De backpacker

De bootreis met de slow boat op de Mekong rivier naar Luang Prabang in Laos is overigens meer dan de moeite waard. Het duurt vanaf Chiang Mai in Thailand drie dagen, waarvan twee op de boot. Verwacht geen luxe zitplaatsen, maar wel een prachtig uitzicht. Met ongeveer tachtig backpackers, wat locals en het liefst een paar backpackers meer, proppen ze de hele boot vol. Zo zaten we ineens ongevraagd opgescheept met een mini-ghettoblaster, wat dronken Schotten en schreeuwend Laotiaans personeel. Maar gelukkig ook met heel veel gezelligheid.

Iedereen maakte het beste van de lange tocht door gezellig mee te drinken vanaf tien uur ?s ochtends. Whiskey cola ging me net iets te ver, maar ontbijten met Beerlao ging me aardig goed af. Met acht uur op een boot in het vooruitzicht, kun je niet alleen volstaan met het standaard backpackerspraatje: ?Waar kom je vandaan??, ?Hoe lang ga je reizen??, ?Waar ben je al geweest??, ?Waar ga je nog naartoe?? De zinnen die alle backpackers met elkaar verbindt. Rustig een boekje lezen zat er niet in, er was altijd wel iemand die tegen je aan begon te praten. De reis was een mooie eerste kennismaking met mijn soortgenoten en een paar observaties en wat (licht aangeschoten) gesprekken verder, kwam ik tot de volgende conclusie.

Laat ik beginnen met het type waar ik mezelf ook onder kan laten vallen. De Beginner. Dit type backpacker is voor het eerst voor een langere tijd op reis. Een extreem goede voorbereiding is aan de reis voorafgegaan met als gevolg dat de backpack veel te zwaar is. Bang zijn dat je niet genoeg kleding meeneemt is daar een reden van. Sokken bijvoorbeeld. Wie neemt nou vier paar sokken mee naar landen waar het gemiddeld elke dag ruim boven de 25 graden is? Ook spullen waarvan de outdoor-winkel zei dat ze zo handig waren, zoals een reishanddoek. In elk hostel ligt er één voor je klaar en ik heb er notabene twee in mijn backpack zitten. Of een complete EHBO-kit: weegt een vermogen, en alleen de pleisters en de paracetamols vind ik echt handig. Bij wat navraag bleek ik niet de enige beginneling te zijn met dit 'probleem'. Maar je wordt vanzelf makkelijker naarmate je reis vordert. De status van beginner raak je heel snel kwijt. Zo boek je de eerste keer nog een hostel en ga je de tweede keer op de bonnefooi.

Het feit dat we de eerste paar keer hostels belden om een kamer te reserveren, leidde tijdens een gesprek tot groot vermaak van het type Einzelgänger. Dit type heeft vaak al meer van de wereld gezien, reist graag alleen en ziet het wel waar hij naartoe gaat. Go with the flow is zijn motto. De ene keer zie je hem staan bij de ene groep en de andere keer sluit hij zich weer heel makkelijk aan bij de andere. Hij maakt met iedereen makkelijk een praatje, maar er komt niet heel veel uit als je een praatje met hem aanknoopt. Hij is graag op zichzelf. Je komt op veel plaatsen dezelfde mensen tegen, omdat ze dezelfde route doen als jij. Deze ene persoon zie je ook altijd weer opduiken. Altijd weer met andere mensen of het liefst alleen.

Dit in tegenstelling tot het type Zwaan-Kleef-Aan. Helemaal vervelend als je met dit type geen klik hebt, want je komt er moeilijk vanaf. Na een paar minuten had ik haar niets meer te vertellen, maar toch bleef ze naast me zitten. Elke keer als ik dacht dat ze nu toch echt niets meer aan me kon vragen en ik weer verder kon lezen in mijn boek, begon ze weer te praten: ?Heb je al meer boeken van die auteur gelezen??
?Ja.?
?Welke vond je de mooiste??
?Allemaal even mooi.?
?Waarom dan?? (...)
Alleen als je zelf wegloopt en daarmee hopelijk non-verbaal duidelijk maakt dat je geen behoefte hebt aan een praatje, heb je kans van slagen. Je kunt ook wel duidelijk zijn met woorden, maar dat is best lastig, want zo erg is dit type je ook weer niet tot last. Slechts een klein beetje irritant, omdat ze er vaak ongevraagd bij komt zitten. Vaak lost het zich vanzelf op als je weer verder gaat reizen met je eigen reismaatje. Zo zijn we nu inmiddels al een paar keer van iemand afgekomen.

Weer een heel ander soort en nogal extreem type backpacker is de Bob Marley. Dit is ook wel het type doorgewinterde backpacker. Hij heeft een enorme relaxte houding, is vaak maanden of al jaren bezig met zijn zwerftocht over de wereld. Het schoonheidsideaal heeft hij allang overboord gegooid en regels komen niet voor in zijn woordenboek. Hij is de jongen die zo lekker zichzelf is, gerust zijn teennagels knipt te midden van alle andere backpackers (geen grap), al tijden niet onder de douche heeft gestaan, kleding draagt die ik zelf allang bij het Leger des Heils zou hebben gebracht, dreadlocks heeft en zijn baard minimaal een paar maanden heeft laten staan, met hier en daar een tatoeage of er helemaal mee vol zit, en graag op blote voeten loopt. Oké, nu is deze versie misschien erg overdreven, maar ik heb ze toch echt al op deze manier voorbij zien komen.

Dan het laatste type dat vaak opvallend aanwezig is, helemaal als ze dronken zijn, is het type Sterretje. Overal ter wereld aanwezig. Vol met tatoeages en enorm luidruchtig. De Oh Oh Cherso-crew is helemaal niets vergeleken bij de dronken Schotten die bij ons op de boot zaten. In het begin was het nog erg gezellig en viel ook met ze te praten, maar nadat de drank sneller en sneller vloeide ging de lol er snel vanaf. Onbeschoft doen tegen het personeel en over de reling van de boot kotsen waren daar voorbeelden van. De Schotten kwamen we weer tegen in Vang Vieng, het Salou van Zuidoost-Azië. Tuben is hier de grootste attractie: in een band de rivier af en bij elke barretje stoppen voor een bucket. Nu komen veel backpackers niet eens verder dan de eerste of de tweede bar. Op een gegeven moment kwamen we de Schotten tegen, achter bar nummer drie. In ruil voor gratis drank en eten bleven ze daar een paar weken werken. Lijkt mij nogal zonde van je reis, maar ieder zijn ding.

Nu zijn er nog genoeg variaties te bedenken of combinaties te maken van bovenstaande types. En waar voor de één zijn reis één grote vakantie is, is het voor de ander meer een zoektocht naar zichzelf of een echte levensstijl. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en ik heb nu eindelijk eens de tijd om al die verhalen aan te horen. Ik zou er een apart artikel aan kunnen wijden. Dat iedereen zo ontzettend verschillend is, maakt het reizen alleen maar nog leuker. En als je even behoefte hebt om alleen te zijn, trek je jezelf gewoon even terug op je kamer (moet je natuurlijk niet op een dorm slapen), zoals ik nu heb gedaan om dit artikel te schrijven.

Heb jij al ervaring met backpacken?