Wat denk je?!

De laatste jaren heb ik mijzelf op minimale uitgaven gezet ten behoeve van het ontwikkelen van mijn eigen methodiek. Jarenlang heb ik heel weinig uitgegeven, nooit nieuwe kleding gekocht, nooit eens uitgeschoten in een kledingwinkel, zelfs niet in de supermarkt. Elk dubbeltje omgedraaid, overwogen en nog eens bekeken alvorens het te overhandigen aan iemand anders.

Het grote voordeel was dat ik nu zeer spaarzaam met geld kan omgaan, toe ben aan een gehele nieuwe garderobe (als iemand zich geroepen voelt om mij van stylingadvies te voorzien, holla at ya girl!) en ik voor mezelf de tijd heb gewonnen om mijn droom waar te maken. Mijn boek is bijna af, van alle kanten komen de interessevragen en mijn methodiek is klaar om zich aan de wereld te tonen. Supergaaf!

Toen er van de week een flinke som geld binnenkwam, schoten er direct allerlei gedachten door mijn hoofd: Men, je hebt niet één spijkerbroek zonder gaten, je hebt hoognodig nieuwe legwear nodig, je hebt nieuwe schoenen nodig, je kan eindelijk gaan shoppen, go go go tiger go! Ik schrok zo van al die gedachten, dat ik nog maar even ben gaan zitten om te onderzoeken wat er zich in mijn hoofd afspeelde.

Ik denk het wel!
Leuk om te merken was dat ik blijkbaar vond dat ik niet 'heel' was met een broek met gaten erin. Blijkbaar vond ik het nodig om mezelf direct op te poetsen, maar voor wie eigenlijk? Ik ben superblij met de laatste jaren, hoe ik mij daarin heb bewogen en hoe dat zich heeft gevormd. Waarom vind ik dan ineens dat ik niet goed genoeg ben met gaten in mijn broek?

Interessante vraag, welke alles te maken heeft met mijn zelfbeeld. Door direct naar de winkel te rennen zou ik dus mijn nieuw verworven kapitaal inruilen voor nieuwe kleding, zodat ik me niet meer zou hoeven schamen voor de gaten in mijn broek. Dit klopte niet helemaal naar mijn idee. Mijn methodiek pretendeert nota bene dat alles draait om de ervaring van de situatie. Dat elke situatie wordt gekleurd door de kijk die je erop hebt en dat je zaken dus anders kunt ervaren als je in staat bent om je mening erover aan te passen.

Door deze realisatie draaide het effect om: ineens vond ik het heerlijk om die versleten broek aan te hebben én voldoende geld te hebben om een nieuwe te kopen. Hoe gek kan een vrouw werken? Eerst schaamde ik mij voor mijn broek en na enig denkwerk, was ik er trots op en ik heb nog steeds geen nieuwe broek gekocht. Mijn gescheurde broek is het symbool geworden van mijn offer aan mijn methodiek en mijn droom. Een enorme kracht geeft dit!

Natuurlijk, wetende dat uiteindelijk ook dít gevoel van power went en normaal wordt. Inmiddels heb ik nieuwe schoenen en een vest, maar de broek, de broek moet nog even wachten.
________________________________________________________________________________________

Mendy schrijft over relaties, psyche en spiritualiteit. Ze woont in Amsterdam samen met haar honde-kind, Daisy Dallas. In haar eigen 'liefdessituatie' experimenteert ze naar hartenlust. Mendy schrijft iedere week een column over haar eigen ervaringen met betrekking tot haar  methodiek.

Ze houdt zich voornamelijk bezig met bewustwording in/en de liefde en het filosoferen hierover. Zij geeft workshops, lezingen en schrijft een boek over haar eigen ontwikkelde methodiek.

Mendy's dag is gevuld met; filosoferen, schrijven, lezen, Daisy Dallas, reizen, ervaren, groeien en liefde... hierover kun je lezen, op o.a. SuperVrouwelijk.nl