Thirty-love: Gemist geluk

?Wat een sprookje, hè??, zucht de dame naast me, bij de tijdschriften. In het schap ligt een complete collectie bewaarnummers met foto?s van de nieuwe koning, koningin en de prinsesjes.

Ze doet van alle titels een exemplaar in haar mandje. Ze ziet mijn blik en draait zich naar me toe. "Ze zijn voor mijn dochter?, zegt ze samenzweerderig. "Die is ongeveer van jouw leeftijd, denk ik." Ik wil me omdraaien naar de pindakaas, maar de vrouw grijpt mijn arm.
"Ik had het haar zo gegund", zegt ze.

"Wat bedoelt u?" vraag ik tegen beter weten in. Als ik niet uitkijk, dan duurt het nu minimaal een halfuur voordat ik me op de pindakaas kan richten.

"Kijk nou wat een plaatje", zegt de vrouw. "Onze koningin. Zij was ook gewoon een burgermeisje, hoor. Gewoon iemand zoals jij, of mijn dochter. Uit een gewoon gezin. Goed opgeleid, mooie meid, leuke baan, leuk leven. Maar niks speciaals verder. Niks waardoor je zo?n jurk aan mag. Of zo?n kroon. Niks waardoor je op de voorpagina?s terecht komt."

"Vindt u dat erg dan?" vraag ik.

"Nee, welnee, natuurlijk niet. Maar gewoon is ook maar gewoon, hoor... Kijk, toen ik jong was, waren er alleen maar prinsessen. Maar jullie! Drie prinsen, alle kansen! En allemaal burgermeisjes getrouwd."

Ik kijk de vrouw verbaasd aan. "Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken, hoor, mevrouw", zeg ik lachend.
 

 

"Ja, dat zegt mijn dochter ook", mompelt de dame afkeurend. "Maar dat zie je als moeder toch anders. Je wilt natuurlijk dat je dochter het zo ver mogelijk schopt. Dat ze wordt aanbeden, een chauffeur heeft en de beste scholen kan uitzoeken voor haar dochters. Als moeder wil je dat zij het beter heeft dan jij."

"Ik dacht dat je als moeder vooral zou willen dat je dochter gelukkig is", zeg ik.

De vrouw kijkt me indringend aan. "Ja", zegt ze dan. "Dat ook natuurlijk."

Ik maak een halve draai naar de pindakaas.

"Maar kijk nou", draait de vrouw me terug naar haar mandje. "Kijk nou hoe gelukkig ze eruit ziet, dat Argentijnse burgermeisje."

"Is uw dochter niet gelukkig?" vraag ik en realiseer me dat ik wellicht een beerput open trek. Mentaal geef ik de pindakaas een beetje op.

"Jawel", zegt ze. "Maar ze heeft geen kroon. En geen echtgenoot. En geen kinderen."

"Wat heeft ze wel?" vraag ik.

"Nou, gewoon. Een leuk huis, leuk werk, leuke vriendinnen."

"Dat is toch het belangrijkste?" zeg ik.

"Maar ze is zo gewoontjes", zegt ze. 

"Ik ben ook gewoontjes, ook alleen en ook heel gelukkig, hoor", zeg ik.

Ze kijkt me verbaasd aan, van top tot teen en een halve seconde denk ik tot haar door te dringen. Nu ziet ze het licht, wat zal die dochter me dankbaar zijn.

"Och, nee toch kindje", zegt ze dan en wijst weer op de tijdschriften in haar mandje.

Ik knik, sla de pindakaas over en stap stevig door naar de yoghurt. Onderweg maak ik een mentale notitie voor mezelf: morgen bloemetje sturen aan mijn eigen mama. Van haar moest ik mijn eigen troep opruimen, mijn eigen veters strikken en mijn eigen vent uitzoeken. En dat vond ik nog vervelend ook. 

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van Thirty-love, de roman in wording. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.