Joyce: 'Ik was een hel voor mijn omgeving door m'n borderline'

 
Ups en downs heeft iedereen. Maar wat als je stemmingswisselingen van het ene uiterste naar het andere schieten? En je niet zomaar verdrietig, maar intens ongelukkig bent? Joyce had er jaren lang last van, niet wetende wat er aan de hand was. ?Er zat een enorme kloof tussen mijzelf en mijn gevoel, ik kon er gewoon niet bij. Er waren dagen dat ik alleen maar in bed kon huilen en dan aan het einde van de dag voelde ik me kiplekker en ging ik lekker stappen.? Dit ging een paar jaar zo door... totdat op een dag borderline bij Joyce werd geconstateerd.

 
De diagnose
?Toen de diagnose borderline werd gesteld, voelde dat aan de ene kant als een opluchting. Maar ik voelde me ook in hokje gestopt. Ik had al jaren het labeltje ?depressief? en op mijn 18^e bleek dat dit helemaal niet zo was. Het was ongelooflijk dubbel toen de arts mij vertelde dat mijn problemen niet door depressiviteit, maar door een persoonlijkheidsstoornis kwamen.? En die stoornis was borderline.

?Ik kreeg intensievere therapie", vertelt Joyce. "Eén keer per week sprak ik met een psycholoog en daar kwam één keer per maand een psychiater bij. Ook slikte ik ongelofelijk veel medicijnen. Anti-depressiva, stemmingsstabilisatoren, kalmeringspillen, antipsychotica, slaappillen, ritalin, het ging maar door. Toen bleek dat ik geen baat had bij de behandeling werd ik ter observatie opgenomen op een afgesloten afdeling. Daar gingen ze uitzoeken in hoeverre borderline op de voorgrond stond en of er nog meer was.?
 
Toch voelde deze opname voor Joyce niet als een straf. ?Ik wilde zo graag thuis weg, want door alle problematiek ging het daar niet erg goed meer", zegt ze. "Maar het begin was moeilijk. Ik voelde me steeds slechter en in groepen functioneren vond ik eng. Ik had ook altijd het idee dat anderen meer hulp nodig hadden dan ik, dus ging ik mooi verder met mezelf wegcijferen. En dat was niet de bedoeling.?

Een periode van opnames op gesloten afdelingen en ambulante zorg volgde. ?Tot ik meedeed aan een VERS-training (vaardigheids emotie regulatie stoornis-training). Ook al had ik nog wel last van het dingen doen in een groepje, het ging stukken beter dan met de klinische behandeling.?

Langzaam ging het bergopwaarts met Joyce. ?Ik leerde inzien wat mij kon triggeren en ik wist ook hoe ik ervoor kon zorgen dat ik niet meer ?overspoeld? werd. Ik ging netjes naar mijn gesprekken toe met mijn psychologe en benutte deze ook. Ik vond haar eerst een secreet, maar inmiddels vond ik haar een geweldige vrouw, ze deed werkelijk alles voor me. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik de gesprekken met haar zou gaan afbouwen. Ook hebben we geregeld dat ik via een begeleide woonvorm op 'mezelf' kon wonen. Dat gaf me ongelofelijk veel rust, want thuis voelde het onveilig voor me vanwege alle dingen die zijn voorgevallen.?
 
Zelfmoord
?Borderline heeft veel invloed op mijn leven gehad. Mijn relaties werkten vaak niet, ik trok mensen aan en stootte ze af op het moment dat ze te dichtbij kwamen. Ik wilde met rust gelaten worden, maar tegelijk ook aandacht. Ik kon maar niet omgaan met de enorme wisselingen in mijn stemmingen. Ik joeg iedereen tegen me in het harnas en verpestte ook nog eens twee opleidingen.?

Dit alles zorgde ervoor dat Joyce zich steeds geïsoleerder voelde. ?Ik had enorme muren om me heen gebouwd en het lukte helemaal niemand om deze af te breken. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen en schaamde me erover te vertellen. Door dit alles heb ik meerdere keren geprobeerd zelfmoord te plegen, ik voelde me een ongelofelijke mislukkeling als ook dát niet lukte. Achteraf gezien ben ik daar heel erg blij om."

"Inmiddels vertoon ik gelukkig geen zelfdestructief gedrag meer, maar de littekens zullen altijd blijven. In het dagelijks leven heb ik daar geen last van, maar in nieuwe situaties is het toch wel lastig. Ik ben dan bang voor rare blikken en vragen.? Ook het vertrouwen in mensen is Joyce kwijt. "Ik vind het, nog steeds, lastig om mensen te vertrouwen. En ik ben slecht in het uitdrukken van mijn gevoelens, stop liever alles weg. Totdat ik ontplof, dan komt alles er in één keer uit.?

Het leven oppakken
?Ik heb besloten om toch mijn droom om kok te worden, te gaan najagen. Ik kan met trots zeggen dat ik binnen twee maanden klaar ben met mijn opleiding en al een tijdje als kok werk. Ik heb volgens mij echt mijn talent ontdekt. Naast mijn school en werk spendeer ik graag tijd thuis. Ik woon sinds twee jaar in een eigen appartement. Op de dagen dat ik vrij ben, heb ik veelal vrienden over de vloer. Of mijn vriend, waarmee ik al een tijdje een hele goede relatie heb.?

Toch is alles niet zo gemakkelijk als het lijkt. ?Ik voel me heel rot over hoe ik was tegenover mijn zusje vroeger, ik was nooit de grote gezellige zus. Gelukkig is onze band nu helemaal perfect en roept ze vaak dat ze zo trots op me is. Als ik dat hoor kan ik wel janken van geluk, want mijn zusje betekent de wereld voor me. Wat mijn ouders betreft, daar heb ik nu een goede band mee. Ze hebben mij losgelaten en dat werkt heel goed voor onze relatie.?
 
Positief de toekomst in
?Ik veroordeel mijn gevoelens niet meer en dat maakt het allemaal beter. Ik ben stabiel en gelukkig en ik kan eindelijk helemaal zelfstandig functioneren. Iets wat ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. Zelf dacht ik altijd dat het nooit beter zou worden. Daarom wil ik met mijn verhaal tenminste één iemand deze hoop meegeven. Ik zei pas al eens tegen iemand dat ik het levende bewijs ben dat je wél kunt genezen van borderline!?

Lees ook onze andere real life verhalen.