterdamse Marco Polostraat had bezocht nadat ze een auditie had gemist. Ze had hem opzij geduwd in zijn eigen smalle gang en was op zijn houten tafel gesprongen. Daar had ze zich overgegeven aan een woeste Russische dans.
Inderdaad, ze werd aangenomen voor de rol.
En dan die slanke blondine die haar krullen elke tien minuten achterover gooide tot ver over haar minirok. Ze stuurde zo vaak kaartjes dat het zelfs voor de postbode gênant werd. Dat Geert ooit achteloos had gezegd dat iedereen jaloers op hem was toen hij eens, ver voor ‘mijn tijd’, met haar op een première was geweest, heb ik hem ook meer dan eens voor zijn voeten geworpen. Ze schrijft nu chicklits en is getrouwd met een filmregisseur die dertig jaar ouder is dan zij, het heeft me nooit verbaasd.
Wat me bovendien uitzonderlijk ergerde, was de ‘ach, maar meisjes bedoelen het niet zo’- houding van Geert als er weer een vrouw tegen hem aankroop als een krolse kat die een krabpaal bespringt. Hij zat als kind op een katholieke jongensschool en kreeg daar dagelijks de boodschap mee dat jongens smerig waren en meisjes goddelijke exemplaren, gezonden door God als de betere soort. En als er dan eens een voorbij het schoolraam liep, keken alle jongens met idolate bewondering naar zo’n delicaat exemplaar dat het waagde haar voetjes op de vieze straatstenen te plaatsen, terwijl ze eigenlijk bedoeld waren te baden in rozenwater. Nu had het nog erger kunnen zijn. Er zijn waarschijnlijk meer scholen die vrouwen neerzetten als ontuchtige, zondige monsters die niets liever willen dan mannen verleiden tot het kwaad.
Op het moment dat ik me realiseerde dat jaloezie ook iets zegt over het vertrouwen dat je hebt in jezelf, kon ik er vaker om lachen. Hoe lekkerder ik mezelf voel, hoe leuker ik het vind dat andere vrouwen met Geert flirten. Ik kijk Gwen aan. En ik bedenk dat ze gelijk heeft: een goed gevoel hebben over jezelf, maakt je niet alleen voor jezelf een leuker mens maar ook voor je omgeving. Misschien is dat wel ware Vrouwenpower: zo in je kracht staan dat je anderen het mooiste gunt. Zonder venijnige blikken en geroddel achteraf. Als vrouwen hun ware energie in een groep zetten onstaat er een verlichte sfeer van openheid en delen. Van diepgang door lichtheid. Van ware schoonheid.
Toegegeven, helemaal verdwenen zijn heimelijke gevoelens van jaloezie niet. Maar ach, stond er al niet in de Zohar, het standaardwerk dan de kabbala: ‘De mens die liefheeft zonder de minste jaloezie, heeft niet daadwerkelijk lief.’ En daar houd ik me dan maar aan vast.
