Column Christine Pannebakker: Vrouwenhaat
Lebensneid, noemde Nietszche het. Een haat die voortkomt uit de overtuiging dat een ander meer geluk heeft dan jijzelf. Een gevoel van: als ik haar lichaam, haar man, haar kinderen, haar huis, haar succes had, zou ik veel gelukkiger zijn. Maar liefst 80% van de mensen geeft toe een ander te haten. Het zou dus raar zijn deze woeste dans des levens geheel te ontspringen. Blijkbaar vinden we het prettig om een hekel te hebben aan anderen en dat ook nog uit te spreken. In de jongerenkrant 7 days stond deze week hoe jongeren via filmpjes op You Tube anoniem worden afgemaakt met woorden. Inclusief vermelding van het mobiele nummer van het slachtoffer. In het beste geval zeggen we tegen elkaar ‘wat erg’ en gaan dan weer door met waar we zo druk mee bezig waren.
We hebben tegenwoordig allemaal de mogelijkheid om onze mening te geven. Soms maakt dat de wereld mooier. Zoals op Twitter waar het op complimentendag regende van de vriendelijke woorden. Toch wordt die kans vaker een gelegenheid om anderen af te branden. Misschien niet door iemand letterlijk te vervloeken, maar we overspoelen mensen zelden met zonnestralen. We hebben commentaar op de oude Romeinen. Die mensen in de arena gooiden en toekeken hoe ze in stukken werden gereten. Maar wat doen we zelf? Zijn ook wij niet uit op het bloed van anderen? Niet een spatje, maar tot het de spuigaten uitloopt? Zangers, acteurs, mensen in het nieuws of in onze omgeving die het ogenschijnlijk zo goed doen. Hoe harder ze onderuit gaan, hoe luider het publiek juicht.
Maar wat als we nou eens gewoon zouden beslissen niet meer jaloers te zijn? Wat als we zouden ontdekken dat een liefdevolle blik meer op zou leveren dan haat? Misschien moeten we het eens proberen. Jij en ik. Laten wij een geheim complot smeden tegen haat, negativiteit en strijd. Laten we willekeurige mensen toelachen op straat, wildvreemden een compliment geven, blij zijn als iemand zijn huis wel verkoopt of hand in hand over straat loopt met zijn geliefde. Ik ben ervan overtuigd dat het ons zelf ook gelukkiger maakt. En daarmee de mensen in onze directe omgeving. En via hen weer een volgende groep.
De uitgebreide maaltijd kwam die avond overigens nog lang niet op tafel. Vervloeken komt blijkbaar niet alleen voor in televisieseries over hekserij zo leerde ik. De moeder van die vriend doet het ook. En toen een Surinaamse vriendin later die avond aanschoof, zei ze dat het ook deel uitmaakt van haar cultuur. Het voelde alsof er koud water over me was uitgestort. Want eerder die week was ik in het ziekenhuis geweest omdat ik rare kale plekken op mijn hoofd had ontdekt. De arts had geen idee wat de oorzaak kon zijn.
Mocht er al zoiets bestaan als een vloek, dan hoop ik alleen maar dat liefdevolle gedachten in mijn hoofd de storm erboven kan verslaan.
Christine Pannebakker schreef Vrouwenpower en samen met echtgenoot Geert Kimpen, Het Liefdesdagboek. www.vrouwenpower.eu
Foto: Ester Gebuis
