Het leed dat backpacken heet

Wat dacht je van falende geldautomaten en in vreemde talen de bustijden zien te achterhalen in een afgelegen dorp? Vanuit Midden-Amerika vertel ik jullie over mijn grootste reisstruggles!

Bepakt en bezakt
Enthousiast (en een tikje ijdel) als altijd wil ik het liefst mijn complete garderobe en een dikke toilettas meenemen op reis. Pas op Schiphol kom ik erachter achter wat het precies betekent om zo?n gevaarte achterop mijn rug te houden. De komende zes maanden zal deze big buddy altijd bij me zijn, hoera!

En met heel wat extra kilo?s op je rug is het toch even opnieuw balans zoeken. Het komt nog weleens voor dat je, in een haastig moment, je tas opzij zwiept en een niet zo stevig gebouwde local uit de weg ruimt ? ik spreek uit ervaring? En dan heb ik het nog niet eens over het gewicht. Onbezorgd een stadje afstruinen, op zoek naar een hostel, is niet zo gemakkelijk, maar wel een goede work out. En denk maar niet dat je er dan nog fris en fruitig uitziet!

Voor de mensen die om deze redenen afhaken: tegenwoordig zijn er superhandige backpacks te koop mét wieltjes. Lekker gebruiken als een trolley dus, en mocht je bij een zandweggetje aankomen, zó de tas achterop gooien. Helaas moet ik het nog doen met de ouderwetse versie.

Eindeloze speurtocht
In tegenstelling tot een gewone strandvakantie vergt een beetje backpacken iets meer organisatie. Maandenlang herhaalt het ritueel zich: je tas inpakken, een nieuwe bestemming in je reisgids opzoeken, bustijden achterhalen en ga zo maar door. Vaak zijn die bustijden iets minder strikt en ben ik de enige die opkijkt van twee uur overstaptijd of vertraging. Bovendien laat de kwaliteit van de bussen toch echt iets te wensen over.

Op de plaats van bestemming is het altijd maar afwachten of de ?sfeervol ingerichte kamers met balkon? uit de reisgids ook werkelijk zo mooi zijn. Inmiddels heb ik al kennis gemaakt met beschimmelde badkamers, vreemde haren en dubieuze vlekken op het matras. Ook ongedierte heb ik gezien en, het allerergst: een onbekend, achtergebleven slipje dat dagenlang onder mijn bed bleek te liggen? Je kan je voorstellen dat dit alles bij elkaar veel energie kan kosten. En als je dan eindelijk een fijn hostel gevonden hebt, blijft het een komen en gaan van de mensen om je heen. Elke keer is het hetzelfde praatje: ?Hoe heet je??, ?Waar kom je vandaan??, ?Waar reis je naartoe?? en ?Heb je nog tips??. Soms lijkt het gewoon alsof je niet verder komt dan dat. Je reiservaring is dan het enige wat telt. Gelukkig ontmoet je vaak dezelfde reizigers op meerdere plekken langs de reisroute, zodat je af en toe alsnog bekenden tegenkomt.

Eens een toerist, altijd een toerist
Het reizen heeft natuurlijk een belangrijk doel: zien wat we nog niet kennen. Met de noodzakelijke spullen in je tas begeef je je op onbekend terrein, waar je een indruk wilt krijgen van het lokale leven. Het gevolg is dan ook dat je niet zo makkelijk op kunt gaan in de lokale bevolking. Met mijn blonde haar en mijn grote tas achterop geef ik duidelijk het signaal af: toerist alert!

Naast veel gestaar is vaak de eerste gedachte dat er aan mij geld te verdienen valt. Per land verschilt het in hoeverre je ongestoord over straat kan lopen, vaak worden er continu diensten aangeboden. Soms om gek van te worden. Hierdoor voel je je zo anders dan de mensen op straat en dit leidt ook weer tot een gevoel van onveiligheid. Die iPhone laat ik op zulke momenten maar even in mijn tas?

Er zijn ook van die momenten waarop je grenzen afgetast worden. Mijn favoriet: de haperende geldautomaat in tijden van financiële nood. Dreigende teksten als ?your card is unvalid, please contact your bank? verschijnen op het felgekleurde, knipperende scherm en het lijkt erop dat het pasje in geen geval wordt teruggegeven. Daar sta je dan, moederziel alleen. Waarom moest je ook alweer op reis? Spannende seconden, maar als er dan toch leven in de automaat blijkt te zitten, is de opluchting erg groot.

Gelukkig hebben we de foto?s nog!
Na thuiskomst heb ik maar weinig aandacht voor alle ontberingen van onderweg. Leuke herinneringen en foto?s bepalen, als het goed is, het beeld van mijn reis. Een paar weken lang sta ik stil bij alle luxe die er thuis weer is, totdat het weer als ?gewoon? gaat voelen. Opgelopen trauma?s door kakkerlakken, achtergebleven slipjes, ongemakkelijke busreizen, smerig eten en weigerende pinautomaten zijn tegen die tijd allang naar de achtergrond verdwenen en al gauw, vroeg of laat, komt bij iedere backpacker hét moment...

Waar gaat mijn volgende reis naartoe?