Ode aan Mini Cooper

Mijn beste vriendin verblijdde ons vorige week met het heuglijke nieuws betreffende haar nieuw aangeschafte gezinslid. Zoals het hoort bij elke new born werden er foto?s als bewijs geleverd. Foto ?Mini Cooper, elf weken oud? was gelijk onze favoriet. Wat een plaatje! Het is er zo één waar je je ogen niet vanaf kunt houden. Waarbij de ?Ahhh?s? en ?Ohhh?s? spontaan je mond uitvliegen. Perfectie. Een rode uitvoering met een witte streep, twee blinkende koplampjes, vier pootjes en een glanzende staart: een kitten.

"Mama ik wil ook een Mini Cooper, een zwarte."
"Ja Noah, dat wil mama ook wel. Als we heel hard sparen kunnen we er een kopen. Over een jaar of tien. Een uitvoering uit hetzelfde jaartal. Maar dan op vier wielen." Noah begreep er niks van. Hij wilde natuurlijk gewoon een zwart katje. Maar ik zeg het je, ze brengen ongeluk!

Overstag
Toch heeft deze rode MC uitvoering wel erg mooie glanzende koplampjes. En zowel het in- als het exterieur is ook zeker niet verkeerd. Zodra deze gedachten door je hoofd beginnen te spoken ben je zo goed als verloren. Maar er is iets wat mij tegenhoudt.

Nadeel van Mini Cooper
De reden dat ik een uitvoering op wielen prefereer heeft betrekking op de nadelen van de pootjesuitvoering. Om te beginnen de dagelijkse, poezelige onderhoudsbeurt in plaats van één goede, grote beurt eens in de zoveel tijd. Veel te veel poespas.

Daarnaast laat hij overal zijn uitlaatgassen de vrije loop. Het zou verboden moeten worden. Zuinig is hij ook al niet. Hij zuipt als een gek. En het verharen van de bekleding, vreselijk. Het gaat van kattenkwaad tot erger. Tevens is er op den duur niks meer Mini aan Cooper.

Look a like
Men zegt dat mensen op hun huisdier gaan lijken. In sommige gevallen zie ik daar zeker waarheid in. Ik denk dat ik dus beter maar dicht bij mezelf kan blijven en in plaats van voor een Mini Cooper voor een Fiat 500 kan gaan. Zo?n wit poezending met een kittig rood kapje. Ook hiervoor zal ik nog tien jaar moeten sparen. De prijs is namelijk niet voor de poes. Om hem eerder te kunnen bemachtigen moet ik misschien toch maar eens aaipoes spelen en me poeslief gedragen. Of eerst even de kat uit de boom kijken. Want je weet, een kat komt altijd weer op zijn pootjes terecht. Wie weet wordt het dan toch nog kat in het bakkie (maak dat de kat maar wijs).

Heb jij liever iets op pootjes of toch liever iets op wielen?



Mil@, onze 26-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.
 
In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolven in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboekwesties en nog veel meer.