De Facebook-relatiestatus

Op de basisschool gaf je onder de les stiekem briefjes door aan elkaar. Vaak was het om iemand in de maling te nemen, maar heel soms stond er de langverwachte vraag: 'Wil je verkering met mij? Ja/Nee'. Iedereen was gelijk op de hoogte, want niemand kon het nalaten om te lezen wat er op het briefje stond. Een paar jaar later werd MSN gebruikt om wereldkundig te maken dat je verkering had. Ik weet nog precies hoe dolgelukkig ik me voelde toen mijn vriendje zijn status had gewijzigd in een foute zin uit een liedje van een nog foutere rapper: ?All I want is you!? Weer een paar jaar later was ik inmiddels volwassen en had ik verwacht dat ik nooit meer aan zulke praktijken bloot zou staan. Niets bleek minder waar.

Het is onvermijdelijk. Bij sommigen duurt het iets langer dan bij anderen, maar iedereen komt er een keer voor te staan of je het wilt of niet. Ik heb het over de vraag: 'Hebben we nu een relatie?' Ik geef de voorkeur aan de naam 'scharrel plus', maar dat is me tot op heden ook niet in dank afgenomen. Ik riep altijd dat ik er nooit een stempel op wilde drukken. Elkaar leuk vinden is voor mijn gevoel dan gelijk niet meer zo ongedwongen. Maar ik zit toch niet meer op de basisschool? En waarom zou ik het uit de weg willen gaan? Begrijp me niet verkeerd, ik zou niets liever willen dan van de daken schreeuwen dat ik helemaal gek op iemand ben en voor altijd samen met hem blijf, maar toch zit er ergens een diep gewortelde angst dat ik dan tegen de lamp loop. Niemand wil gekwetst worden. Maar je wilt op een gegeven moment ook niet meer het risico lopen dat de ander denkt dat het niet zo serieus is tussen jullie en dat hij ondertussen met andere meisjes afspreekt. En andersom ook niet. Dan toch liever de stempel ?relatie?. En we leefden nog lang en gelukkig.

De Facebook-relatiestatus
Bleef het daar maar bij. Voor mij was het zo klaar als een klontje. Mijn scharrel plus was mijn vriend geworden. Lekker duidelijk en achteraf gezien toch helemaal niet zo eng. Je kunt er samen dan wel uit zijn, maar op een paar goede vriendinnen na weten mensen in je omgeving nog van niets. Elke keer de vraag of je al verkering hebt van dezelfde oom op een suffe verjaardag of scharrels die je maar berichtjes blijven sturen met de vraag wanneer jullie nou eindelijk eens wat gaan drinken, zijn niet alleen vermoeiend maar ook erg vervelend. Bij elk geluidje dat uit mijn telefoon kwam, kreeg ik toch even een nieuwsgierige blik van vriendlief. Bij gebrek aan briefjes en MSN, moest ik een alternatief bedenken om in één klap van al het gezeur af te zijn: de Facebook-relatiestatus.

Ik ben meer een passieve dan een actieve gebruiker van Facebook. Ik volg alles wel en laat ook soms een reactie achter, maar zelf fanatiek berichten of foto?s posten laat ik liever aan anderen over. Ik erger me altijd enorm aan mensen die klagen over het slechte weer in de zomer of als er een paar mooie dagen zijn, foto?s blijven posten van al hun leuke uitstapjes op een strand, terras en/of festival. Maar ik zal het niet ontkennen: ook ik maak me er af en toe schuldig aan. Als ik iets écht heel erg leuk vind. En laat ik nou zo over mijn kersverse verkering denken. De Facebook-relatiestatus was voor mij de ultieme uitkomst. Met een paar simpele klikken op de knop was mijn relatie van officieus in officieel veranderd. Niet wetende dat door deze actie de foto van mijn vriend als een levensgrote banner op mijn profiel kwam te staan.

Hot topic
Een uur later ging ik weer online om te ontdekken dat ik 35 likes, 8 reacties, 6 privéberichten en een paar vrienden minder had. Alsof mijn status het belangrijkste nieuws was op de wereld op dat moment. Het nieuws had zelfs een vriendin die in Nieuw-Zeeland zit bereikt. Ze sms'te dat ze blij voor me is dat het nu eindelijk ?serieus? tussen ons is. Voor een paar uur voelde ik me weer even het trotse veertienjarige meisje aan wie net via MSN de liefde was verklaard. Voor een paar uur voelde ik me ook erg opgelaten. Was het nou echt nodig geweest om Facebook in te zetten om te bevestigen wat ik eigenlijk zelf allang wist? Is Facebook nodig om te bewijzen dat je een serieuze relatie hebt? Voor een paar uur voelde ik me niet zo volwassen meer. De volgende keer verander ik mijn status in ?Het is gecompliceerd?. En ga ik weer briefjes schrijven. En bij gebrek aan een basisschool, de briefjes versturen per postduif. Lekker ouderwets en niet zo ingewikkeld.