Het leed dat carnaval heet

Terwijl ik dit schrijf, is het hier carnaval. Of anders; Vastelaovend. Ik haat Vastelaovend of carnaval of hoe je het ook maar noemen wil. Ik ben er fobisch voor.

 

Ik woon in Maastricht en ik ben fobisch voor carnaval. Dat maakt me tot een witte neger of, kleurtechnisch omgedraaid, het zwarte schaap in een witte kudde. Een thuisloze, in een land van dolgedraaide pekskesliefhebbers en drie-dagen-zijn-niks-wij-gaan-gewoon-door-diehards.

Dorpsgek

Waarom heb ik er een hekel aan? Alleen de muziek doet me al op de loop gaan. Maar vooral vanwege de opgelegde sfeer ervan. Mijn hele stad is drie dagen lang - of nee, wat zeg ik, het begint al dagen van tevoren - omgeturnd tot een no-go area, een warzone. Als niet-carnavalist kun je je er beter niet vertonen. In een wereld van verklede mensen ben je als niet-verklede zelf verworden tot de dorpsgek, door iedereen met een schuin oog bekeken. Die zo veelgeroemde sfeer van verbroedering is dan ver te zoeken, een aristocraat had in de Franse revolutie meer kans op overleven op de Place de la Bastille dan de zonderling zonder pekske op het Vrijthof tijdens carnaval.

 

De geest van carnaval, zoals beleefd door de liefhebber, kon niet accurater omschreven worden dan door Jan van Mersbergen, bekend van prachtige romans. Hij schreef er een stuk over in Dagblad de Limburger. Waar ik Jan normaalgesproken bewonder om de zeldzame poëzie die hij in zijn zinnen kan leggen, rol ik hier bijna van mijn stoel van verbazing. Het is een lofzang op schizofrenie, bijna.

Collectieve dronkenschap

Ik begrijp uit Jans schrijven dat hij - vers gescheiden - veel troost vond in het vieren van carnaval: hij heeft gehuild en moest zich vasthouden aan de man die naast hem stond. Ook vertelt hij: ?Een blonde vrouw stond voor me en zei: ?Jij voelt het allemaal en ik ook.? Ze hield me vast. Ze vertelde me van haar scheiding. Van haar nieuwe liefde. Even was er niemand anders op dit plein. We troostten elkaar en dronken wat. We hadden elkaar nodig en alles wat we het hele jaar niet konden - een ander vasthouden en troosten - dat lukte tijdens dit schitterende Vastelaovesfeest wel.?
 

 

Lieve Jan, hoewel prachtig omschreven, dat is geen verbroedering. Dat heet massaal collectieve dronkenschap. Ik kan me housefeesten herinneren waar die sfeer hing. Ook die was chemisch opgewekt. Na vijf minuten praten was iedereen mijn beste vriend, en voelde ik de hele wereld aan. Tevens schieten mij avonden in de kroeg te binnen waar ik gesprekken met een enorme diepgang voerde. Waarschijnlijk de diepgang van een sigarettenvloeitje, maar ik beleefde dat anders, want na een paar flessen wijn zie je dingen toch iets gekleurder. Alleen wordt het dan niet door een hele stad tegelijk zo beleefd. Blijkbaar is het grootschalige karakter een niet te onderschatten factor.

Je wilde je ex bellen. Ik ben blij dat je dat niet gedaan hebt. Ik had je ook kunnen vertellen dat drunk texting of calling geen goed idee is. Sterker nog, dat weet iedereen. Waarschijnlijk kan bovenstaande mevrouw daarover meepraten. Misschien heeft zij, net als vele anderen, haar ex ooit middenin de nacht ervan beticht de grootste lul op aarde te zijn, en niet te beroerd om gelijknamig lichaamsdeel overal in te hangen, behalve waar hij hoort. 

Maar terug naar carnaval. Ik heb er dus niks mee. Deze dagen vlucht ik, net als Het Goede Doel, naar België. En ik sta niet in dubio, ik neem gewoon dat risico.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!