15 jaar en zo wijs...

10-08-2014

Mijn 18e verjaardag, als feest gingen we sky-diven. Alles ging precies zoals we wilden. Totdat we begonnen met sky-diven en iedereen naar beneden sprong. Het was zo leuk. Tot de parachute open moest. Ik trok aan het koord. Niks… Ik trok en trok, terwijl de grond steeds dichterbij kwam. Ik dacht dat ik er geweest was.

Opeens lig ik in een bed, een warm en zacht bed. Nog nooit heb ik in zo’n lekker bed gelegen. Ik doe mijn ogen open. Wat ik zag was niet te beschrijven. Om mij heen stonden de lelijkste schepsels ooit. Het waren mensen, trollen en matamata schildpadden door elkaar. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het eerste dat ik dacht was dat ik weg moest rennen, ver weg. Maar toen zag ik de meisjes. Beeldschoon en zonder ook maar iets dat lelijk was. Ik keek goed en ik kon zien dat de lelijke schepsels mannen waren, raar genoeg waren er zelfs getrouwde stellen bij. Ik zou als vrouw nooit met zo’n man trouwen. Ik probeerde met ze in contact te komen. Dat lukte, ze spraken alle talen die je maar kon bedenken. Geen spel- of spraakfouten te herkennen. Ik begon met ze te praten, hoe het nou komt dat die vrouwen toch van die mannen hielden. Ze zeiden dat je iedereen moet respecteren zoals hij is. Ze beweerden zelfs geen verschil te zien tussen mij en de “Gua-Nyrons” zoals ze de mannen noemden.

Dag 2

De volgende dag was ik van plan om een beetje door hun stad rond te lopen, op zoek naar antwoorden op mijn vragen. Maar waar ik ook heen ging, professoren bleven mij achtervolgen om mij te observeren. Ik had geen idee waarom ze dit deden. Ik leek namelijk vrij normaal naast hen. Overal waar ik kwam zaten ze naar mij te kijken, totdat ik vroeg wat er aan de hand was. Volgens hen, was ik een absoluut ander persoon. Ik had slechte manieren, waarop ik antwoordde dat niet iedereen perfect was, maar daar snapte ze niks van. Want ze kenden dat niet. Gelukkig werd ik wel gerespecteerd en behandeld als één van hen.

Dag 3

Na een beetje rondgevraagd te hebben, kwam ik tot de conclusie dat ik vast zat in deze aparte wereld. Ik wist niet hoe het gebeurde evenals zij. Toen ik vroeg of ik met de hoogst aangestelde Gua-Nyron kon praten, snapte ze me niet. Niemand had een streven tot macht en iedereen was gelijk. Er bestond zelfs geen geld of een ander handelsmiddel. Je werd geboren met een speciale vaardigheid en dat beoefende je en als iemand iets nodig had dan gaf je dat gewoon. Ik snapte er niks van, maar het gaf mij wel een voordeel. Ik hoefde niet te werken om aan eten en andere benodigdheden te komen.

Dag 4

“Ik heb het gevoel dat ik hier thuishoor, op het moment dat ik dit schrijf, voel ik me fijn. Ik vind deze wereld te gek.”Ik wil hier blijven. Ik heb deze dag gezocht naar dat wat mensen “dieren” noemen. Het blijkt dat die hier niet bestaan. Nergens was ook een teken van iets anders dan Gua-Nyron. Mijn uiterlijk begon vandaag te veranderen. Ik begin op een Gua-Nyron te lijken. De natuur hier is prachtig. Je ziet nergens een teken van gekapte bomen. Maar toch hebben ze houten huizen. Ik heb gevraagd waar dat hout vandaan kwam. Ik kreeg geen antwoord. Het lijkt alsof ze iets voor mij verbergen.

Dag 5
Het is allemaal voorbij. Toen ik deze ochtend wakker werd, zag ik niet meer de mooie buitenlucht. Nee, het was een wit plafond. Mijn moeder, vader, broertje, zusje. Het lijkt wel alsof dit alles een droom was. Ik lag in het ziekenhuis. Ik heb het overleefd. Ik keek in de spiegel en alles was weer normaal, mijn normale uiterlijk. Geen Gua-Nyron uiterlijk. Ik schrok, maar ik zal er weer aan moeten wennen.

Na 4 dagen bij de Gua-Nyron te zijn geweest heb ik nu een hele andere kijk op het leven. En dat… blijft voor altijd.