De ex: Een gevaarlijke ontmoeting
Twee jaar geleden is het dat we elkaar voor het laatst gezien hebben. Dat we elkaar voor het laatst hebben vastgehouden met pijn in ons hart. Dat we na eindeloze gevechten eindelijk definitief een punt achter onze ellendige relatie hebben gezet. Ik zeg ellendig omdat er tijdens onze tweejaar durende relatie belachelijk veel drama heeft plaatsgevonden. Te veel. En ondanks al deze drama bleven we elkaar toch elke keer weer opzoeken en overwon onze liefde ? tegen beter weten in. Maar het hart en het verstand zit elkaar wel vaker in de weg, geloof ik. Die extreme dalen wogen bij lange na niet op tegen de extreme pieken en we hebben onze relatie ? zo kwaad als het ging - voortgezet met als resultaat een krankzinnig heftige break-up met een nasleep van vier maanden waarin we wanhopig om elkaar heen bleven draaien, totdat de koek echt he-le-maal op was. Tot de allerlaatste kruimel van de allerkleinste kruimel. En toen ging de deur dicht. Op slot. Eindelijk. En dat was maar beter ook, voor hem en voor mij.
Tot vandaag.
De afgelopen weken heb ik hem een paar keer ontmoet in mijn dromen en de drang om hem toch weer een keer te zien werd elke ochtend versterkt. En ach, wat kan het ook voor kwaad? We zijn inmiddels jaren verder. Alles ligt achter ons. Hij heeft een vriendin en als er één ding zeker is, dan is het wel dat wij sowieso never-ever nooit meer de strijd der liefde aan zullen gaan. Nooit meer. Dus heb ik hem een bericht gestuurd en spraken we af.
Way to go girl.
En ja. Hij is nog steeds net zo leuk. Zijn ogen glinsteren nog steeds en de slappe lach gaat ons nog altijd even makkelijk af als toen. Ja. Ik voelde kriebels en ja, ik was hem het liefst om zijn hals gevlogen. Ja, ik heb hem gemist. Ik mis hem nog steeds. Ik mis de ballon waar we samen in konden zweven naar die hoge pieken. Ik mis zijn warmte, zijn glimlach.
Nooit eerder was liefde zo intens. Zo ingewikkeld. Zo tegen mijn verstand in en tegelijkertijd zo dicht bij mijn hart. Zo tegendraads. Zo vol contrasten. Nooit eerder was de lijn tussen haat en liefde zo dun. Vandaag voelde ik alleen maar genegenheid.
Waarom ben ik in al die tijd nog niemand anders tegen gekomen die mijn hart weet te veroveren en mijn liefde voor hem kan overtreffen?
Ik besef heel goed dat ik alles in gedachte mooier maak dan dat het was. Alleen de zoete herinneringen hebben hun stempel gedrukt. En nee, ik moet niet vergeten wat er allemaal is gebeurd. En ja, hij heeft een vriendin ? dus waar heb ik het over? Euhm, ja, waar heb ik het eigenlijk over? Ik ga er niets mee doen. Ik ga nergens op aansturen. Ik ga mezelf en hem niet in lastige situaties drijven. Mannen die bezet zijn: dat gaat tegen mijn principes in. Toch?? Deze hele ontmoeting gaat overigens tegen mijn principes in.
Afkappen.
Nu.
Meteen.
Maar waarom wil ik op dit moment niets liever dan dat hij bij me is..?