Column Christine Pannebakker: Dodelijke dijen

Uit je hoofd, in je lijf. Het klinkt minstens zo prettig als het is. Maar toch…Nu ik weer een nieuw boek schrijf, eisen mijn hersenen een ereplek. Mijn vingers vliegen over de toetsen om mijn gedachten bij te houden. De strijd tussen liefde en lust wordt uitgevochten op het ooit zo maagdelijk witte scherm. Ik weet al dat ik in de komende maanden zal verzuimen om mijn gymschoenen aan te trekken om de sportschool binnen te hollen, de zumbales of een rustiek landweggetje. Want dat kan natuurlijk ook, gewoon de natuur in. Steeds meer psychologen zien in dat medicijnen tegen ADHD en depressies niet opwegen tegen hollen in een herfstbos.

Mensen die lekker in hun lijf zitten, zijn mooi. Dat zie ik aan zoveel vrouwen in mijn leven. Zoals Padmani. Ze heeft een volle bos lange blonde krullen, een twinkeling in haar heldere ogen, een stralende huid, mooie tanden; een ontwapenende schoonheid om wie je niet heen kunt. Ze is er volledig. ‘Elke ochtend ga ik met een bootje de plassen op’, vertelde ze me, ‘en dan spring ik naakt in het water en zwem een paar rondjes. Het is heerlijk als ik dan weer uit dat koude water kom en de wind op mijn blote huid voel, heel sensueel.’ Alles aan haar straalt en sprankelt. ‘Energie moet stromen’, geeft ze als verklaring. ‘Waarom zien zoveel vrouwen er zo bitter uit? Omdat de energie in hun lijf stagneert. Ik leef vanuit mijn bekken.’

Je lichaam is niet ‘die ander’, je bent het zelf. Als we met een lekker gevoel wakker worden, stralen we al tussen de lakens trots uit en gunnen we de mensen op ons pad ook dat gevoel.

Maar Padmani vertelde me ook over de zakenvrouw die op haar massagetafel had gelegen. Ze was heel trots op haar lichaam, dat hard was, helemaal afgetraind. Ze zei me: ‘Toen ik het aanraakte, schrok ik. Ik miste het zachte, stevige, ronde, het typisch vrouwelijke. En toen dacht ik: laten we weer trots zijn op hoe een vrouwenlichaam is bedoeld.’

We moeten de kracht van de zachtheid weer herwaarderen, wist ik.
Daar moest ik regelmatig aan denken in de dagen na mijn sportschoolbezoek waarin ik dodelijke dijen wilde trainen. Zelfs de vierde dag kon ik nauwelijks lopen. Daar ging de Famke-fantasie. Ik moest er niet aan denken een man tussen mijn benen te klemmen. Hoe graag ik mijn personal trainer ook had willen vermoorden.

Christine Pannebakker schreef Vrouwenpower.
Op 21 oktober is ze met Annemarie van Gaal de hoofdspreker op de Vrouw en Passie Powerdag. Meer informatie: www.vrouwenpower.eu