ZeMama: De allerjouste jou

Voor het geboortekaartje van Tijl had ik het meest toepasselijke gedichtje uitgezocht dat ik kon vinden. Het ging over het opschrijven van woorden om uit te drukken dat je zoveel van de allerjouste jou houdt. 

 

Over het algemeen houden ouders van hun kinderen. Dat is heel normaal. De meeste moeders vinden het verschrikkelijk om hun kind uit handen te geven als ze weer gaan werken en er zijn ook veel vrouwen die zich vaak zorgen maken. Of hun kind niet onderuit de draagdoek glijdt, wordt ontvoerd naar het buitenland of de waterpokken krijgt en voor altijd littekens in zijn gave gezichtje houdt. Sinds Tijl er is, begrijp ik mijn moeder en haar angsten beter. Mannen hebben dat minder. Als ik hem vraag of hij zich zorgen maakt, zegt hij: "Nee hoor. Waarom?"
 

Een verfrommeld lijfje 

Bijna vier maanden geleden zag ik Tijl voor het eerst. Het lijfje verfrommeld. Zijn oogjes stijf dicht. Omhooggehouden boven een laken in een steriele omgeving. Het licht van de operatiekamer te fel, de indrukken te groots en bizar voor een mannetje dat voor het eerst op de wereld komt. Meteen het overweldigende moedergevoel. Ik wilde hem zelf vasthouden en hem zeggen dat ik nog houer hou dan hou van de allerjouste jou. Een paar dagen later vroeg ik het mijn man. 

"Hou jij van Tijl?"

Hij knikte. 

De kantoorlunch 

Alweer een maand aan het werk. Redelijk gewend aan het nieuwe ritme van het niet meer weg te denken mannetje in ons leven. En het valt mee hoor. We staan wat vroeger op dan we voorheen deden en ik kan me ineens heel snel opmaken en aankleden. Ik kan mijn hoge hakken wat minder vaak aan omdat dat zo onpraktisch is als ik Tijl in de draagzak meeneem. Maar verder is alles gewoon hetzelfde gebleven. Ook aan de kantoorlunch is niets veranderd. Ik eet altijd mijn eigen boterhammen en koop een kom soep. Eigenlijk best saai. Maar ineens zei een niet echt heel directe collega tijdens de lunch tussen de soep en de boterhammen door dat hij het zo leuk vond dat we voor een liedje op het geboortekaartje hadden gekozen. 

Ik heb altijd gedacht dat het een gedichtje was. 

Hij gaf me de cd mee waar ons vers op stond in liedvorm. Ineens keek ik met andere ogen naar het kaartje van ons kind. Ik draaide het liedje terwijl ik met Tijl door de kamer danste na zijn fles. Het liedje bracht letterlijk muziek in zijn kaart. Tijl bewoog rustig mee op de klanken van zijn lied. 
 

 

Dansen door de kamer  

Een tijd terug al zei mijn moeder geraakt te zijn door de tekst van Koos Meinderts op het geboortekaartje. 

"Dat begrijpt Tijl later wel", zei ze. "Hij begrijpt later wel wat je met de allerjouste jou bedoelt."

En terwijl ik met Tijl door de kamer danste en zijn luie lijfje in mijn armen voelde, deed hij zijn ogen langzaam dicht. Ik pakte hem nog wat steviger vast en begreep toen zelf pas wat ik met de allerjouste jou bedoelde. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!