De grootste ergernissen op maandagochtend

Het is zondag en we kunnen eigenlijk niet zo goed meer genieten van onze vrije dag omdat we weten dat de maandag weer voor de deur staat. Die eerste werkdag valt ons vaak zwaar. Deze dingen storen ons enorm op de maandagochtend. 
 

De wekker

Twee mooie lange dagen heb ik je niet hoeven horen. Twee heerlijke ochtenden waarop ik wakker kon worden van het zonnetje dat langzaam een steeds groter deel van mijn slaapkamer verlichtte. En nu ben je er weer. Terwijl ik nog diep lig te slapen dringt een schel geluid mijn mooiste dromen binnen. Ruw word ik weggerukt van het Bounty-eiland waar ik me even dacht te bevinden en met het een zucht druk ik op de snooze knop: nog even niet. Als ik na een halfuur snoozen het opstaan niet meer uit kan stellen, sleep ik mezelf uit bed. En het is nog donker.

De douche

In elk normaal huis zou de douche een oase van rust en ontspanning betekenen. In elk normaal huis ja. Maar als huurder van een appartement in een grote stad heb je het helaas niet voor het zeggen. Dat de huisbaas het dan ook niet nodig vindt om jou zo snel mogelijk van een nieuwe kraan te voorzien die wel warm water doorlaat, neem je maar op de koop toe. Na drie dappere pogingen is het eindelijk gelukt om mijn haar te wassen en van conditioner te voorzien; om het een kwartier later vast te laten draaien in mijn föhn. Welkom terug klitten.

 

De bus

Als je hem niet nodig hebt, zie je er in een halfuur minstens drie rijden. Als je hem wel nodig hebt, kun je er zo een halfuur op staan wachten. Wanneer de buschauffeur eindelijk besloten heeft om op te komen dagen, heeft zich al een menigte bij de bushalte verzameld die niet zou misstaan bij de opening van de Drie Dwaze Dagen bij de Bijenkorf: druk is een understatement. In de bus zelf is het niet veel beter. Langzaamaan baan ik me, half struikelend over koffers, kinderwagens en tassen een weg door het gangpad. Om met mijn neus te belanden in de oksel van iemand anders, terwijl juist diegene die geen tijd had om te douchen tegen mij aan komt staan. En ik moet nog een kwartier.

De busrit

Een kwartier duurt eigenlijk helemaal niet zo lang. Meestal zijn er alweer vijftien minuten voorbij voordat je er erg in hebt. Behalve als je in die overvolle bus staat op de maandagochtend. Na zeven minuten ben ik al drie keer op iemand zijn teen gaan staan, twee keer bijna gevallen en is mijn voet ook niet veilig geweest voor de schoenen van anderen. En ik ben nog niet eens op de helft. Gelukkig kan ik na vijftien hele lange minuten eindelijk de bus verlaten, zwetend en ruikend naar andere mensen, dat dan weer wel. Waarom heb ik ook alweer al die moeite gedaan vanochtend?
 

Het weer

Die vijf minuten durende wandeling van de bushalte naar kantoor is natuurlijk het uitgelezen moment om mij te voorzien van modderspetters op mijn panty, uitgelopen mascara, slierten die mijn zorgvuldig geföhnde kapsel moeten voorstellen en een doorweekte jas plus bijbehorende tas. Dankjewel maandagochtendstorm. Als dan net voor de ingang een auto met hoge snelheid door een plas moet scheuren en ik de rest van de ochtend met koude en natte voeten mag doorbrengen, weet ik het zeker: het is weer maandag.

 

Hoe overleven jullie de maandagochtend? Ennuh... succes allemaal morgenochtend weer!