Thirty-love: Reünie of reüniet

Volgende week is er een reünie van mijn middelbare school en ik ben niet van plan te gaan. Catherine mailde me erover, Yvonne Facebook?te en Jeroen stuurde een bericht op LinkedIn.

Sociaal zijn ze zeker geworden, met al die social media, maar ik zie het niet zitten. Ik weet al precies hoe dat gaat: iedereen getrouwd met dotten van baby?s, verplicht foto?s kijken en continu herhalen hoe schattig ze zijn en hoe ongelooflijk ze op hun moeder of vader lijken, afhankelijk van wie je voor je hebt.

 

 

Af en toe krijg ik op Facebook toch iets mee van de vorderingen. Dan zie ik een post van de middelbare school bijvoorbeeld. Ze hebben ballonnen laten drukken per lichting. Ik geloof dat je die aan je pols mag bevestigen op de dag zelf. Van dat soort dingen krijg ik jeuk, zelfs als ik er niet naartoe ga. Van de foto?s van het schoolplein word ik nostalgisch; de lange betonnen banken staan er nog steeds. De sport was altijd om de banken vooral niet te gebruiken zoals ze bedoeld waren. Ik zat het liefst op de rugleuning, maar er werd ook op gelegen, tegenaan gestaan of overheen gehangen. Ik zou bijna zin krijgen om toch een kijkje te gaan nemen, maar elke keer als dat gevoel de kop op steekt zie ik net op tijd een post die dat grondig teniet doet.

Dan zie ik bijvoorbeeld dat Yvonne voor de reünie twee identieke jurkjes voor haar dochters heeft gekocht. In dezelfde kleur als haar eigen jurk. Dan herinner ik me weer dat ik er niets te zoeken heb. Dat ik me zal schamen voor hun burgerlijkheid en me tegelijkertijd zal schamen voor mijn eigen krampachtige non-burgerlijke status. Ik zou weer een middag de happy, hippe single uithangen die zich nergens door laat afremmen om het label ?sneu? maar voor te zijn. Ik wil niet, maar ik durf ook niet. En eerlijk gezegd weet ik niet wat sterker is. Juist terwijl ik me dat afvraag, loop ik langs Steps, waar de jurk van Yvonne in de etalage hangt. Ik glimlach naar de pop die hem aan heeft en vraag cynisch: ?Ga jij ook soms?? Dan hoor ik ineens iemand mijn naam roepen en draai ik me om. Ik moet drie keer kijken, maar dan zie ik een man enthousiast zwaaien. Ik lach aarzelend als hij op me afloopt. 

 

 

?Dat ik jou nu tegenkom?, roept hij uit.

Ik knik, maar ik heb nog steeds geen idee.

?Een voorproefje voor de reünie van volgende week?, straalt hij en dan zie ik het ineens.

?Goh, Michiel?, stamel ik. Wat is hij grijs geworden, en gerimpeld. En wat ziet hij er meneerderig uit.

?Ongelooflijk, Frederique?, zegt hij, ?jij bent echt geen dag ouder geworden. Hoe doe je dat? Je moet wel heel gezond leven of heel gelukkig zijn. Of beiden.?

Ik lach en haal mijn schouders op.

?Ik moet gaan?, zegt hij, ?Stein ophalen op de crèche; tegenwoordig zijn we allemaal permanent gehaast en uitgeput, hè? Maar ik zie je volgende week, toch, jonge godin van de uitzondering??

?Natuurlijk?, zeg ik en ik meen het nog ook. Ik krijg er, heel huichelachtig, ineens best wel zin in. 

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van Thirty-love, de roman in wording. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.