Barre tijden

Het is winter. Na aanvankelijk verzet - ik was nog lang niet toe aan donkere dagen - heb ik het seizoen uiteindelijk maar omarmd. Kaarsjes, kerstboom, stamppotten: de hele zwik. Iets onoverkomelijker is wennen aan de uiterlijke ongemakken die de bijbehorende kou met zich meebrengt.

 

Met stip op 1: Haarproblematiek.

Dit komt in vele soorten en maten. Want to muts or not to muts? In mijn geval betekent dit dat ik zónder muts een koud hoofd heb. Dit zorgt voor een humeurdaling. Bovendien werkt de muts  als hairholder. Zonder waait mijn haar, vooral als ik over een brug in de draaiende wind loop, tegen mijn lipgloss aan waardoor ik steeds plakkeriger wordende slierten van mijn wang loop te trekken. Ook dit werkt niet verbeterend op de stemming. 
 

 

Mét muts, however, ben ik veroordeeld tot een voortdurend warm hoofd. Ook als ik dat niet wil. Dus als ik besluit een kopje koffie met een vriendin te gaan drinken in een kroegje, loopt het zweet me tappelings over het gezicht omdat ik de muts noodgedwongen ophoud. 'Waarom?' hoor ik je denken. Nou, omdat als ik 'm afzet, een gedeelte van mijn haar zich in opperste statische wanhoop vanuit mijn schedel richting plafond lijkt te werken ? het paardenbloemeffect. De rest zit voor de bovenste helft plat tegen voorhoofd en achterkant gedrukt, terwijl de onderkant alle kanten uit wil, behalve de goeie ? het kerstboomeffect. Heel toepasselijk voor het jaargetijde, maar esthetisch flut. 

 

Dan, op 2: De neus

Die draait overuren als het koud is. Me van binnen naar buiten begeven levert geen problemen op. Van buiten naar binnen echter, kan ik vanaf de eerste meter over de drempel bijna branden blussen met mijn neus. Het spuit er nog net niet uit, maar dat voortdurend gedruppel is evenmin charming te noemen. Bovendien wordt-ie ook nog eens rood, waardoor ik óf op Rudolph lijk, óf op een dronkenlap. Dit werkt weer door op de ogen, die vrolijk mee gaan doen met de neus. Hoewel het er niet vrolijk uitziet, eerder alsof ik enorm geëmotioneerd ben door het een of ander.
 

 

Tel maar op: sniffend, met rode neus en tranende ogen je verhaal doen komt niet over alsof je een geweldige tijd hebt met je vriendin. ?Och arme vrouw?, zie je mensen denken, ?ze is vast haar hart aan het luchten.? Een welgemeende lachbui verderop in het gesprek doet dan al snel hysterisch van verdriet aan. Verplaats dit tafereel naar de avond, terwijl je ook nog de pech hebt gehad door plotseling opkomende mist te moeten fietsen, en je verpeste imago is compleet. Dan loopt namelijk ook nog de vers aangebrachte mascara door, waardoor je als een aan lager wal geraakte pandabeer vanachter je glas wijn zit te kletsen. 

 

Einde van de wereld
Maar goed, waar klaag ik over, er spelen belangrijkere zaken. Vanaf morgen doet het er allemaal toch niet meer toe, dat oppervlakkige, uiterlijke geneuzel. Je rent niet door een meteorietenregen met een spiegel in je hand. Niet dat ik geloof dat de wereld vergaat, en ook niet dat we een tijdperk van geheel vernieuwd bewustzijn binnentreden. Maar mocht dat laatste onverhoopt wel zo zijn, dan kijk ook ik natuurlijk geheel anders tegen dingen aan. Met post-apocalyptisch haar, dat dan weer wel.

 

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!