ZeMama: De fopspeen zuigt

Na twee weken met Tijl vroeg ik me al serieus af hoe het kon dat er mensen waren die een kind wilden om hun relatie te redden. ?Als er iets is dat mensen uit elkaar kan drijven??, verzuchtte iemand laatst. Ik knikte. 

 

Natuurlijk is het mooi. Zo?n klein wondertje dat op je buik ligt. De kleine, mollige armpjes en het gulzig drinkende mondje. Dat hongerige mondje heeft vaak nog niet genoeg gezogen op het moment dat de borst of fles leeg is. Maar daar hebben we iets op gevonden. Met de komst van Tijl kwam er een nieuw gezinslid bij. Welkom fopspeen!

Ooit dacht ik dat fopspenen waren uitgevonden om kinderen stil te houden. Het kind zet een keeltje op en hop! Papa of mama duwt er snel een speen in. Later begreep ik dat het voor een baby fijn is om op een speen te zuigen omdat het de darmkrampjes draaglijker maakt. Bovendien heeft onderzoek uitgewezen dat krachtig zuigen de ontwikkeling van de hersenen bevordert. In elk geval is zeker dat de baby rustig wordt als hij kan zuigen. Een rustige baby en uiteindelijk een intelligent kind. Dat wil elke ouder. 
 

 

Lezen & discussiëren

Wij zijn ouders die boekjes lezen over opvoeden en vervolgens met elkaar discussiëren. Zo had de vader van míjn kind ergens gelezen dat onze Tijl een verkeerde slaapassociatie zou aanleren als hij met de speen in slaap zou vallen. Terwijl ik met de deurklink in mijn hand stond om te gaan sporten, hoorde ik mijn zoon boven moord en brand krijsen. Ik vloog naar boven en trof mijn kind aan zonder speentje in zijn mond.

?Geef hem de speen!? gebood ik. 

?Hij mag best even huilen?, vond mijn man. ?Dat is helemaal niet erg.?

?Hij hoeft niet te huilen als het niet nodig is!? huilde ik zelf nu ook. 

 

Ons kind kreeg de speen en ik het verzoek om hier op een ander moment over door te praten. Mokkend vertrok ik naar de sportschool. Ons kind is nauwelijks tien weken en wordt nu al geacht zelfstandig in slaap te vallen.

 

Omdat het mijn zoon is

Het lijkt een suffe discussie. Wel of geen speen. Maar deze energiezuigende gesprekken houden voorlopig niet op: ?De kinderopvang belde want kleine Tijl is ziek en wie haalt hem op?? Ik geef dan waarschijnlijk een training en mijn man staat voor een presentatie met twintig externen. Wie gaat er dan? Wiens werk is belangrijker? Dat van hem of van mij? Of gaan we dan uit van het hoogste inkomen? En wat te denken over het mobieltje, merkkleding, staptijden en kleedgeld voor de kleine Tijl? Tijl is het leukste in mijn leven. Hij is ook degene die de discussies in huis levendiger heeft gemaakt. 

?Waarom reageer je dan ook meteen zo overgevoelig?? vraagt mijn man zich weleens zuchtend af. 

Voor de komst van Tijl kon ik ook nogal emotioneel zijn hoor. Dat geef ik eerlijk toe. Een computer die vastliep, lange wachttijden bij het bellen van de belastingdienst of een internetaansluiting die er om de tien minuten uitvliegt. Af en toe was ik door het dolle van woede. Op dat soort futiele dingen reageer ik nu bijna eng rustig. Daarentegen ga ik nu uit mijn dak over een speentje. 

?Omdat het mijn zoon is?, zei ik toen. ?Daarom reageer ik zo.? 

Mijn man knikte en de fopspeen zuigt nog even verder.  

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!