Bad boy, bad boy, what are we gonna do?

Wat dit is, weten we pas nadat we de relatie hebben verbroken en als een zielig hoopje op de badkamervloer liggen. Je ne sais quoi is dan het beste te verwoorden als: notoire leugenaar, vreemdganger of freak met bindingsangst. Maar daar laten we ons niet door tegenhouden. Ik tenminste niet, zo blijkt uit mijn datinglijst. Hier staat namelijk niet één bad boy op. Nee. Wel meerderen. Gelukkig zat er variatie in en kan ik inmiddels alle bovenstaande symptomen identificeren. En dat is fijn. Want op je achttiende kun je je nog verschuilen achter het motto: we waren jong en ik snapte de signalen niet. Zeven jaar later zijn echter alle excuses op en wordt het herkennen van een probleempersoon essentieel. Anders word je vaste klant van de badkamervloer.

Unhappy endings
Ook tijdens het lezen van boeken is het opvallend dat ik altijd kies voor de meest slechte variant. Het lijkt tenminste niet erg gezond, wanneer je hoopt dat de hoofdrolspeelster eindigt met een vampier. Helemaal wanneer deze in ongeveer elke zin aankondigt dat hij haar wil doodbijten. Maar ik was gelukkig niet de enige die op dit ?sprookjeseinde? hoopte. De Twilight schrijfster blijkt net zo romantisch ? of knettergek ? en zorgde er niet alleen voor dat de hoofdpersoon met de vampier eindigde, maar dat ze er ook één werd. Eind goed al goed dus.

Toen ik de trilogie van ?50 tinten? begon te lezen, was het dan ook niet verrassend dat ik juichend voor Mr. Grey ging. Anaalpluggen en leren zweepjes, wie houdt daar nu niet van? Dacht ik. Maar aan het einde van het eerste boek begon ik me toch af te vragen of er niet een paar draadjes in m?n hersenpan kortsluiting hadden. Was ik de enige die dolgraag wilde dat de vrouw uit het boek bij de volledig verneukte Mr. Grey zou blijven? Ach, natuurlijk niet. De trilogie is immers geschreven door een vrouw. No surprise there.

Maar wat sexy en aantrekkelijk is in boeken, blijkt in de realiteit uit te lopen op een natuurramp. Terwijl het met vampiers en ?anaalpluggekken? altijd goed lijkt af te lopen, eindigen deze ?Do It Yourself?-projecten in het dagelijkse leven altijd met tranen. Dat hele ?hij is ongelooflijk verknipt, maar ik ben degene die hem gaat veranderen, echt waar? is misschien toch niet reality-proof. De vrouw die dit wel is gelukt krijgt van mij een welgemeende 'You rock!' te horen.

Voor andere romantische zielen ? zoals ik ? is het misschien een idee om ietwat minder weg te dromen bij dit soort verhalen. De (emotionele) blauwe plekken zijn in het echte leven een stuk pijnlijker en als we daadwerkelijk die prinses uit het verhaal zijn; nou dan horen we godverdomme zo behandeld te worden ook. Door slimme, lieve en aardige mannen.

Lees ook de vorige columns van Jerney!
________________________________________________________________________________________

Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen", aldus Jerney.