Grenzeloos verliefd

We kunnen het op nog zo?n leuke manier zeggen, maar liefde maakt stekeblind. In veel gevallen is dat alleen maar goed (denk: remsporen wc), maar wat als je té blind wordt en niet meer ziet dat deze liefde niet goed voor je is? 

 

Kortom: waar liggen je grenzen of zijn er geen grenzen in de liefde? Is het zoals de film The Mexican, waar Brad Pitt op de vraag: ?When do you get to that point of enough is enough?? simpelweg ?never? zegt? Ik wil graag geloven dat liefde echt geen grenzen kent, maar realistisch gezien heb ik te veel hysterische vriendinnen meegemaakt die duidelijk maakten dat er wél grenzen zijn. Zelfs in de liefde.
 

 

Emotionele grenzen
Maar wat voor grenzen dan? Ze staan niet bepaald op papier vastgesteld en je merkt meestal pas te laat, dat je een grens bent gepasseerd die ervoor zorgt dat jij ?jij? niet meer bent. En dan heb ik het niet over zweepjes, tepelklemmen of een kontplug. Dat kan misschien ook een ?harde grens? zijn, maar ik heb het eerder over de emotionele en psychische grenzen. Niet de gezelligste variant, maar wel één waar we vaak genoeg over horen in onze omgeving.

 

Vriendinnen die van hun eigen vriend te horen krijgen dat ze ?dik? zijn met hun 55 kilo en vervolgens alleen nog maar water en rijstwafels naar binnen proppen. Vriendjes die elke keer worden gesnapt op seksgetinte sms?jes naar andere meiden, maar vervolgens vriendinlief hier de schuld van geven. Brieven van deurwaarders met serieuze bedragen die door vriendlief worden ontkend, maar tegelijkertijd wel geld van de vriendin blijven lenen. Vage vrouwelijke kennissen die hem net iets te lang omhelzen, terwijl het de vriendin verboden is om ook maar één mannelijke vriend te hebben. Mobieltjes die op vreemde tijden uitstaan, commentaar op elke outfit van de vriendin, een klap die ?niet zo was bedoeld?, tranen, woede, pijn. Het kans soms ver gaan in de naam van de liefde, maar is het dan nog wel echt liefde? Of gewoon een man waar je heel ver van weg moet blijven en tijd om die oogkleppen van je hoofd af te rukken?
 

 

Eigenliefde
Het is makkelijk praten, want bij vriendinnen weet je precies wanneer ze met een relatie moeten stoppen. Alleen voor jezelf is het zo verdomd lastig. Ik weet het. Ook ik ben tot een punt gegaan in de liefde waarbij ik gewoonweg niet meer ?mij? was. Waarbij al m?n zelfvertrouwen totaal naar de klote was, ik niet meer wist wanneer hij loog, steeds zijn mobiel controleerde en uiteindelijk alleen maar boosheid naar hem toe voelde. Het kostte veel tijd, tranen en kracht om er uiteindelijk een punt achter te zetten, maar hoewel hij het niet zo zag en misschien nooit zal zien: er zijn wel grenzen in de liefde. Geen enkele man heeft het recht om  je emotioneel naar de mallemoer te helpen. Liefde betekent niets, als je je de helft van de tijd afvraagt of liefde zo ontzettend veel pijn moet doen. Misschien zijn er niet veel grenzen in de liefde, vervagen ze en doen ze er minder toe, maar er blijft altijd één belangrijke grens: eigenliefde. Want die doet er nog altijd het meest toe. 

 

Grenzeloos.

Lees ook de vorige columns van Jerney!



Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen."