De Nijmeegse Vierdaagse: redactriZe Madelon did it!

Vier dagen achter elkaar veertig kilometer lopen. En dat geheel vrijwillig, puur voor de lol. Ik ben zo?n beetje opgegroeid met de Nijmeegse Vierdaagse. Al sinds ik me kan herinneren ken ik mensen die met dit wandelfestijn meedoen en vanaf het moment dat ik oud genoeg was, was ik te vinden op de Zomerfeesten. Zelf meelopen? Nee joh, zo sportief was ik nooit. Bovendien ? een wandelingetje naar het park was leuk, maar veertig kilometer was tóch andere koek. En dat vier keer. VIER keer. Doe het maar eens.

Dát zinnetje sloop het laatste jaar steeds vaker mijn gedachten binnen. Doe het maar eens. Ja, waarom eigenlijk niet? De laatste jaren ben ik toevallig wél sportiever geworden en eigenlijk is het wel een heel grote uitdaging. Misschien wel iets dat je één keer in je leven gedaan moet hebben. En daarom, toen ik vorig jaar schoonmams alweer voor de zesde keer bij de eindstreep mocht verwelkomen, zei ik voor het eerst hardop dat ik me op zou geven voor het wandelfeestje. Vanwege het lotingssysteem was het toen nog maar de vraag of ik mee mocht doen, maar dát ik een keer mee zou doen, stelde ik vast. Vriendlief had het kunstje tenslotte ook al eens geflikt, op zijn dertiende nog wel, dus waarom zou ik het niet kunnen?

En zo geschiedde. Ik gaf me op via de website en het wachten kon beginnen. Tot daar het verlossende mailtje kwam. ?Wij kunnen u mededelen dat u bent ingeloot en dus mag deelnemen aan 97ste Internationale Vierdaagse Afstandsmarsen Nijmegen.? Wacht? WAT? Ingeloot? IK? Ja hoor, het stond er echt. En daarmee kon het trainen beginnen. Want ja, áls ik iets doe, doe ik het goed, en hoewel de inschrijving zo?n beetje in een impuls geschiedde, wilde ik er zeker voor gaan. Geen weg meer terug!

Donderdag 18 juli, 12:30. Alweer voor de vierde keer besluiten we, na een welverdiende pauze, de vaart weer in de benen te krijgen. We moeten nog 12 kilometer, maar na twee dagen van 40 én de 28 die ik inmiddels al gehad heb, voelen mijn benen wel errug zwaar aan. Focussen op het lopen dan maar. Kijken naar de omgeving. Focussen op je voorgangers. Kletsen met onbekenden. Zingen, of luisteren naar Captain Jack en meer van dit soort ?wandelliedjes?. Zo leuk! Maar in de brandende zon slik ik toch regelmatig wat traantjes weg. Want wat is het toch ook zwaar... En ineens hoor ik het sms-geluidje van mijn telefoon. Papa. ?We zijn op weg om je aan te moedigen!? Wow, wat ben ik hier blij mee ? de oppepper die ik nodig had!

Hoewel je natuurlijk traint voor een gigantische onderneming als de Nijmeegse Vierdaagse, kun je je niet voorbereiden op wat komen gaat. Het trainingsschema dat ik in februari fanatiek in mijn agenda had geschreven, bleek moeilijk vol te houden. Uiteindelijk heb ik één keer 40 kilometer volbracht, twee keer 35 en een paar keer 30. En kortere afstanden, maar zo vlak voor de Vierdaagse vallen die in het niet. Zou het genoeg zijn?

Het moment suprême: de Vierdaagse. Dag één ging prima. Ik had ook niet anders verwacht, de langere afstanden tijdens trainingen kwam ik ook altijd goed door. Dag twee was al moeilijker. Het was warm, ik was moe van de eerste dag en had het vooruitzicht van ná deze dag nóg twee dagen dezelfde, lange afstand te moeten lopen. Aan het eind van de tocht brak ik dan ook even, maar opgeven was zeker geen optie. Dag 3 ben ik voor een groot gedeelte met het verstand op 0 doorgekomen en dag 4, de zogeheten Dag van Cuijk, beleefde ik van dorp tot dorp, waar de mensen al klaarzaten met sproeiers, bekers water, (veelal zoute) hapjes, feestmuziek en alles wat je op dat moment nodig hebt om je op te peppen. Wat je daar meemaakt is één groot feest en daardoor vergeet je de kilometers die je nog moet.

Achteraf kan ik zeggen dat ik enorm blij en trots ben dat ik dit heb gedaan. Het is zeker niet makkelijk geweest en ik heb zat momenten gehad dat ik in huilen wilde uitbarsten en het liefst in mijn bed zou kruipen. Maar, wat ik mezelf iedere keer weer voorhield: het is zo voorbij, en je kan dit. Een mensenlichaam kan meer aan dan je denkt. Het is bizar om te merken hoe ver je jezelf kunt laten gaan en wat voor een emotionele impact dat op je heeft. Daarbij doe je het in je eentje, maar toch ook met zo?n 39.999 andere mensen. En dat allemaal voor een relatief kleine beloning ? maar wel één met heel veel betekenis. Het kruisje! Wat heb ik gehuild toen ik mijn laatste stappen zette en de medaille in ontvangst mocht nemen, maar wat ben ik trots dat ik ?m gehaald heb. Dat gevoel neemt niemand me meer af!

Vrijdag 19 juli, 16:00. De laatste loodjes zijn het zwaarst, en dat geldt zeker voor deze Vierdaagse. Meer dan een uur geleden liep ik de Sint Annastraat - voor de gelegenheid omgedoopt tot de Via Gladiola - op, en nu pas is het Keizer Karelplein, met daar vlakbij de finish, in zicht. Op de grote rotonde zie ik m?n lief staan, die ons met een grote groep familie en vrienden staat op te wachten. Ik kan niet meer wachten en ren (!) de laatste meters naar ?m toe. De tranen komen al. ?Ik ben zooo trots op je?, klinkt het uit zijn mond. En dat ben ik zelf eigenlijk ook wel. Ik heb het gewoon gedaan, ik was één van de 39.396 mensen die het haalden ? ik heb de Nijmeegse Vierdaagse uitgelopen!