Review: toneelstuk J@loezie

Jaloezie en liefde zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat vertellen Anne-Wil Blankers, Anneke Blok en Hannah Hoekstra in het toneelstuk J@loezie, waarin deze drie vrouwen strijden om dezelfde man. Een avondje herkenning en hilarische momenten!

 

Het verhaal

Het verhaal gaat over twee vrouwen: de eerste (Anne-Wil Blankers) is de 60-jarige echtgenote van Arthur, de man in het stuk. Na een jarenlang huwelijk ontvangt deze echtgenote op een dag een e-mail van de 42-jarige minnares van haar man (die in hetzelfde gebouw woont) met de mededeling dat Arthur met haar samen verder wilt.

De echtgenote besluit terug te schrijven en er ontstaat een e-mailcontact vol ontkenning (?Hij gaat niet vreemd?), woede (?Laat hem los, hij is van mij!?), verdriet (?Ik slik pillen om te kunnen slapen zonder hem?) en absurd blije bemoedigingen (?Je komt er wel boven op. Kijk gewoon in de spiegel en zeg dat je fantastisch bent. Helpt direct!?).

 

Uiteindelijk verlaat Arthur zijn echtgenoot en hij trekt bij zijn minnares in. Het e-mailcontact tussen de twee vrouwen gaat door, totdat er een schokkende ontdekking wordt gedaan. Arthur bedriegt zijn minnares met een derde vrouw: een 25-jarige studente die een paar verdiepingen lager in het gebouw woont. Nu verschuift het e-mailcontact tussen de twee vrouwen zich ook naar de derde. De e-mails tussen de minnares en de studente zijn ook hier weer met dezelfde emoties (ontkenning, verdriet, woede, blijdschap etc.). 
 

Na een aantal maanden blijkt Arthur niet zo vaak meer bij zijn jongste minnares te verblijven. Hij is teruggegaan naar zijn echtgenote. De studente is aan de beurt om jaloers te zijn in haar e-mails (?Waarom kiest hij voor jou? Jij ouwe tang!?) De echtgenote vindt haar man uiteindelijk niet meer zo aantrekkelijk als ze dacht. Ze komt erachter dat ze één ding in hun relatie mist: die verslavende jaloezie.

 

En?

Wie dacht dat zij aan jaloezie wist te ontkomen heeft het mis. In J@loezie wordt subtiel duidelijk gemaakt dat jaloeziegevoelens bij iedereen hetzelfde zijn. Oud, jong, rijk of arm: we ontkomen als we verliefd zijn en echt van iemand houden niet aan deze ?ziekte?. 

Het geluk als je een man veroverd hebt, zoals hier bij de twee minnaressen fantastisch werd gespeeld door een triomfantelijke Anneke Blok en een op een roze wolk zwevende Hannah Hoekstra kent ook een keerzijde in de vorm van jaloezie.

 

Het verdriet van Anne-Wil Blankers is erg voelbaar als een veel rijkere en jongere vrouw haar man steelt. Anneke Blok is bijna hysterisch wanneer blijkt dat Arthur een nog jonger exemplaar boven haar kiest: ?Ik voel me zo oud!? En Hannah Hoekstra kan niet geloven dat Arthur uiteindelijk voor de echte liefde kiest en teruggaat naar zijn vrouw. Alle drie verliezen ze door de jaloezie hun eigenwaarde.
 

Het leuke is dat het hele stuk zich afspeelt op een grote rode bank. De vrouwen bewegen zich steeds van en naar elkaar, om de emoties extra kracht te geven. Toch ?zien? ze elkaar niet en spreken ze elkaar enkel via e-mail. Hierdoor liegen de drie vrouwen dus ook gemakkelijk tegen elkaar. Zelf heb ik enorm moeten lachen om een huilende Anneke Blok die naar Anne-Wil Blankers schrijft dat ze ?zooohhhooo ggeeelluuhhuukkkiiigg? is. 
 

Voor iedereen die ooit eens jaloers is geweest, ooit bedrogen is of tot over zijn oren verliefd is geweest: ga J@loezie zien!