Het uitmaken en dat soort ongein

Of je nu single of bezet bent - ?bezet?, vind ik nog steeds een achterlijke status, ben je een toilet? - iedereen kent het klappen van de zweep van de dumpduivel. De bizar smerige snotneuzen, de flikkerende tranen en die hysterische snik die je na enkele uren doet afvragen waar je mee bezig bent. De eerste keer dat ik gedumpt werd was al op mijn vijfde, ergens in de poppenhoek. Ik werd vroeg ingeburgerd in ex-town, toen ik mijn vriendje tot een semi-gezinssituatie dwong. Het werd de kleine snotaap te heet onder zijn voeten. Hij zette een punt achter ons gearrangeerde huwelijk door de ledematen van mijn favoriete pop in slowmotion ? met krankzinnige ogen en Hubba Bubba tongetje uit zijn smoel - demonstratief los te rukken.

Later werd ik zeer smaakvol gedumpt. Leuk voor de verandering en verwachtingsgetrouw, want deze jongen van ongekende klasse had mij ooit mijn eerste zoen gegeven. Het was een ellendige zoen, maar wel de eerste. Deze jongen liet zijn liefde op een andere, romantischere manier blijken. Ik kwam thuis van een al hilarische schooldag en werd opgewacht door een machtig poëtische voicemail. De zorgvuldige woordkeuze deed het ?m: ?HE EEF! ALLES GOED? OH JA, HET IS UIT! HAHA! DOEI?. Vooral over die ?HAHA!? droomde ik die nacht. Hij zei de volgende dag dat het een grapje was. Verkleed in een Superman-pak, maar daar had je me destijds niet mee. Later realiseerde ik me wat een heldendaad het in facto was. Een relatie beëindigen, het is me toch een afmattende klus.

Uitnodiging voor een dump
Zeker als je ouder bent en in een lange relatie zit die niet werkt. Zo?n godvergeten vreugdeloze klus. Dan heb je ongewoon romantisch lopen dromen. Over het huwelijk, poepluiers, de standaard oneerlijke kastverdeling en wie de macht over de afstandsbediening krijgt. Dan kan ik een dump gewoonweg niet zomaar aanvaarden. Ook niet als ik er per telefoongesprek voor word uitgenodigd. "Eh", zei de dumpende partij tegen me: "We moeten praten, oké?" Ik voelde de bui alweer hangen en antwoordde volwassen - want zo ben ik dan wel weer - "Mwah, weet je wat, niet zo?n zin in. Ander keertje doen?" Die avond fietste ik gluiperig naar z´n huis om hem voor te zijn. Op 12 centimeter hakken, want als ik na tevergeefse lijmpogingen dan toch ging debuteren als uitmaakster, moest dat wel mooi gebeuren.

En mooi werd het. Het drama voltrok zich op de trap. Ik sprak de legendarische woorden (stotterend, dat wel): "Nou ehm, het vlammetje is gedoofd, niet? Het is dus uit tussen j?" Ik kon het niet afmaken, want ik verloor mijn evenwicht en lag onderaan de trap met een gebroken hart, verschoven ruggenwervel en een gebroken been. Oké, alleen het gebroken hart dan. Mijn ´au´ had de zin fonetisch gezien afgemaakt, maar daar moest meneer niets van weten. "Eh, ík maak het uit", zei hij. Verdomme, had ik het dan echt niet in me om deze relatie zelf te liquideren? Ik strompelde als oude vrijster in spe naar mijn fiets. Fuck. Gebroken hak? Check. Lekke band? Check. Be careful what you wish for.

Op welke manier ben jij aan de kant gezet of heb jij iemand aan de kant gezet?