Eva: 'Ik onderging een maagverkleining'

 
?Ik ben nooit slank geweest, ik was als kind al mollig. Echt zwaar werd ik toen ik op twaalfjarige leeftijd hormonen moest gaan slikken om de groei tegen te gaan. Medicijnen die ik anderhalf jaar moest gebruiken en waarin twintig keer zoveel hormonen zitten als de anticonceptiepil. Al snel dijde ik uit en voelde me, mede door m?n lengte, een reuzin vergeleken bij anderen. Ik heb veel diëten geprobeerd, maar geen enkel deed me voldoende afvallen.
 
Gevoelsmatig was ik wel een gezonde dikkerd. Ik had geen klachten, had voldoende energie en kon net zo hard als anderen rennen om de bus te halen. Mijn ogen werden geopend op het moment dat ik drie jaar geleden een rughernia kreeg en geopereerd moest worden. Deze werd naar alle waarschijnlijk veroorzaakt door het overgewicht. Ik had enorme pijn, werd huisgebonden en ik kon mijn twee kinderen niet meer stevig knuffelen of optillen."

"Ik wilde zo niet langer doorgaan en maakte een afspraak in het ziekenhuis om het traject voor een Gastric Bypass-operatie in te gaan. Ik werd psychisch en lichamelijk helemaal onderzocht, maar toch haakte ik halverwege het proces af. Ik denk dat ik er op dat moment gewoon nog niet aan toe was.
 
De doorslag het vorig jaar wel te doen heeft m?n moeder gegeven, door zich wél te laten opereren. Ook zij was te zwaar en daardoor waren we altijd samen in strijd tegen ons overgewicht. Ze voelde zich na de operatie goed, viel kilo?s af en kreeg meer en meer energie. Ik dacht: ?Had ze dit maar dertig jaar eerder gedaan.' Toen viel bij mij het kwartje. Dat ben ik, ik ben mijn moeder dertig jaar geleden. Ik heb een afspraak in het ziekenhuis gemaakt en het traject naar de operatie toe weer opgepakt."
 
De operatie
"De nacht voor de operatie heeft mijn moeder bij me geslapen. Ik heb symbolisch nog een lekkere, dikke biefstuk voor mezelf gebakken en daarna een zak M&M?s leeggegeten. Het ongegeneerd schransen kon immers nog één keer. Ik was niet eerder onder algehele narcose geweest, dus alleen daarvoor was ik al zenuwachtig. Zenuwachtig, maar helemaal klaar om af te vallen!
 

De dag van de operatie ging alles heel snel. Na een kort gesprek met de chirurg werd ik  naar de OK gebracht waar alle voorbereidingen getroffen waren en de narcose toegediend werd. Bij het wakker worden voelde ik me erg beroerd. Ik was moe, huilerig en had ontzettend veel pijn. Mijn ouders, zus en kinderen zijn bij me op bezoek geweest, maar ik heb vooral veel geslapen."

Herstellen
"Het herstel ging vrij goed en ik mocht al snel naar huis. Ik kon kleine beetjes eten en viel binnen zes dagen zes kilo af. Helaas kreeg ik na een week complicaties waardoor ik weer naar het ziekenhuis moest, ik kon geen vocht of voedsel binnenkrijgen. Direct werd ik aan een vochtinfuus gelegd en onderging ik de nodige onderzoeken. Via een endoscopie (inwendig maagonderzoek) werd duidelijk dat littekenvorming de doorgang naar m?n maag bijna helemaal had afgesloten. De arts heeft dit met een vervelende ingreep moeten oprekken, maar sindsdien is het veel beter gegaan.
 
Momenteel voel ik me lichamelijk erg goed. Ik heb veel meer energie en uithoudingsvermogen. Mits het in kleine porties is, kan ik bijna alles eten en drinken. Ik zorg dat wat ik eet en drink gezond is; veel fruit en groenten. Wel kan ik eten missen, het schransen. Ik kan bijvoorbeeld maar een heel klein stukje chocola eten, terwijl ik mijn mond soms snakt naar meer. Maar dat is verwaarloosbaar voor hetgeen ik ervoor terug heb gekregen. Niets smaakt namelijk lekkerder dan het gevoel om slank te zijn!"

 
Psychisch
"Psychisch zit ik nog wel eens in een tweestrijd. De ene dag kan ik me heel mooi, slank en sterk voelen, maar er zijn ook dagen dat ik mezelf nog dik vind en ontzettend onzeker word over de overtollige huid die is achtergebleven. Wanneer ik een jaar op streefgewicht ben, word ik geopereerd om deze huid weg te halen. Het zal qua psyche en lichaam nog wel even tijd kosten voordat ik de balans in m?n leven weer terugheb.
 
Toch voel ik me over het algemeen zekerder en meer waard. Waarschijnlijk daardoor heb ik het gevoel dat mijn mening meer telt dan voorheen. Ik vind het heerlijk dat ik qua kledingstijl kan zijn wie ik ben en niet meer gebonden ben aan de grote maten-winkels. Ik merk dat ik vaker word nagekeken en ik krijg veel meer aandacht van mannen. Laatst noemde iemand me onterecht arrogant, waarschijnlijk is dat de vibe die ik heb als ik me zo goed voel.
 
Vroeger dacht ik: ?Als ik slank ben, dan komt alles wel goed.? Intussen ben ik erachter dat dat niet automatisch zo is. Ik ben erg blij dat ik de stap heb gezet en ben ervan overtuigd dat ik me in de toekomst steeds lekkerder met mezelf ga voelen. Maar bovenal ben ik ontzettend blij voor m?n gezin. Mijn kinderen zullen zich nooit hoeven te schamen voor hun te dikke moeder.?
 
Lees ook onze vorige real life verhalen.