Mijn fobie

Het zat er al een tijd aan te komen. Eigenlijk had ik al een vermoeden moeten hebben toen ik mijn doktersbezoek steeds maar uitstelde, maar in plaats daarvan lag ik drie keer per jaar te creperen van de keelpijn. Ook had ik een vermoeden moeten hebben toen mijn moeder m?n hand moest vasthouden, terwijl ik huilend een aantal inentingen ontving vanwege een reis naar Afrika. Ik was destijds 21. Mijn excuus? Ik was bang voor naalden. Oké, met zo?n dun prikding kan je nog steeds niet in mijn buurt komen zonder dat ik wegren, maar mijn werkelijke angst lag ergens anders, dat weet ik nu.

Het hoe en waarom? Daarvoor moeten jullie weten dat ik werkelijk een gouden aanwinst ben voor mijn zorgverzekering. Altijd betaal ik stipt op tijd, maar nog nooit ? lees: nog nóóit ? hebben zij iets uit hoeven keren. Tot voor kort was ik een ziekenhuismaagd. Nooit heb ik een operatie hoeven ondergaan, een arm gebroken, werd er een tand getrokken of had ik een gaatje. Zelfs het fenomeen bloedneus is mij volslagen onbekend. Mijn enige ervaring met het ziekenhuis tot dan toe was mijn geboorte, die ik me trouwens niet zo goed herinner. Maar het moment dat ik mezelf kreupel in zo?n krakerig hemd zou moeten hijsen, zou er vást en zeker ooit komen. En zonder vergelijkingsmateriaal van een eerder ziekenhuisbezoek is dat een héél eng vooruitzicht.

Ik herinner me de woorden van mijn huisarts maar al te goed. ?Ja, je amandelen moeten eruit.?

Slik.

Onder het mes
Hoewel ik dapper tegen iedereen verkondigde dat ik binnenkort onder het mes zou moeten, begon het naarmate de dag dichterbij kwam, steeds erger te kriebelen. En da?s niet positief. De eerste reactie van iedereen met wie ik praatte bevestigde mijn angst. ?Oh, je amandelen, daar kun je heel erg last van hebben!? ?Ze zeggen toch, hoe ouder je bent, hoe pijnlijker het is?? ?Wist je dat je amandelen niet geknipt worden, maar geschraapt?? Ja, dat weet ik. Ik ben namelijk één van die slimmeriken die op internet gaat zitten zoeken naar eerdere ervaringen. Alle details over het schrapen van keelamandelen zijn mij inmiddels helemaal vertrouwd.

Het weekend voor de operatie heb ik nog een fles wijn soldaat gemaakt. Dat ik vlak voor de operatie een pilletje kreeg die hetzelfde effect had, had ik even niet verwacht ? dat ik via WhatsApp een groepsgesprek zou openen met mijn lief, moeder en zus en dat ik daarin zou verkondigen dat ik erg veel zin had in de operatie overigens ook niet. Dit gesprek is niet opgeslagen in mijn geheugen, wel in mijn telefoon, achteraf tot grote hilariteit van mezelf. Lief, mams en zus vonden de 43 berichtjes van mijn kant wat minder grappig.

Na het pilletje volgde nog een ontmaagding ? die van het infuus ? en werd ik naar de OK gereden, waar ik me de grote, ronde Grey?s Anatomy-achtige lamp boven me nog goed herinner. Deze maakte namelijk dat ik in huilen uitbarstte. De zuster praatte heel lief tegen me, maar toen ik iets in het infuus voelde kon ik haar wel schieten. Ware het niet dat ik in slaap viel.

Een uur later - voor mijn gevoel echter nog geen halve minuut - kwam het moment waar ik al weken bang voor was. Ik werd wakker en ik had pijn. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik had píjn. Helse pijn. Vreselijke pijn, ik wist niet waar ik was, hyperventileerde, kreeg een groen waterijsje waar ik amper aan kon sabbelen en ik had PIJN! De keelpijn was het enige waar ik aan kon denken. En het bloed dat ik ophoestte, waardoor ik nog meer pijn kreeg en nog harder ging hyperventileren. Wat een hel. En die zuster maar zeggen, ?word eens rustig?. Word zelf rustig, domme kut.

Ze zeggen weleens dat, hoe je de narcose ingaat, zo kom je er ook weer uit. Nou, ik huilde toen ik in slaap werd gebracht, maar was vréselijk overstuur toen ik wakker werd. Al snel mocht ik naar mijn kamer en kwamen mijn ouders bij me langs, maar het ergste kwam toen pas: ik kon niet praten. Ik kon eigenlijk helemaal niks meer. Ik lag als een dood vogeltje in bed. Waar de twee andere dames die hetzelfde hadden ondergaan ?s avonds alweer vrolijk rondliepen en honderduit kletsten, kreeg ik nog maar een morfineshot toegediend tegen de pijn. Waar ik dan weer misselijk van werd. Tijdens het bezoekuur 's avonds hebben m?n lief, mams en een vriendin maar met elkaar zitten kletsen.

Appelmoes & Perenijsjes
De nacht in het ziekenhuis ben ik doorgekomen en de week thuis in bed ook, maar vraag niet hoe. Ik verloor vier kilo in één week, ik heb bijna tien dagen lang gecommuniceerd via WhatsApp ? zelfs met m?n ouders ? en heb geleefd op appelmoes en perenijsjes. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik heb even genoeg van Festini. Bovendien heb ik in die week meer pijn gehad dan ooit. Ik dacht écht dat het nooit meer over zou gaan.

Inmiddels is de operatie een paar weekjes geleden en ben ik weer helemaal opgeknapt. Maar ik hoop oprecht dat ik nooit meer het plafond van een OK hoef te bekijken, nooit meer zo?n krakerig hemd aan hoef, nooit meer pijn hoef te lijden in zo?n ziekenhuisbed en nooit meer wakker hoef te worden van het gesnurk van die bejaarde naast me. Het enige positieve aan het hele verhaal is dat ik nu hoogstwaarschijnlijk ook van de eeuwige keelontstekingen af ben. Hoop ik toch.

Dankzij mijn voorliefde voor reizen moet er vast nog wel een keer een inenting komen, en ja, van die gedachte kan ik nog steeds spontaan in huilen uitbarsten. Maar gelukkig heb ik dan altijd mijn lieve mama nog die mijn hand komt vasthouden. Ook al ben ik 23.