Snibbig

Snibbig dus. Ik weet het van mezelf, ik vind me er ook niet aardiger op worden als ik zo doe, maar toch ben ik het zo nu en dan. Gewoon, for no reason at all. Liefst tegen man en zonen, want die liggen nu eenmaal in de vuurlinie. Het is misschien even schrikken, maar ik kom nu volledig uit de kast: soms ben ik gewoon een kutwijf.

Er hoeft niet eens wat aan de hand te zijn, het kan zomaar tijdens een moment van volmaakt geluk voorkomen dat er ineens wat begint te kriebelen en hop, daar ga ik.

Lome zondagmiddag, Manlief en ik liggen innig verstrengeld op de bank naar een film te kijken. Thee is voor me gezet, rug wordt gestreeld.
Ik: ?Jij hebt eigenlijk best rare tenen, weet je dat van jezelf??
M: ?Onzin. Ik heb prachtige tenen. Niks mis mee.?
Ik: ?Nietwaar. Ze wapperen als je beweegt.?
Manlief kijkt een ogenblik vertwijfeld naar zijn tenen maar besluit dan in de tegenaanval te gaan. ?Kijk naar je eigen tenen. Die zien eruit alsof ze allemaal een andere kant uit willen. Weg van je voeten ofzo.?
Ik: ?Ik snap totaal niet waarom je zo overdreven woedend reageert. Mij valt gewoon iets op en jij maakt er meteen een slagveld van. Nou nou nou.?

Scene 2:
Avondeten, met het gezin aan tafel. Het hoge-gezondheidsgehalte van de maaltijd valt matig in de smaak bij Oudste.
O: ?Ik vind het maar raar eten. Dat hoef je niet nog eens te maken, mama.?
Ik, gepikeerd: ?Misschien moet je het dan niet eerst achter je beugel plakken maar het gelijk doorslikken.?
O: "Máaháam!?

Ik weet het. Shame on me. In feite vormen wij een enorm disfunctioneel gezin vrees ik, want met name mijn zonen blijken uitermate wraakzuchtige kanten van zichzelf te ontplooien. Als reactie laten ze mijn computer op hol slaan en krijg ik een 'ijsbeer in de sneeuw' voor mijn kiezen: witte letters op een witte achtergrond. Ik werd helemaal wild toen ik wel de cursor zag vliegen maar woorden en tekens, ho maar. Duurde zeker een uur voor ik erachter kwam wat de oorzaak was - altijd leuk bij een deadline.

Bindende factor
Dus, omdat de rest van de familie er zo mee omgaat en er zich verder weinig tot niks van aantrekt, kom ik er zonder al te veel schuldgevoel vanaf. Alleen soms denk ik weleens: jeetje, Daan, kan het allemaal effe wat minder? En precies dát denk ik dat vrouweigen is. In de Van Dale wordt het niet voor niets aangeduid als een 'uiting van vrouwen', bij mannen is er niet eens een passende term voorhanden. Voor een man is een stomme opmerking gewoon een grapje, of de ander heeft erom gevraagd. Zo klaar als een klontje. Een vrouw zoekt achteraf altijd de oorzaak bij zichzelf.

Als ik het zo bekijk zijn we welbeschouwd helemaal niet disfunctioneel maar past het naadloos in elkaar. Ik zoek de schuld bij mezelf en de mannelijke leden van het gezin leggen hem sowieso al bij mij.

Klinkt een heel stuk beter. Ik ben helemaal niet snibbig. Ik ben een bindende factor. Hoera.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.