On(e)liners

Tegenwoordig zijn we massaal op zoek naar ?de ware?. Dat is alleen niet meer zo eenvoudig als vroeger. Terwijl opa en oma elkaar bij de tramhalte ontmoetten, heb ik al moeite met het halen van de tram. Dus wat dan?

 

In plaats van passief op de bank te zitten met het motto ?het komt vanzelf wel?, gaat mijn omgeving massaal op de computer aan de slag. Ja, internetdaten is blijkbaar helemaal de shit. Tenminste, dat zeggen zij dan. Ikzelf had er tot nu toe de ballen verstand van. Dat hele ?vinden van de ware? heeft bij mij ook niet zo?n hoge prioriteit als bij sommige kennissen. Betekent echter niet dat ik het niet ongelooflijk fascinerend vind.
 

 

Sperma spuiten en klaar

Een vriendinnetje van me vertelde namelijk altijd tijdens onze gezamenlijke etentjes over haar laatste bevindingen op het net. Kortom: welke nachtmerrie van een vent ze nu weer had ontmoet. Want uiteindelijk kwam het daarop neer. De cyclus van het online daten verliep ongeveer zo: leuke foto, leuk gesprek, afspreken, nog meer afspreken, hem écht leuk vinden en? hij zegt dat hij toch niet toe is aan een relatie. Soort van ironisch als je op een datingsite zit, maar het mannelijk brein is immers ook niet zeer complex. Sperma spuiten en klaar. 

 

Ik heb dan ook nooit serieus nagedacht over een inschrijving op zo?n site. Eén: ik ben niet op zoek. Twee: hoe ontzettend niet-spontaan is online daten? Drie: achter een scherm doet zelfs de vuilnisman alsof hij een baanbrekende dj is. Genoeg vooroordelen dus, maar mijn beste vriend daagt me graag uit en ik houd van een uitdaging. Dus zo kwam het er jammer genoeg van dat ik 'oké, ik doe het!' riep, toen deze vriend me uitdaagde om in ieder geval een maand op een datingsite ingeschreven te staan. Want: ?Jern, wie weet vind je het nog leuk ook. En anders heb je weer een goed verhaal voor een column.? Precies.
 

Lesbisch

Wat een nachtmerrie. Het begon al met de inschrijving. ?Je moet godverdomme betalen om op zo?n kutsite ingeschreven te staan!? riep ik door de telefoon tegen m?n vriendin. ?Ja mop bij de meesten, maar ik weet een site waar je niet voor hoeft te betalen. Ik stuur het je door?, was haar antwoord. Ik heb het geweten. Wat een site. Ik vinkte blijkbaar eerst aan dat ik lesbisch ben, want ik kreeg alleen maar Linda?s en Nathalie?s voorgeschoteld en toen ik eindelijk had ontdekt hoe ik dit ongedaan moest maken, kreeg ik alleen geblurde foto?s. Binnen vijf seconden was ik weer uitgeschreven. Toen ik aan de vriendin vertelde dat ik blijkbaar alleen gekoppeld werd aan losers die geen foto durfden te plaatsen, moest ze echter hard lachen. Dat was blijkbaar het hele idee. Want dan leer je de persoon 'echt' kennen, voordat je iemand op zijn uiterlijk beoordeelt. Wat een lacher. Natuurlijk beoordeel ik op uiterlijk. Welke idioot doet dat niet? Iemand kan nog zo gezellig zijn, maar als hij eruitziet als Bert van der Veer wordt het ook nooit spannend.

 

Poging twee werd dus een datingsite waar je voor moest betalen. Maar dan kon je wel honderd foto?s op je prikbord plaatsen. En een vragenlijst over politieke voorkeuren van twintig minuten invullen. Hartstikke handig. Ik beoordeel namelijk al mijn potentiële vriendjes als eerste op hun politieke voorkeuren. ?Jij vindt het sociale plan voor de ouderen dus weggegooid geld? O, nou doei.?
 

 

Mannen zonder computerscherm

Maar ik heb het geprobeerd. Echt. Ik stond ingeschreven, plaatste een foto en kreeg meldingen over mannen die geïnteresseerd waren. En elke keer dacht ik weer: Jezus, nee. Niet m?n type, niet te doen, slechte oneliner. Ik schaamde me gewoon kapot voor mezelf.

 

Je voelt hem al aankomen: na twee weken was ook dit avontuur afgelopen. Geen gesprekken, geen date, maar wel een uitbundig vreugdedansje na mijn afmelding. Online daten is misschien dé manier anno nu om de vent van je leven tegen te komen, maar blijkbaar ben ik nog niet toe aan die ware. Laat mij nog maar even rondlopen tussen mannen zonder computerscherm voor hun hoofd. Is ook zoveel leuker dan naar plaatjes op een scherm zitten te turen.

Lees ook de vorige columns van Jerney!



Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen."