Witte zwanen, zwarte zwanen

 
Voorkeur voor kleur
Prachtig, de grote variatie aan huidskleurtinten. Van jongs af aan heb ik al een voorkeur voor kleur. En je weet wat ze zeggen: Once you go black, you never go back. Ik heb dan ook gekozen voor een prachtige zwarte zwaan. Spannend hoe ons kleine zwaantje eruit zou gaan zien. Zou het gelijk een zwaantje zijn of toch eerst een lelijk eendje?
 
It?s all in the name
Van tevoren een passende naam kiezen vond ik best lastig. De keuze is namelijk reuze! Zeker als je totaal niet weet hoe hij/zij eruit gaat zien. Dat weet je natuurlijk nooit, maar in ons geval wisten we zelfs de huidskleur niet. Ik ben namelijk, als rooie rakker, zo wit als het maar kan. Manlief - half Nederlands, half Surinaams - valt toch wel onder de donkerdere chocoladetinten. Het kon dus alle kanten op. Puur, melk, wit of iets er tussenin. Kies je dan voor een poldernaam of iets exotisch? Een middenweg of gewoon een naam die je mooi vindt? Je moet hoe dan ook kleur bekennen.
 
Trendnamen
Het lijkt wel of het tegenwoordig een trend is om de naam van je kind zo apart mogelijk te maken. Van Lieve tot Beer. Van Vlinder tot Lente. In de top 10 vind je echter nog altijd Hollandse namen zoals Lotte en Lisa. Weliswaar omringd door Luna en Lynn, maar dat maakt de samenleving ook zo leuk. Verschil moet er zijn. Dat móet gewoon. Anders zouden we ons maar vervelen.
 
Amsterdam versus Hoorn
Dat vind ik zo leuk aan Amsterdam, de stad van m?n hart. Daar kan alles. In Hoorn heb je dat wat minder. Daar zijn ze toch meer van de ?doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg?. Daar heten de kinderen meestal gewoon Tim en Tom, Sanne en Anne. Wij opstandige Horinezen kozen uiteindelijk voor Noah, naar onze mening een multi-naam.

Mixed up
Het had niet veel gescheeld of we hadden het in de exotische namenhoek gezocht. Ik ging er namelijk vanuit dat donker dominant was. Qua oog-, haar- en huidskleur dan hè. Pikzwart zou ons kindje niet worden, maar iets met een kleurtje was wel te verwachten. Mijn eigenwijze genen dachten er anders over en gaven zich niet zomaar gewonnen.

Onze kleine ondeugende zoon, geboren met zwart haar en een half exotisch tintje (bleek geel te zijn doordat het bilirubinegehalte in zijn bloed hoog was), werd in plaats van steeds donkerder juist steeds lichter. Vol verbazing keken we toe hoe ons half zwarte zwaantje zich transformeerde in een heel wit zwaantje.
 

Nooit had ik mezelf gezien als moeder van een oer-Hollands kind met blonde krullen in plaats van kroeshaar, helderblauwe ogen in plaats van donkere kijkers en polderwit in plaats van getint! En opa maar zeggen ?zo worden ze allemaal geboren, de kleur komt later pas?. Ik weet dat Surinamers alles rustig aan doen, maar dit duurt wel heel erg lang opa. Toch had ik het niet anders gewild. Hij is het mooiste zwaantje van allemaal!
 
Boer Teun
Ja, mijn zwarte zwaan is écht de vader! Zet dat maar zwart op wit! Hoe vaak ons dat niet gevraagd wordt. Meestal als grapje, maar toch. Sommige mensen kijken vreemd op als ze mijn grote, brede, donkere man alleen met ons kleine, blonde polderjong zien lopen. Alsof hij net het kind van de melkboer gestolen heeft. Dat zou je in deze tijd toch niet meer verwachten. Gelukkig kunnen we er zelf erg om lachen en hebben we speciaal voor hem zijn kamer aangepast aan zijn looks. Met alles erop en eraan: klompjes, koetjes, rood, wit en blauw. Onze boer Teun!
 
Genencocktail
Ondanks zijn kleur lijkt Noah veel op zijn vader. Dezelfde oren, neus, voeten en af en toe dezelfde boze blik en koppigheid. Hij eet veel liever pittige kip dan stamppot. Wat betreft zijn danskunsten heeft hij gelukkig ook de goede ritmische genen te pakken. Ik ben erg benieuwd welke genencocktail ons volgende zwaantje samen zal stellen. Zowel innerlijk als uiterlijk. Het valt niet te voorspellen. Als het maar gezond is!

 
Beeldvorming
Ik vind dat het aan ?huidskleurenleer? ontbreekt in ons kikkerlandje. Neem nou bijvoorbeeld kinderboeken. Het beeld hierin is meestal zo stereotype als de pest. Blanke ouders, blank kind. Donkere ouders, donker kind. Vaak nog met precies dezelfde haarkleur ook. Kinderboeken over adoptiekinderen (of gezinnen) die uit een ?vreemd? land in ons land komen wonen, die heb je wel. Maar gemengde stellen uit eigen land zie je bijna nooit afgebeeld. Zeker niet met een blank kind. Of het ene kind blank en het andere kind donker. Terwijl dit toch écht kan! Daar heb je geen magic stick of toverballen voor nodig. Jammer. Het geeft zo?n vertekend beeld, letterlijk.
 
Zwart wit denken
Noah zelf, inmiddels bijna tweeënhalf heeft het nog helemaal niet door dat zijn vader een andere kleur heeft. Zo zwart-wit denkt hij gelukkig nog niet. Papa is gewoon papa. Ik vraag me af wanneer en waardoor het besef zal komen dat papa ?anders? is. Zal hij het leuk vinden of juist niet? En zullen zijn vriendjes er wat van zeggen? Ik hoop dat hij, net zoals ik, hartstikke trots is dat hij zo?n grote, sterke, zwarte zwaan als papa heeft.
 
Wanneer en door wie of wat beginnen kinderen zwart-wit te denken?
________________________________________________________________________________________

Mil@, onze 26-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.
 
In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolven in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboe kwesties en nog veel meer.