Angelique: ?Ik heb spijt van mijn abortus'

Angelique was net begonnen met een nieuwe studie toen zij ontdekte dat ze zwanger was. ?Al ongeveer een week lang werd ik elke dag misselijk wakker. Ik dacht dat ik een griepje te pakken had en het wel weer zou overwaaien. In plaats daarvan werd het met de dag erger. Ik moest die week ongesteld worden, maar ik was aan de pil dus ik maakte mij niet zo veel zorgen. Toen ik na een aantal dagen nog steeds niet ongesteld was, besloot ik om een zwangerschapstest te kopen. Ik was ontzettend zenuwachtig en sloot mijzelf op in de badkamer. Al na een minuut gaf de test ?zwanger? aan: ik was in shock?"

Die avond besloot Angelique het tegen haar vriend te zeggen. Hij reageerde gelukkig erg lief, maar de twee waren vooral bezorgd. ?Ik was twintig jaar oud en had ongeveer een jaar een relatie met hem. Ik was net begonnen aan een nieuwe studie in Rotterdam en had helemaal geen spaargeld. Ook mijn vriend was nog student. Wat hadden wij het kindje te bieden??

Angelique was in principe tegen abortus, maar het kindje houden was ook geen optie. Ze besloot om met een psycholoog te praten. ?Het gesprek was fijn, maar ik ging mij er alleen maar slechter door voelen. Welke beslissing ik ook zou maken, het zou ontzettend moeilijk worden. Aan de ene kant wilde ik het kindje niet laten weghalen, maar aan de andere kant wilde ik ook niet dat het kindje een slecht leven zou hebben door onze situatie."

Ondertussen was Angelique al ongeveer negen weken zwanger. Ze had dus nog maar drie weken de tijd om deze moeilijke beslissing te nemen. ?Mijn vriend vond dat ik het weg moest laten halen. We waren er volgens hem gewoon nog niet klaar voor. Ik was het ergens met hem eens, maar toch ging ik mij met de dag meer hechten aan het kindje dat in mij groeide.?

Angelique maakte in de twaalfde week van haar zwangerschap een afspraak in een kliniek in Rotterdam. ?Toen ik aankwam bij de kliniek moest ik een formulier invullen. Voordat ik het wist lag ik met mijn benen wijd in de behandelkamer. Ik had ervoor gekozen om onder verdoving te gaan. Terwijl ik op die stoel lag, raakte ik in paniek. Even later viel ik huilend weg. Voordat ik het wist werd ik wakker in een klein kamertje en zat ik oog in oog met mijn vriend. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Wat had ik gedaan? Waarom heb ik mijn kindje weg laten halen??

Nu, een ruim jaar later, heeft Angelique er nog steeds elke dag spijt van. Na de abortus viel ze al snel in een zwart gat. ?Mijn vriend wist totaal niet hoe hij mij kon opvangen. Wij groeiden daardoor alleen maar verder uit elkaar. Voor de rest wist niemand van de abortus, dus ik kon nergens mijn ei kwijt. Ik bleef steeds vaker bij mijn vriendinnen weg en in uitgaan had ik ook geen zin meer. Ik had zo?n groot schuldgevoel dat ik er zwaar depressief van werd.?

Angelique besloot dat het op deze manier niet meer verder kon gaan. Ze zag alles zo somber in dat ze besloot om hulp te zoeken. ?Sinds vier maanden ga ik elke week naar een psycholoog. Door er met iemand over te praten probeer ik het stukje bij beetje achter mij te laten en richt ik mij weer op positieve dingen. Ik heb er spijt van, en zal dat denk ik altijd blijven houden. Helaas is het niet meer terug te draaien??

Ben jij voor of tegen abortus?