Angela: ?Ik ben aangerand door mijn buurman?

Het zal je maar gebeuren. Nietsvermoedend maak je een praatje met je buurman die je al jaren kent en vertrouwt, tot hij over de grens gaat en je vanuit het niets aanrandt. Angela: ?Het erge is dat ik nog steeds naast hem woon.?

Angela is single parent en verhuisde ongeveer zeven jaar geleden met haar twee zoons naar een rijtjeshuis in een dorp. Ze kwam te wonen naast een wat ouder stel van rond de 70 jaar. Haar buurman was altijd een erg aardig en meelevend typje. ?Ik heb een aantal operaties achter de rug en hij vroeg altijd ?hoe is het, gaat het een beetje?? en dat soort dingen. Ook heeft hij me bijvoorbeeld geholpen met mijn schutting en ik heb een televisie gekregen van mijn buren. We waren niet heel close, maar hadden dus wel goed contact en maakten altijd een praatje.?

Aangerand

?Op een gegeven moment - ik woonde er inmiddels zeven jaar - fietste ik ?s ochtends een rondje door het dorp", vertelt Angela. De buurman was zijn hond aan het uitlaten en ik kwam hem dus tegen. Ik stapte af om een praatje te maken. We hadden het over mijn kinderen, dat was nog het ergste. Plots stapte hij naar voren om me te feliciteren met mijn zoon die geslaagd was voor zijn examens, maar hij gaf me geen hand maar legde zijn hand op m?n sleutelbeen. Toen stapte ik al naar achteren, dat voelde namelijk al niet lekker. Maar ja, ik wuifde dat weg, ik dacht: het zal wel. Ik weet niet meer precies hoe en waarover het gesprek toen ging, maar op een gegeven moment had ik zoiets van: ik ga er weer vandoor. Dus ik wilde m?n fiets pakken en opzij zetten. Toen deed hij plots een stap naar voren, pakte m?n borsten beet en zei: ?Lekker, zo groot!? Ik schrok me helemaal dood! Ik stond aan de grond genageld, maar zei nog wel iets in de trant van: ?Wat?!? Dus toen zei hij weer: ?Lekker groot hè!? Ik reageerde: ?Doe effe normaal, mafkees!? Toen ik dat zei schrok hij, boog z?n hoofd en zei dat hij dat niet had moeten doen. Ik was compleet flabbergasted. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ik ben toen snel op m?n fiets gestapt en naar huis gefietst. Onderweg kreeg ik een soort van paniekaanval. Thuis trilde ik helemaal op m?n benen. Mijn oudste zoon was thuis en tegen hem heb ik het hele verhaal eruit gefloept. Later kwam er visite en barstte ik bij hen in huilen uit.?
 

Politie

Angela vond dat ze dit niet zomaar over haar kant kon laten gaan, en dus belde ze de politie. ?Er kwamen twee vrouwelijke agenten met me praten. Ze hebben bij m'n buurman aangebeld, terwijl zijn vrouw thuis was.? Helaas ontkende Angela?s buurman het min of meer. ?Volgens hem was het niet de bedoeling dat dat zou gebeuren; hij gaf als verklaring dat hij iets op mijn t-shirt aan wilde wijzen, ik voorover bukte en hij toen per ongeluk mijn borsten aanraakte. De politie vond dit natuurlijk al een raar verhaal. Maar vervolgens gaf hij als verklaring dat ik ?nogal uitdagend gekleed? was! Geloof me: ik had de oudste kleding aan die ik heb. En al was het zo... Zijn vrouw zei verder niks. Zij heeft me al die tijd ontweken.?
 

De politie vroeg later of ik aangifte wilde doen, maar ik heb geen getuigen, ik wil geen buurtonderzoek; ik schiet er niks mee op. Bovendien krijg ik dan alleen maar meer stress, en ik wil dit juist rustig verwerken.?
 

Psychisch verwerken

Psychisch heeft deze gebeurtenis veel impact gehad op Angela en haar kinderen. ?Ik heb hem daarna heel lang niet gezien, hij ging ineens zijn hond uitlaten via de achtertuin. Bij mij bleef de gebeurtenis knagen. Ik heb wel een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster, maar daar ben ik geen zak mee opgeschoten. Ik heb er nachten van wakker gelegen; ik was verdrietig, boos en soms had ik echt ?moordneigingen?. Op een gegeven moment ging ik ook aan mezelf twijfelen: was ik te aardig tegen hem geweest?"

"Tot ik hem plots tegenkwam toen ik bij winkelcentrum vandaan kwam. Ik dacht: en nou ben je van mij. Ik wilde hem confronteren. Ik ben op hem afgestapt, trillend op mijn benen, en vroeg: ?Waarom heb jij dat gedaan? Heb je enig idee wat je hebt gedaan?!? Ik kreeg alleen maar ?ik weet het niet, het was een vlaag van verstandsverbijstering?, van hem te horen. Tot hij plots een soort switchte en een heel boosaardige blik in zijn ogen kreeg. Toen kwam-ie op me af: ?En waarom ben je niet naar me toegekomen? Ben je gek ofzo, de politie bellen? Ik sta voor gek bij de buren! Je had moeten komen praten!? Ik ben gaan gillen: ?Wat? Je had met je handen van me af moeten blijven!? floepte ik eruit. Hij kwam op me af lopen: ?Wat bedreig je me nou? Wat wil je nou nog doen?? Ik dacht: dit wordt een gesprek van niks. Hij werd uiteindelijk boos op míj omdat híj voor gek stond.?
 

?Ik ben wel blij dat ik voor mezelf opgekomen ben: zowel toen dit voorval plaatsvond, door aangifte te doen als door hem daarna nog te confronteren. Na die confrontatie was ik wel opgelucht?, vertelt Angela. ?Ik moest voor mijn gevoel laten zien dat ik niet bang ben. Maar helemaal loslaten kan ik het niet. Ik word altijd met hem geconfronteerd: dan sta ik in de tuin en zie ik hem. Dan heb ik soms zo?n bui dat ik in m?n eentje zit te vloeken. Dit voorval heeft me wel alert gemaakt. Het is aan mij om dit niet naar het negatieve te trekken. Ik heb geleerd om op mijn hoede te zijn, ook als je denkt iemand te kennen.?
 

Verhuizen

Angela woont helaas nog steeds naast haar buurman. ?Ik stond al twee jaar ingeschreven bij de woningbouw, maar vlak na het incident dacht ik: ik wil hier nu weg. Dus ik belde met de woningbouw of ik met urgentie een nieuw huis kon krijgen. Toen werd er gezegd: ?Nee dat kan niet, het moet levensbedreigend zijn.' Ik woon er nu dus nog wel. Maar uiteindelijk zal het wel slijten.?

Lees ook onze andere real life verhalen.