Dat jaloerse beestje

Vijftien jaar waren we. Dolgelukkig en voor altijd ?hartsvriendinnen?. Dachten we. Maar van de één op ander dag sloeg het om, gunden we elkaar het licht in de ogen niet meer. Het was over. Uit. Toe-de-loe.

 

Ironisch is dat moment waarop je deze vroegere vriendinnen weer fysiek (of online) tegenkomt en alleen maar denkt: waarom? Wie werd jaloers op wie en hoe lieten we het in jezusnaam zo ver komen? Kortom: what the fuck is er helemaal mis met ons? Want het blijft niet bij één keer. Nee, wij vrouwen kunnen elkaar over het algemeen al levend villen om het feit dat de ander ademhaalt. 

Vergeven en vergeten

Het ?vergeven en vergeten? is bij de meeste vrouwen dan ook ver te zoeken. Terwijl mannen na een akkefietje de kroeg induiken en ?s morgens weer vrolijk naast elkaar staan, weten vrouwen na tien jaar nog steeds waarom JIJ iets fout hebt gedaan. Ik ook hoor. Ben absoluut niet altijd de makkelijkste en wanneer je het compleet verkloot door bijvoorbeeld niets van je te laten horen wanneer m?n moeder borstkanker heeft: nou, dan vind ik je meestal niet zo aardig meer. Voor een poos. 
 

 

Maar in de andere regeltjes van vrouwen ben ik niet zo goed. Ik weet pas sinds een paar jaar dat het een absolute doodzonde is om niet continu complimentjes te maken. Wist ik veel. En eerlijk gezegd heb ik het ook niet door als iemand vijf kilo is afgevallen of twee centimeter van haar haar heeft geknipt (of eraan heeft geplakt). Daar ben ik praktisch blind voor. Of misschien heb ik te veel mannelijk testosteron, want mannen hebben het ook nooit door.

 

Gunfactor
Dodelijk vermoeiend vind ik het dat je na een ruzie gewoonweg de ander moet (dood)zwijgen. Doen alsof de ander lucht is, er fantastisch uitzien en vooral niks zeggen. Want als jij het niet doet, doet de ander het wel. Waarover de ruzie ging weet je niet meer (nou ja; dat weet je natuurlijk wel, maar het is zó onbenullig dat je dit liever volledig ontkent) en uiteindelijk komt het neer op -1 persoon, want na ruzie komt geen zonneschijn in vrouwenland. 
 

 

Dat mannen hier de ballen van snappen, begrijp ik. Ik snap het zelf namelijk niet eens. Blijkbaar missen vrouwen een bepaalde gunfactor voor elkaar en is het een enorm drama als de ander iets heeft wat jij niet hebt. Maar laten we eerlijk zijn: er is altijd iemand leuker, mooier, grappiger of met meer been dan jij. Moeten we dan maar boos zijn op de hele wereld?

Dat lekkere wijf van planeet Aarde

Mijn zus is bijvoorbeeld hartstikke leuk. Goede baan, knetterintelligent, mooi lichaam en ook nog eens een grote bek. Eigenlijk genoeg redenen om een ontiegelijke teringhekel aan haar te hebben (er zijn momenten; ik geef het toe). Maar nog veel belangrijker is dat ik hartstikke gek op m?n zus ben en haar de hele wereld toewens. Dus dat zeg ik haar dan ook. En dat maakt niet alleen haar een leuker persoon; ook ikzelf voel me daarna fantastisch. 

 

Zou het niet zoveel leuker zijn als we (soms) dat bizarre jaloerse beestje gewoon een dreun op z?n bek geven en oprecht blij voor een ander vrouwelijk wezen zijn? Misschien een idee. Wie weet zijn we dan ooit niet meer die ?vrouwen van Mars?, maar gewoon ?dat lekkere wijf van planeet Aarde?. 

Lees ook de vorige columns van Jerney!



Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen."