Column Danielle Kloeth: Een witte wereld
Eigenlijk is dit heel leuk. Ik heb de tijd, hoef nergens te zijn behalve in de supermarkt waar ik onderweg wat voor het avondeten haal. Mijn lief belt en vraagt of het gaat lukken en bevestigt mijn vermoeden: het zal nog wel even duren voordat ik thuis ben. Ik waag het erop weer een stukje te fietsen. Met alle concentratie die ik heb, tuur ik naar de smalle witte baan voor mij op het fietspad; daar waar alle wielsporen van degenen vóór mij een route hebben bepaald. Zo nu en dan dwalen mijn gedachten even af: ik hoor kinderen schreeuwen, erger mij daaraan en hup mijn wiel glijdt weer even weg. Erbij blijven denk ik en focus mij direct weer op het pad. Dan denk ik aan iets wat er die dag is gebeurd op mijn werk en hup ik glij van het gladde pad af zo het hoge sneeuwdek in. Ik corrigeer mijn voorwiel weer en merk dat aandacht het enige is wat mij op het pad houdt. Het lijkt wel zenmeditatie; iedere keer dat mijn gedachten afdwalen breng ik mijn aandacht weer terug naar het hier en nu. Op deze manier meditatief fietsen is eigenlijk best leuk.
Mensen op straat lachen en praten met elkaar. Een paar buitenlands mannen vragen in gebroken Nederlands aan mij of ik enig idee heb hoelang het nog blijft sneeuwen. Een witte wereld van vrede en saamhorigheid. Van de week- toen het ineens ijzelde en ik besloot het laatste stuk naar huis te lopen- viel het mij al op hoe anders het leven eruitziet als er iets extreems gebeurt. Op de hoek van de straat stond voor zijn kleine garagebedrijf een man van mijn leeftijd iedereen te waarschuwen dat zijn straatje was veranderd in een gladde ijsbaan. Ik vond het lief. Zonder strooizout kon hij niet anders dan daar maar blijven staan en eenieder die de hoek om kwam zeilen tot afstappen te manen. Nadat de meeste mensen het niet meer aandurfden over de spiegelgladde wegen en paden te fietsen, liep ik weldra in een treintje van lopende fietsers naar huis. Onderweg knoopte ik maar weer eens een praatje aan en zo werd het toch nog gezellig.
Op de brug waar ik nu langs loop, duwen jolige jongens een auto omhoog die het in zijn eentje niet haalt. Een gejuich stijgt op als ze hem de laatste duw geven en toeterend rijdt de bestuurder verder. De jongens blijven staan en wachten tot het volgende slachtoffer langs komt die het niet alleen gaat redden. Mijn hart wordt warm bij de aanblik van zoveel belangeloze hulp en ineens word ik blij van binnen. Op de bomen blijft de sneeuw liggen en de wereld verandert in een schilderij van Anton Pieck. Als ik de snelweg oversteek waar de auto's normaal met ruim 70 km per uur langs zoeven, blijkt ook daar de tijd even stil te staan. Met nog geen derde van de normale snelheid tuffen de auto's nu als een rustige trein voorbij. Het lijkt wel een science-fictionfilm. Als ik na een kleine twee uur door de sneeuw ploeteren thuiskom, voel ik mij een gelukkig mens. Ik heb gemediteerd, nieuwe mensen ontmoet, liefde gevoeld en schoonheid gezien. En dat allemaal op een doodgewone woensdagmiddag, op de terugrit van mijn werk naar huis.
*Meer columns van Danielle kan je vinden bij de rubriek Spiritueel
