Grappig

Ik vind niet veel dingen grappig. Dat betekent niet dat ik een zuur persoon ben. Het betekent alleen dat ik niet moet lachen om de meeste dingen die als humor zijn bedoeld.

 

Sommige dingen beschouw ik zelfs als bijna pijnlijk on-leuk:  kluchten bijvoorbeeld - het woord ?kluchten? alleen al breekt zelfs ook maar elke gedáchte aan humor af - met van die gezichtsuitdrukkingen die tot ver voorbij de achterste rijen gaan. Subtiliteit, absoluut een woord wat onbekend is in het genre. Ook André van Duin: niet leuk. Er zullen echt mensen zijn die dijenkletsend André uitzitten, maar bij mij breekt nog geen glimlachje door. Wel als ?ie zichzelf is en niet leuk wil doen, want dan is hij ineens poepdroog en dat kan ik dan weer wel waarderen.
 

 

Niet leuk
Ik denk ook dat daar een belangrijk stuk inzit; te hard geprobeerd betekent automatisch mislukt. Iedereen kent wel het type wat van zichzelf vindt dat hij of zij een geweldig gevatte opmerking in de groep heeft gegooid. Dat ze dat zelf vinden wordt duidelijk omdat de opmerking in kwestie alvast vergezeld gaat van een gecapslockte bulderlach, als een soort opgelegd voorspel: ?Nou, en toen zei ik dus, ga jij maar met je eigen klokkenspel spelen! WAHAHAHAHA!!!? Let op, na een opmerking over het stadscarillon. Ai. Tijdens het bulderen wordt alvast om zich heen gespied naar de verwachte respons. Zoiets is pijnlijk. Vooral voor de toehoorder. Die zit als versteend te kijken hoe tenenkrommend  zouteloos iets kan zijn. 

 

Ook niet leuk: Jackie Chan. Ik heb sowieso al een hekel aan mensen die voor de grap een dom gezicht opzetten, het enige wat nog erger is zijn Chinése mensen die voor de grap een dom gezicht opzetten. En nee, ik ben geen racist, het ziet er gewoon niet uit. Het gaat ook nog de hele film door, het is de peiler waar de komedie op moet rusten. Verschrikkelijk. Buiten krampachtigheid speelt nationaliteit ook een rol, de herkomst van de vermeende geestigheid. Ik heb gewoon niks met Aziatische of Hollandse humor. Die vind ik, ik kan het niet anders zeggen, stom.
 

 

Wel leuk
De Engelsen daarentegen kunnen er wat van. Op vakantie wil geen mens ze tegenkomen maar op tv zijn ze bij mij altijd welkom. Beste voorbeeld? Topgear. De aflevering waarin Jeremy Clarkson met een mini-autootje door het BBC-gebouw gaat rijden: episch. Ik kwam niet uitgehuild. Of An Idiot Abroad: je kunt me opdweilen erna. Waarom vind ik dit wel leuk? Omdat het niet om mensen gaat die leuk willen doén, ze zijn het gewoon. Omdat het vaak een stel niet eens aantrekkelijke knorrepotten betreft die de grootste lol hebben in het afzeiken van elkaar. Omdat ze gewoon doen waar ze zin in hebben. Engelse humor doet het dus wel voor me. Zelfs op z?n Amerikaans: Russell Brand in Forgetting Sarah Marshall. Nooit gezien? Gelijk regelen dan.

 

En dan is er nog South Park. Amerikaans, maar dat vergeef ik ze. Die figuurtjes. Die motoriek. Die idioterie wat die achtjarigen eruit kramen. Het is zo over the top erg dat het komisch wordt. (Cartman: ?I?m not fat, you fucking Jew! I?m festively plump!?) Alles wat op het randje is, of er al overheen, is leuk. Vind ik. Maar dat mag je met me oneens zijn. Ik ga nog een aflevering kijken. 

 

Screw you guys, I?m going home.