Jankerd

Als er één wezen op aarde labiel is, dan is het wel de vrouw. Onzeker, jaloers en met een flinke dosis zelfkritiek: Who run the world? Girls? En dan zijn er nog die momenten dat je gewoon ?effe lekker wil janken?. 

 

Gewoon, omdat het kan. Oh, en omdat het de tijd van de maand is en hormonen je hele lichaam overnemen. Van leuk, lief vriendinnetje verander je opeens in The Hulk ? soms inclusief groene tint ? met als extra superkracht het afsnauwen van iedereen binnen de 15 meter zone. Altijd lachen. 

 

Maar eerlijk is eerlijk; die ongesteldheid hebben we helemaal niet nodig om onredelijk en jankerig te zijn. Het zit blijkbaar gewoon ?in? ons. Hoe verklaar ik anders het badkamermoment waarbij ik mezelf opeens ? zonder duidelijke reden ? huilend op de badmat terugvond? Het leven was leuk, ik had een aardige vriend, stond niet rood en had een goede shopmiddag gehad. Maar nee: ik lag huilend tegen de verwarming aan. Omdat het leven prachtig was. Of zoiets. 
 

 

Volledige gekte
Absoluut onverklaarbaar, maar gelukkig blijken ook meerdere van mijn vriendinnen last te hebben van deze momenten van ?volledige gekte?. Een paar weken geleden heb ik mijzelf echter overtroffen. In elke zin van het woord. Tijdens de vlucht van Hongkong naar Amsterdam had ik twee stoelen ter beschikking ? bedankt Chinese meneer ? en zat ik volledig uitgeput naar Step Up Revolution te kijken. Je weet wel. Zo?n film zonder enig verhaal, maar toch wel leuke danspasjes. Ik was dan ook volledig onvoorbereid voor iets wat ik nog nooit had meegemaakt met een slechte film: jankmuziek. Want de twee hoofdpersoon besloten vanuit het niets op een treurig pianomuziekje te dansen. Zag ik niet aankomen. Mijn emoties ook niet, want opeens zat ik met tranen op m?n wangen naar de film te kijken. Hoe gênant, wanneer het niet eens een Oscar-winnende dramafilm is? Ik wilde in ieder geval het vliegtuigdekentje over m?n hoofd gooien, want zoiets als huilen om muziek had ik nog nooit meegemaakt. Tenminste, niet als ik gewoon in een goede state of mind ben in plaats van een verdrietig wrak, dat dan maar besluit naar een Coldplay-nummer te luisteren.

Verklaring

Momenteel probeer ik het daarom te verantwoorden onder het mom: ik was van binnen extreem verdrietig om Australië te verlaten. Ik bedoel, dat was ook zo! Leuk land, leuke jongen en een shitload aan vliegtijd voor de boeg; wie wil er dan niet een potje janken? Dit was echter al de ?overstapvlucht?. Mijn vliegtuigrit vanuit Sydney was al negen uur hiervoor begonnen. Mijn jankmoment had daarom ? logischerwijs ? eerder moeten plaatsvinden. 

 

Jankend voor de tv
Waarschijnlijk betekent dit dus het begin van het einde en zit ik volgende week jankend voor de buis naar Goede Tijden, Slechte Tijden te kijken. Dat Noud en Nina uit elkaar zijn is ook best zielig. Toch?

 

Ps. Benieuwd naar mijn jankmuziek? Het liedje heet To build a home en is van The Cinematic Orchestra. 

 

Lees ook de vorige columns van Jerney!



Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen."