Het roer om: Geartsje start een Art School in Australië

?In oktober 2010 ben ik het vliegtuig richting Australië ingestapt. Voor hoe lang, dat wist ik toen nog niet. Ik was gelukkig in Nederland, had net de Pabo afgerond, woonde weer thuis omdat mijn relatie achter de rug was en was eigenlijk klaar voor het ?normale?, werkende leven. Mensen dachten dat ik vertrok om mezelf te willen vinden, of omdat het een hype is om naar Australië te gaan. Maar ik was geïnspireerd door mijn twee broers, die beiden dit geweldige land hadden bezocht. En om te gaan is de beste beslissing van mijn leven geweest.?

?In Australië kocht ik een stationwagen waarmee ik samen met een andere Nederlandse meid - Anouk - zeven maanden op pad ben geweest. We hebben heel wat steden en dorpjes afgezocht naar werk. Uiteindelijk vonden we een baantje in het badplaatsje Robe, op de Sweet Gallery, een winkel voor handgemaakte sieraden en schilderwerk. Ik stond er versteld van hoeveel mensen voor mijn sieraden betaalden! Ondanks dat ik lange dagen maakte, was het fantastisch.?

?Na zes weken werken stond een reis naar Tasmanië en Nieuw-Zeeland op de planning. Hier heb ik alles gedaan wat ik wilde, waaronder twee keer skydiven. Anouk en ik konden, eenmaal terug in Australië, gelukkig meteen weer aan de slag bij onze oude werkgever. Daarna stond een reis dwars door de outback op de planning. Reizen is verslavend en ik wilde toen graag verder, maar Anouk had andere plannen en dus was het tijd voor afscheid. Dat was heel raar, het was zo bijzonder om dit avontuur te starten met iemand die ik niet kende. Met drie anderen ben ik verder gereisd en kreeg mijn reis een nieuw hoofdstuk. Deze nieuwe manier van reizen zette me tot nadenken en toen realiseerde ik me: ik wil meer!?

Tweede visum
?Daarom besloot ik een tweede werkvisum aan te vragen in Australië. Mijn terugvlucht had ik toen al geboekt, en dus verkocht ik mijn auto en vloog ik terug naar huis. Ik weet nog goed dat ik op het vliegveld van Sydney stond en mijn broers belde met de vraag hoe zij het land ooit hebben kunnen verlaten. Ik wilde blijven! Het was fijn om mijn familie even bij me te hebben en mijn vrienden weer te zien, maar de vier maanden die ik in Nederland heb doorgebracht, was ik ongelukkig. De Nederlandse mentaliteit botste met die van mij, mensen zeurden, enkele vriendschappen waren niet meer zoals het was? Ik begreep de mensen om me heen niet meer en zij begrepen mij niet. Uiteindelijk, toen ik weer terugvloog naar Australië, kon ik weer genieten.?

?Ik begon weer in Robe, waar ik een art project heb opgezet voor Aboriginalkinderen, en voelde me als een vis in het water. Maar het reizen trok me weer: de volgende trip ging naar Perth. Na een tijdje op de meest afgelegen stranden te zijn geweest vond mijn reisgenoot een baan en omdat ik geen lifter kon vinden moest ik de overige 2.200 kilometer naar Perth alleen reizen. Ik telde in die tijd 5 tankstations, 3 campings, 20 auto?s en 1 fatsoenlijke woonplaats? Een klein tijdje later belde mijn zusje, met de mededeling dat ze afgestudeerd was. Als verrassing boekte ik een ticket naar Nederland: 24 uur later zat ik in het vliegtuig en nog eens 30 uur later stond ik voor haar neus! Mijn zusje moest een uur lang bijkomen en realiseerde zich toen pas dat ik echt voor haar neus stond.?

Positiviteit
?Mijn familie was bang dat ik opnieuw een ellendige tijd zou krijgen, maar ik was veranderd. De mensen, de negativiteit, de kleine wereld waarin mensen leefden: het deed me niets meer. Ik had geen verwachtingen, ik wist wat ik wilde en negeerde alle negativiteit. Het maakte me niets uit wat mensen zeiden of dachten. Blijf maar lekker in die comfort zone, dacht ik. De meeste mensen hebben nou eenmaal veiligheid nodig. Een woning, een relatie, structuur en regelmaat. Ik niet. Door deze blik en andere instelling ben ik die tijd in Nederland veel positieve mensen tegengekomen. Ze zijn er dus wel, maar moeilijker te vinden. Ik denk dat Australië mij daarom zo trekt: daar kom je ze dagelijks tegen. Ik praat maar weinig met de backpackers die met andere doelen komen, of misbruik maken van de vriendelijke mensen hier. Ik spreek voornamelijk de locals die ik tegenkom op de mooiste plaatsen.?

?Na fantastische weken in Nederland stapte ik opnieuw het vliegtuig in en kort daarna nam mijn oude werkgever uit Robe contact met mij op. Hij vroeg me of ik daar een Art School wilde beginnen! Dit was voor mij dé kans. Veel ideeën en plannen kwamen in me op en ik heb er meteen mee ingestemd. Nu, weer een paar weken terug in Robe, zie ik het helemaal zitten. De komende tijd zal in het teken staan van het opstarten van mijn Art School: advertenties maken, het gebouw inrichten en dan aan de slag gaan met lessen en workshops! Is dit mijn einddoel? Waarschijnlijk niet. Mijn motto is om altijd een nieuw vliegticket in mijn nachtkastje te hebben liggen. Deze manier van leven bevalt me nu prima. Het roer om? Ja, want ik zal nooit meer terugvallen in het leven dat ik hiervoor had. Ik ben nergens bang voor, leef met de dag en geniet van het leven.?

Zou jij het roer om durven gooien?